Το 2008, κατά τη διάρκεια των δεκεμβριανών, δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά και φυλλάδες περιθωριακών ομάδων της αριστεράς, θεωρητικές επεξεργασίες που αναδείκνυαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο των μεταναστών στην επανάσταση. Αυτές οι αναλύσεις ερχόταν από το εξωτερικό και η αφετηρία τους ήταν η διαρκής συρρίκνωση της εργατικής τάξης που μικροαστικοποιείτο και η διεκπεραίωση των οικονομικών λειτουργιών που αυτή επιτελούσε από τους μετανάστες. Ετσι, μοιραία αυτοί αναλάμβαναν – σύμφωνα με αυτές τις επεξεργασίες- και τον ιστορικό ρόλο που απαρνιόταν το προλεταριάτο. Λίγο αργότερα αυτές οι περιθωριακές ομάδες αποτέλεσαν συνιστώσες του Σύριζα.
Συνεπώς, για ένα κομμάτι της αριστεράς η αναφανδόν υποστήριξη προς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες έχει και θεωρητική βάση, πέραν της ανθρωπιστικής που χαρακτηρίζει όμως και άλλες ομάδες και συλλογικότητες που κινούνται στο χώρο της φιλανθρωπίας. Η αποδιοργάνωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και όλων των θεσμών που οικοδομήθηκαν πάνω στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς , αποτελούν εμφανείς στόχους όλων αυτών των αντικαπιταλιστικών ομάδων. Μάλιστα η έμπρακτη υποστήριξη των δικαιωμάτων των μεταναστών και των προσφύγων, που πολλές φορές οδηγεί στην καταπάτηση δικαιωμάτων των ελλήνων πολιτών, προκαλεί την αντίδραση των ρατσιστών –νεοναζιστών, με συνέπεια την ανακυκλούμενη βία.
Το τρίγωνο αντικαπιταλιστική αριστερά- μετανάστες- νεοναζί, αποτελεί ένα εκρηκτικό μίγμα όχι μόνο για την ελληνική κοινωνία αλλά σχεδόν για όλο τον ευρωπαϊκό χώρο, καθώς πέραν των πράξεων βίας επιδιώκει να επιφέρει και την αποσταθεροποίηση των δομών των ευρωπαϊκών κοινωνιών ενώ ταυτόχρονα επιτείνει τον ευρωσκεπτικισμό που έχει βέβαια και άλλα αίτια. Το οικοδόμημα αντέχει προς το παρόν, όπως έδειξαν οι τελευταίες ευρωεκλογές.
Από την άλλη πλευρά οι ισλαμιστές επιδιώκουν την καταστροφή κάθε πολιτισμού που είναι ξένος προς το δικό τους. Και οι δυτικές κοινωνίες είναι ένας εύκολος στόχος, γιατί οι αξίες πάνω στις οποίες είναι οικοδομημένες τους δίνουν ελευθερία κινήσεων, ώστε να στρατολογούν, να διαδίδουν τις ιδέες τους, να κυκλοφορούν, να οργανώνονται. Και το εκμεταλλεύονται στο έπακρο, αν κρίνουμε απο τη Μαδρίτη, το Λονδίνο, το Παρίσι.Ενα μικρό μέρος των ευρωπαϊκών κοινωνιών εμποτισμένο με τις αντιιμπεριαλιστικές ανοησίες της αριστεράς, αισθάνεται ένα είδος ενοχής για τα όσα συμβαίνουν στον Τρίτο κόσμο, συνδέοντας τις τρομοκρατικές επιθέσεις με τη φτώχεια και τη δυστυχία, πρόξενοι των οποίων είναι οι ιμπεριαλιστές.
Παραβλέπουν , γιατί δεν τους συμφέρει να τη δούν, μια αλήθεια : την επιθετικότητα και τον επεκτατισμό της ισλαμικής θρησκείας που προϋπήρχε της αποικιοκρατίας, και σήμερα πλήττει και χώρες που ουδεμία σχέση είχαν με τον ιμπεριαλισμό, όπως τη Νιγηρία. Οι άβολες αλήθειες οδηγούν σε ένοχες παραλείψεις. Επίπλέον είναι και ανιστόρητοι οι «ταλιμπάν « του αντικαπιταλισμού, γιατί δεν γνωρίζουν την τύχη του Τουντέχ, του ιρανικού κομμουνιστικού κόμματος, συμμάχου των μουλάδων στην πτώση του Σάχη. Ας ρωτήσουν να μάθουν.
Ολοι εμείς, οι υπόλοιποι, που θέλω να πιστεύω πως είμαστε και οι περισσότεροι, υπερασπιζόμαστε την πατρίδα μας, την Ευρώπη, τις αξίες της , χωρίς εκπτώσεις και περιορισμούς, χωρίς κραυγές και φανατισμούς,αντι παλεύοντας τη συλλογική αποβλάκωση των αριστερών ιδεολογημάτων. Ο αγώνας είναι διμέτωπος. Κατά των αυθεντικών τζιχαντιστών και κατα των « ταλιμπάν» του αντικαπιταλισμού.