Είναι σημαντικό για τη συλλογική μας αυτογνωσία ότι αναγνωρίζεται, έστω με δεκαπέντε χρόνια καθυστέρηση, η διορατικότητα του Τάσου Γιαννίτση ο οποίος επιχείρησε, μάταια, μια μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος που, αν είχε υλοποιηθεί, η ελληνική πορεία θα ήταν – σε σημαντικό βαθμό – διαφορετική.
Εχει σημασία αυτή τη φορά να ακούσουμε τον πρώην υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων που παρουσίασε στη Βουλή, μετά από πρόσκληση του Ποταμιού, τις αρχές που πρέπει να διέπουν το ασφαλιστικό σύστημα.
Είναι αργά για ανώδυνες λύσεις, αλλά είναι νωρίς για μια νέα αρχή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη διαγενεακή δικαιοσύνη και την έννοια της κοινωνικής ευθύνης.