Επανασυστάθηκε, και με πρωτοβουλία της προέδρου της Βουλής μάλιστα, η διακομματική επιτροπή για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων. Κι εγώ ο αφελής διερωτώμαι: πού, πώς, πότε και μέσω ποίου θα προσπαθήσει η επιτροπή αυτή να εκπληρώσει την αποστολή την οποία ανέλαβε; Ή -για να το θέσω και διαφορετικά- τι παραπάνω θα κάνει η νέα επιτροπή από την προκάτοχό της, η οποία, ως γνωστόν, δεν έκανε -επιεικώς, δεν πέτυχε- τίποτα;
Υποθέτω ότι κανένα μέλος της δεν θα περιμένει ότι η είδηση για την επιτροπή ή και η δημοσιοποίηση της σχετικής συζήτησης στη Βουλή και της ομιλίας του πρωθυπουργού θα έχουν συμβάλει έστω και στο ελάχιστο στην προώθηση της αποστολής της.
Οι Γερμανοί ανταπάντησαν ότι γι’ αυτούς δεν υπάρχει θέμα. Και δεν το λένε πρώτη φορά. Οσάκις εμείς θέτουμε το ζήτημα, η αντίδρασή τους είναι η ίδια. ‘Η κάνουν και πλάκα από πάνω, όπως χθες που επισήμαναν πως ούτε ο υπουργός Εξωτερικών που τους επισκέφθηκε ούτε ο υπουργός Οικονομικών έθεσαν τέτοιο θέμα.
Περίεργο δεν είναι να δίνεται τέτοια δημοσιότητα στη συγκεκριμένη συνεδρίαση, να μπαίνει σφήνα στο δελτίο ειδήσεων η αγόρευση του πρωθυπουργού, αλλά επίσημο διάβημα η νέα κυβέρνηση να μην έχει κάνει; Κι αν κάποια στιγμή το κάνει, θα είναι απλώς και μόνο για να λέει ότι το έκανε ή έχει και τον τρόπο να το προωθήσει και αν ναι, ποιος είναι αυτός ο τρόπος;
Πού το πάω; Μα εκεί που πάει από μόνο του. Πως ούτε με διακομματικές επιτροπές, ούτε με πύρινους λόγους, ούτε με την επίκληση επώνυμων Γερμανών που αναγνωρίζουν το δίκιο μας προωθούνται τέτοια θέματα. Ιδιαίτερα όταν έχουν παρέλθει και επτά δεκαετίες από τότε που δημιουργήθηκαν και σχεδόν δύο από την ενοποίηση των δύο Γερμανιών που κατέστησε βάσιμη τη διεκδίκηση.
Το δίκιο μας μόνο στα διεθνή δικαστήρια μπορούμε να το διεκδικήσουμε. Και σε ανύποπτο χρόνο, κατά προτίμηση. Αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε και είμαστε αποφασισμένοι να το «τραβήξουμε». Τα άλλα είναι για εντυπώσεις και μόνο. Για να λένε οι πολιτικοί πως κάνουν αυτά που δεν τολμούν ή δεν ενδιαφέρονται να κάνουν και για να «τσιμπάει» το κομματικό ακροατήριο.