Ανατροπές δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων στην χώρα μας, είχαμε μόνο από δικτάτορες και μάλιστα στρατιωτικούς. Οι αποσκιρτήσεις βουλευτών ή οι μεταπηδήσεις τους σ’ άλλο κόμμα , είναι ένα σύνηθες φαινόμενο – τραυματικό για την πολιτική, κάποιες φορές  – σ’ όλες τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.

Συνεπώς, η αναφορά του κ. Τσίπρα  σε κομματικό  όργανο περί  προσπάθειας, οιονεί,  ανατροπής του από συντηρητικές κυβερνήσεις, της Ισπανίας και  της Πορτογαλίας, ήταν μια παλιομοδίτικη μεθόδευση  επεξήγησης της διαπραγματευτικής του υποχώρησης, αφού βάρεσε δυο φθαρμένα σαμάρια μπας κι ο γδούπος ακουστεί από  τον γάιδαρο, εδώ  την Γερμανία.

Δυστυχώς τέτοιας μορφής λεγόμενα, όταν συνοδεύονται από μια δημιουργημένη εθνική μοναξιά υποδηλώνουν σαφώς συλλογική μανία  καταδίωξης και υποκρυπτόμενο ηρωισμό, έτσι ώστε η όποια πολιτική σκόνη σηκωθεί να τυφλώσει, για να μην φανούν καθαρά εμπειρικές καταστάσεις.

Είναι σαφές πως η Κυβέρνηση δεν διαθέτει στοχευμένη οικονομική διπλωματία αφενός, ενώ φαίνεται κάπως ευδιάκριτα πως υπάρχει πρόβλημα συντονισμένης κεντρικής διεύθυνσης της χώρας. Παρά το  γεγονός, πως στην πολιτική διακυβέρνηση υπάρχουν και επαρκείς  τεχνοκράτες ο τρόπος λειτουργίας της ακολουθεί περισσότερο  την κομματική ιδιοτυπία του κυβερνώντος φορέα  παρά την απαιτητέα   λογική ένταξης και επίλυσης των προβλημάτων, όσο τουλάχιστον κάποια από αυτά μπορούν  ν’ αντιμετωπιστούν.

Η αυτενέργεια, στα μουλωχτά, υπουργών, η άγνοια άλλων γι’ αυτήν, πειραματικές αστόχαστες μεταναστευτικές πολιτικές που αποδίδονται σε υπηρεσιακούς, ενώ φανερά είναι ο δοκιμαστικός σωλήνας των αλληλοαναιρούμενων απόψεων υπουργών, καθώς και η εκκωφαντική απουσία του Πρωθυπουργού από το να  παρέμβει, κατά την άποψή μου στηρίζει, όσα ανέφερα πιο πάνω για να ανεπαρκή σύσταση κεντρικού συντονισμού από το Πρωθυπουργικό Γραφείο.

Η χώρα κυβερνάται στην βάση των γνωστών συσχετισμών στο κόμμα , το οποίο παρά την πρόσφατα αποκτηθείσα μεγάλη κοινοβουλευτική δύναμη , κατ’ ουσία είναι ανίσχυρο μη διαθέτοντας επαρκή συνεκτικό ιστό, εξόν αυτού του πολύμορφου εθνοποποπουλισμού. Γι’ αυτό δεν έχει έτοιμα νομοσχέδια, ουσιαστικά γι’ αυτό δε χρησιμοποιεί βάζοντας το χρώμα του τα αφημένα  έτοιμα  στα συρτάρια, αλλά δείτε και κάτι άλλο. Στις τόσες πολύχρωμες τάσεις δεν υπάρχει μία, μα μία, σαφώς ευρωπαϊκή, που να αποδέχεται το κοινό σχέδιο για την σταδιακή άρση των διαφορών Βορρά – Νότου, μέσα από αλληλουχίες ανάμεσα σε συντηρητικά , ρεφορμιστικά και φιλελεύθερα κόμματα και κυβερνήσεις.

Αν δε συνυπάρχεις στην γειτονιά σου, στο  κόμμα σου δηλ. και με τέτοιους, που θα  συναντήσεις πιο έξω δε μπορεί παρά να συμπεριφέρεσαι αμυντικά, ανορθολογικά, πρώιμα παιδικά κι επειδή το καταλαβαίνεις αυτό αντεπιτίθεσαι υπεραναπληρωτικά με μια άτακτη επίθεση, μείγμα γιουρουσιού και παρτιζάνικης επιχείρησης. Και μετά , έχοντας κατακτήσει το 100%  του μηδενός, επιστρέφεις στην περίκλειστη κομματική Βενεζουέλα σου, να σ’ αγκαλιάσει μητρικά κι από κοινού να  βρείτε εχθρούς της κακοδαιμονίας, εσωτερικούς ή εξωτερικούς κι αν πρόκειται να τους βρεις σ’ αυτούς που κάθονται  στις διπλανές σου καρέκλες στην Ευρώπη, ακόμα καλύτερα κι αν πέρασαν ή περνούν τα ίδια σχεδόν με σένα, τέλεια γιατί σε παίρνει. Κι όταν στο μεταξύ τελειώσουν αυτοί , έρχονται οι σύμβουλοι σου να πουν αντί για  σένα, πως ο δείνα τραπεζίτης, γιατί όχι κι ο κεντρικός, μίσθαρνος των καπιταλιστικών συμφερόντων ετοιμάζει μιαν ακόμα κυβέρνηση  ειδικού σκοπού.

Κι εσύ ντυμένος ισχυρός  μεσ’ στην αντιπολιτευτικο-κυβερνητική ψευδαίσθηση καμώνεσαι τον πανίσχυρο, γιατί ξέρεις πως είσαι αδύναμος χωρίς συμμάχους στην βάση της λογικής, κι όχι των κομματικών συσχετισμών , που μόνον άρνηση και στείρο οργανωτισμό δίνουν κι  όχι θέσεις.

Κι ο αγώνας συνεχίζεται  ως την ανεύρεση του επόμενου ανεμόμυλου, που θα ονοματιστεί ανατροπέας ωσότου να σωθούν τα  ψέματα.