Πόσο μπορεί να πείσει ένα κόμμα, που διεκδικεί την εξουσία για να απαλλάξει τη χώρα από ένα αναξιόπιστο και φθαρμένο πολιτικό σύστημα, όταν τα, κατά τεκμήριο, πιο εχέφρονα στελέχη του μόλις τολμήσουν να εκστομίσουν μερικές αλήθειες αναγκάζονται να τρέχουν και να μη φτάνουν, για να διαψεύσουν αυτά που είπαν; Μπορεί να διαφωνείς με πολλές από τις απόψεις του κ. Δραγασάκη, αλλά είναι θλιβερό για τον ίδιο και την ιστορία του να υποκύπτει σε ανόητες εσωκομματικές πιέσεις και να προσπαθεί να μας πείσει, εκ των υστέρων, ότι άλλα έλεγε και άλλα εννοούσε…

Είναι προφανές εδώ και καιρό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, καθώς βλέπει ότι έχει εξαντλήσει τα ψηφοθηρικά όρια μιας ακραίας λαϊκίστικης ρητορικής, και να προσεγγίσει μια πιο ευρωπαϊκή στρατηγική. Παραμένει όμως από την άλλη μεριά δέσμιος αυτής της ρητορικής και των ευαίσθητων εσωκομματικών ισορροπιών, πάνω στις οποίες στηρίζεται. Κάθε απόπειρα λοιπόν να προσεγγιστούν πιο ρεαλιστικές θέσεις για τις αιτίες και τη διαχείριση της κρίσης σκοντάφτει πάνω είτε στα παλαιοαριστερά σύνδρομα είτε στα ισοπεδωτικά δημαγωγικά στερεότυπα που είχε καλλιεργήσει η ηγεσία του.

Ο κ. Δραγασάκης, μπροστά στους γερμανούς βουλευτές, δεν μπορούσε φυσικά να υπερασπιστεί τις γνωστές κορόνες που έχουν συνηθίσει να εκτοξεύουν ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του κόμματός του. Ούτε για κυνικούς γκάνγκστερ του ευρωπαϊκού Βορρά, ούτε για μερκελιστές θα μπορούσε να πει, ούτε να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα υπό κατοχή. Αρκέστηκε να πει το αυτονόητο ότι «η κρίση είναι δική μας» – όχι και δική μας… – και ότι «έχουμε επίγνωση ότι πρέπει να κάνουμε βαθιές αλλαγές».

Πώς να τα αντέξουν όμως αυτά οι σύντροφοι του… Ετσι για να τους ηρεμήσει έσπευσε να ακολουθήσει τη γνωστή συνταγή, υποστηρίζοντας ότι δεν καταλάβαμε τι εννοούσε. Εμείς οι αφελείς λοιπόν, δεν αντιληφθήκαμε ότι μιλούσε για το «τρίγωνο της αμαρτίας, τις τράπεζες, τα διαπλεκόμενα και το σάπιο πολιτικό σύστημα»… Να μας συγχωρείτε, κ. Δραγασάκη, για τη μειωμένη αντιληπτική μας ικανότητα, αλλά λίγος σεβασμός στους πολίτες και στον εαυτό σας δεν βλάπτει.

Αν πράγματι πιστεύετε αυτά που λέτε και δεν είναι ένα ακόμα παιγνίδι πολυγλωσσίας, από αυτά που μας έχετε συνηθίσει, έχετε υποχρέωση να μην κρύβεστε κάτω από καιροσκοπικούς ακροβατισμούς. Οι πολίτες ούτε αφελείς ούτε ανόητοι είναι για να μην καταλαβαίνουν τις συνεχείς διολισθήσεις σας. Αν θέλετε πράγματι να ξεφύγετε από τα γενικά και ισοπεδωτικά κατηγορητήρια κατά πάντων και πασών, αν θέλετε να πείσετε ότι έχετε πράγματι μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, σταματήστε να ψελλίζετε μισόλογα και να κρύβεστε μετά την πρώτη αντίδραση. Η κοινωνία μπορεί να αγωνιά και να υποφέρει, αλλά έχει σταματήσει, ένα μεγάλο τμήμα της τουλάχιστον, να βαυκαλίζεται με ανέξοδες υποσχέσεις…