Η αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης από τον Ρ.Τ. Ερντογάν προφανώς συνδέεται με την εσωτερική ένταση στην Τουρκία μετά την απόπειρα πραξικοπήματος και το κρεσέντο αυταρχισμού που ακολούθησε. Ανεξάρτητα, όμως, από τα κίνητρα πίσω από αυτό το μαξιμαλιστικό ξέσπασμα, είναι μια δυσάρεστη εξέλιξη η στροφή της Άγκυρας σε διπλωματική επιθετικότητα. Την ώρα που η χώρα μας έχει μετατραπεί σε τόπο εγκλωβισμού πολλών χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που έρχονται από τα τουρκικά παράλια, θα είχε πολύ σοβαρές επιπτώσεις μια ελληνοτουρκική κρίση.

Αλλωστε, τα χτυπήματα δεν έρχονται μόνο από την Τουρκία αλλά και από την ΕΕ. Ο Επίτροπος Γ. Χαν υιοθέτησε την αλβανική θεωρία για τσάμικο ζήτημα σε απάντησή του στην ευρωβουλευτή της ΝΔ Μ. Σπυράκη. Επομένως, οι ελληνικές θέσεις ακούγονται όλο και λιγότερο στο ευρωπαϊκό περιβάλλον που θα έπρεπε να είναι προνομιακό για ένα κράτος-μέλος της ΕΕ και της ευρωζώνης, από το οποίο εξαρτάται, τυπικά, η κατάληξη της ενταξιακής πορείας της Αλβανίας.

Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι βρισκόμαστε σε καθοδική πορεία, χάνοντας συμμάχους και πολλαπλασιάζοντας εχθρότητες. Η οικονομική αδυναμία σε συνδυασμό με τα θεσμικά ελλείμματα συνθέτουν την εικόνα μιας χώρας σε μαρασμό που σημειώνει μόνο απώλειες και αποτυχίες. Ο Ρ.Τ. Ερντογάν και ο Γ. Χαν μας θύμισαν σοβαρά προβλήματα και σημαντικούς κινδύνους που ξεχνιούνται μέσα στη σκόνη της συνήθους επικαιρότητας.