Αχός πολύς ακούγεται από κανάλια και άλλα ΜΜΕ για τους καταθέτες στις ελληνικές τράπεζες και την «ασφάλεια» των καταθέσεων. Οι συνήθεις οιμωγές για το κομπόδεμα της γιαγιάς και τους «κόπους μιας ζωής» επιστρατεύονται για να στηρίξουν ισχνές κυκλοφορίες και ακροαματικότητες, αλλά και την πολιτική «πατάτα» της συστράτευσης με το ΟΧΙ των ηρωικών Κυπρίων αδελφών. Ως συνήθως, από άγνοια ή σκοπιμότητα, η αλήθεια κρύβεται, καθώς οι προστάτες του λαού ψαρεύουν σε θολά νερά. Το μόνο που όλοι παραδέχονται είναι ότι ασφαλισμένες είναι οι καταθέσεις μέχρι 100.000 ευρώ. Ας δούμε, λοιπόν, τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Στην εποχή της ευμάρειας, το 2009, το ποσό αυτό ήταν το διπλάσιο του φορολογητέου εισοδήματος μιας 4μελούς οικογένειας με δύο εργαζόμενους γονείς και έναν επιζώντα γονέα. Αυτά τα πέντε άτομα μπορούν, σήμερα, να έχουν πέντε αποταμιευτικούς λογαριασμούς σε μία τράπεζα με συνολικό ασφαλισμένο κεφάλαιο 500.000 ευρώ. Αν αυτό το κάνει και στις τέσσερις από τις εναπομείνασες τράπεζες, η οικογένεια αυτή μπορεί να έχει εξασφαλισμένα 2 εκατ. ευρώ ή 40 φορές το ετήσιο φορολογητέο εισόδημα που δήλωνε το 2009. Η απειλή, δηλαδή, της φορολόγησης, δήμευσης, καταλήστευσης κ.λπ. των «κόπων μιας ζωής» δεν αφορά οικογένειες με κομπόδεμα κάτω από 2 εκατ. ευρώ. Για όσους έχουν περισσότερα, σημαίνει ότι αφού περάσουν τα? 100, θα πρέπει να ζουν με όσα δήλωναν το 2009. Τέτοια? τραγωδία.
Οσοι, λοιπόν, διακινούν σενάρια φρίκης για δήμευση καταθέσεων, ας αφήσουν ήσυχη τη? γιαγιά και τις αποταμιεύσεις της. Να σκεφθούν, όμως, ότι λογαριασμοί κινούν και τις επιχειρήσεις, την παραγωγή και το εμπόριο. Να σκεφτούν, αν οι ιδεολογικές παρωπίδες το επιτρέπουν, ότι η επιβάρυνση αυτών των καταθέσεων είναι ανήθικη και καταστροφική των οικονομιών.
Αντίθετα, οι τράπεζες – καζίνο που δημιούργησε η εργαλειοποίηση και μετάλλαξη του χρήματος, από μέσο ανταλλαγής σε αυτοτροφοδοτούμενο μηχανισμό παραγωγής πλούτου αμφίβολης νομιμότητας και ηθικής υπόστασης, και τα παπαγαλάκια που τον προστατεύουν, είναι το πραγματικό πρόβλημα και οι δημιουργοί της φούσκας. Εκεί πρέπει να στραφεί ο προτεσταντικός οίστρος Γερμανίας και συμμάχων και όχι στην καταστροφή της πραγματικής οικονομίας και των λαών.