Σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, τόσο για την εξέλιξη των ανοιχτών εθνικών θεμάτων, όσο και για την προετοιμασία της επόμενης των μνημονίων μέρας, η κυβέρνηση επέλεξε να εκτροχιάσει την πολιτική ζωή σε επικίνδυνους σκανδαλοθηρικούς ατραπούς.

Πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτό μπορεί να αποφύγει προεκλογικά τη συζήτηση επί της ουσίας των πολιτικών που ακολουθεί και να αντιστρέψει το βαρύ δημοσκοπικό, και όχι μόνο, κλίμα σε βάρος της.

Η σκανδαλολογία είναι μια παλιά συνήθεια του πολιτικού συστήματος που συνεχίζει να αποκαλύπτει και να καταγγέλλει σκάνδαλα χωρίς ποτέ να θίγει τις αιτίες που τα προκαλούν.

Η γενική ηθικολογία δεν κατάφερε επί δεκαετίες ολόκληρες να θεσπίσει θεσμούς και κανόνες αποτελεσματικής αντιμετώπισης της πολιτικής διαφθοράς και της διαπλοκής, δεν τόλμησε να αγγίξει το πελατειακό κράτος που την εκτρέφει. Αντίθετα μάλιστα, συνεχίζουν να ψηφίζονται νόμοι και κανόνες που δίνουν και νέα προνόμια ή οδηγούν στην ατιμωρησία και την παραγραφή των όποιων ευθυνών και των συνεπειών τους.

Η σκανδαλολογία δεν ωφελεί βέβαια, έστω και κοντοπρόθεσμα, κανένα πολιτικό χώρο, μια και όλοι έχουν – ή βρίσκουν – ράμματα για τη γούνα των άλλων. Κυρίως όμως βλάπτει σοβαρά την υγεία μιας ταλαιπωρημένης και εξουθενωμένης από την κρίση χώρας, στο κορμί της οποίας συνεχίζουν κάποιοι να χτίζουν ξεδιάντροπα τις πολιτικοοικονομικές τους καριέρες.

Ο ανταγωνισμός δεν γίνεται πια για το «ηθικό πλεονέκτημα» αλλά το μικρότερο ηθικό μειονέκτημα.