Θα έχετε παρατηρήσει ότι μετά την εκλογή Κουτσούμπα οι ανακοινώσεις του ΚΚΕ έχουν επιστρέψει ακόμα πιο πίσω από την εποχή της Αλέκας, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Τότε που το νεαρό εργατικό κίνημα στρεφόταν με πάθος κατά των αστών και ο Μπεζεντάκος τους «τρόμαζε και καταργούσε τα κάστρα τους».

Ναι, το τραγούδησα και εγώ μαζί με χιλιάδες Κνίτες και Ρηγάδες στο Λιμέρι και το Ταμπούρι, όπως και το «Βρονταει ο Ολυμπος» ή το «ΕΑΜ φωνή λαού, που φτάνει ως τα άστρα του ουρανού». Ακόμα και τότε, όμως, την εποχή της αθωότητας, είχαμε συνείδηση ότι αποτελούν κομμάτι ενός παρελθόντος, που όσο προχωρούσαμε συνειδητοποιούσαμε ότι ήταν πιο σύνθετο και αντιφατικό από όσο νομίζαμε, πιστεύαμε και τραγουδούσαμε. Δεν τα προβάλαμε στο παρόν και το μέλλον ως οδηγούς δράσης.

Το σημερινό ΚΚΕ νομίζει ότι η ελληνική κοινωνία χωρίζεται σε αστούς και εργάτες, στην εργατική λαϊκή οικογένεια και στην αστική οικογένεια. Σε λίγο θα μας ζητήσει να ετοιμαζόμαστε για το βουνό. Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει Πουλαντζά, αρκεί να κοιτάξεις γύρω σου, για να δεις την συνθέτη πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Αυτές τις αναλύσεις τις είχε εγκαταλείψει ακόμα και η Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ. ( για αυτό και κατέρρευσε , θα μας πουν οι ζηλωτές του κομμουνισμου). Και μετά ήρθε η γελοιότητα. Αναπόφευκτα, όταν ζεις στον προηγούμενο αιώνα. Ο καρκίνος των εργατριών και ο καρκίνος των αστών. Η λαϊκή μαστεκτομή και η αστική, των πλούσιων.

Το κακό για τους ζηλωτές του σημερινού ΚΚΕ είναι ότι κανείς δεν τρομάζει μαζί τους. Το χειρότερο είναι ότι τους παίρνουν στην πλάκα. Αν δεν μπορούν να δουν κριτικά το παρελθόν του κομμουνιστικού κινήματος, τουλάχιστον ας μην το εξευτελίζουν.