«Μιλάω όλο και πιο συχνά με προοδευτικούς ανθρώπους, αποφασισμένους να ψηφίσουν ΝΔ στις επόμενες εκλογές. [.…]. Είναι κοινωνικό φαινόμενο. Τόσοι προοδευτικοί πολίτες συσπειρωμένοι στο συντηρητικό κόμμα […]. Μισούν τον ΣΥΡΙΖΑ (και) γιατί τους υποχρεώνει να κάνουν μια πολιτική επιλογή ξένη προς τον εαυτό τους και ασύμβατη με τις αρχές και τις αξίες τους […].
Αυτά έγραφε η Κα Αγγελική Σπανού, σε άρθρο της στην «Μεταρρύθμιση» της 13-8–2018, με τον τίτλο «Οι αντιΣΥΡΙΖΑ φίλοι μου».
Και αναρωτιέσαι: Τι είναι αυτό που προκαλεί τέτοια μαζική μεταστροφή «προοδευτικών» ψηφοφόρων από την αριστερά στον Μητσοτάκη, ώστε να προσλαμβάνει, κατά την συγγραφέα, διαστάσεις «κοινωνικού φαινομένου»;
Μήπως η οικονομική αποτυχία της κυβέρνησης; Μα η οικονομική αποτυχία, επενδυμένη με την κατάλληλη προπαγάνδα «για τα παιδιά που αγωνίστηκαν και ηττήθηκαν» – ξέρουν από τέτοια στην κυβέρνηση – μέχρι και συμπάθεια θα προκαλούσε.
Μήπως η επίθεση της κυβέρνησης στην δημοκρατία; Μα η σταλινογενής αριστερά, όπως είναι η ελληνική, ποτέ δεν αγάπησε τη δημοκρατία. Την εξουσία ερωτεύτηκε με πάθος, θεωρώντας μάλιστα ότι είναι «προορισμένη» γι’ αυτήν από την ιστορία.
Αν λοιπόν δεν είναι ούτε η δημοκρατία, ούτε η οικονομία, τι είναι τέλος πάντων αυτό, που προκαλεί τέτοια μεταστροφή «προοδευτικών» ψηφοφόρων, ώστε να προσλαμβάνει διαστάσεις «κοινωνικού φαινομένου»;
Δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο, από την ύβρη. Στην οποία οδηγεί αναπότρεπτα, η υπέρβαση των άγραφων κανόνων αυτοπεριορισμού της δημοκρατίας.
Διότι, όπως μας δίδαξαν οι σοφοί μας, με κορυφαίο τον Κ. Καστοριάδη, σε μια δημοκρατία μπορείς να κάνεις ό, τι θέλεις. Αρκεί να ξέρεις, ότι δεν μπορείς να κάνεις ό, τι θέλεις. Και αυτό γιατί η δημοκρατία είναι – πρώτα απ’ όλα – «το καθεστώς του αυτοπεριορισμού».
Έτσι, το να έχεις ανθρώπινες απώλειες σε μία πυρκαγιά, είναι δυστύχημα.
Είναι όμως ύβρις, το να στήνεις νυχτερινή θεατρική παράσταση πάνω στους νεκρούς, μόνο και μόνο για να ρωτήσεις, τι ώρα θα πετάξουν το πρωϊ τα αεροπλάνα!
Η επιχείρηση μαζικής εξαγοράς συνειδήσεων με εκλογικά επιδόματα, λίγο πριν τις εκλογές, είναι επιστροφή στην παλαιοκομματική φαυλότητα, που εξευτελίζει την κοινωνία.
Είναι όμως ύβρις η άσκηση ιδεολογικής τρομοκρατίας, με την προπαγάνδα ότι είναι «εχθρός του λαού», όποιος δεν συμφωνεί με τον εξευτελισμό του.
Το να υποθάλπεις τον διαχωρισμό μεταξύ «ελίτ και πολλών», επιλέγοντας σαν «λαό» ένα μέρος του, είναι μία ακραία αντιπολιτική και βεβαίως πολιτικά ανήθικη στάση, που προσιδιάζει κυρίως σε τριτοκοσμικές δικτατορίες.
Είναι όμως ύβρις, το να εκμεταλλεύεσαι τον διαχωρισμό αυτό που επιβάλλεις, ώστε να αναδειχθείς εσύ σε «λαϊκιστική ελίτ».
Ο ενικός της εξουσίας, δεν είναι απλώς εκδήλωση «κουλτούρας της αγένειας». Είναι και η τυραννία της βαρβαρότητας!
Είναι όμως ύβρις, όταν η βαρβαρότητα αυτή εκφέρεται και θεσμικά, μέσα στην Βουλή, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Και κάτι άλλο: Όλα αυτά τα πρόσωπα της ύβρεως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Είναι απολύτως ασύμβατα με τον «πολιτισμό της δημοκρατίας». Πρόκειται για τον πολιτισμό, με τον οποίον αυτοπροσδιορίζονται και όσοι θέλουν να λέγονται προοδευτικοί.
Έτσι λοιπόν οι προοδευτικοί προσλαμβάνουν ως αφόρητη ύβρη, την προσβολή του πολιτισμού της δημοκρατίας από την εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Με συνέπεια να προκύπτει, με όρους «πολιτισμικής αναγκαιότητας» μάλιστα, το «κοινωνικό φαινόμενο» της αντιΣΥΡΙΖΑ ψήφου των προοδευτικών πολιτών.
Ως έσχατη άμυνα, στην ύβρη της εξουσίας…