Στα τέλη του 2008, όταν η χώρα είχε ήδη αρχίσει να οδεύει προς τη χρεοκοπία, η οποία δεν είχε ακόμα ανοικτά εκδηλωθεί, ο Νίκος Θέμελης εξέδιδε ένα ακόμα εξαιρετικό μυθιστόρημα με τίτλο «Οι αλήθειες των άλλων».
Κι εκεί, στον πρόλογο του βιβλίου του σημείωνε: «Ο καθένας κουβαλάει μια προσωπική του αλήθεια. Το πρόβλημα γίνεται διακριτό από το πώς στεκόμαστε στις αλήθειες των άλλων…»
Η φράση του Θέμελη, τόσο επίκαιρη, αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τον αυτιστικό – και αυτάρεσκο – τρόπο με τον οποίο μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τα «πώς και τα γιατί» της χρεοκοπίας, όπως και τα «πώς και τα γιατί» του τρόπου με τον οποίο τη διαχειριστήκαμε.
Αυτά τα «πώς και τα γιατί» επιχείρησε να διερευνήσει και να αξιολογήσει, μετά από πολύμηνη δουλειά και συζήτηση, η Έκθεση του ΕΚ για το ρόλο και τη λειτουργία των τρόικα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες που βρίσκονται ή βρέθηκαν σε πρόγραμμα προσαρμογής.
Τους προηγούμενους μήνες, όσο βρισκόταν σε εξέλιξη η διερεύνηση και η σύνταξη της Έκθεσης, το θέμα βρισκόταν ανελλιπώς στην επικαιρότητα και οι δυο συν-εισηγητές (Othmar Karas, ΕΛΚ, Αυστρία και Liem Hoang Ngoc, S&D, Γαλλία) απέκτησαν τόση δημοσιότητα στη χώρα μας όση δεν θα μπορούσαν ούτε να ονειρευτούν στις δικές τους!
Μάθαμε τα πρόσωπά τους και τα μικρά τους ονόματα! Ο πρώτος, είχε συνάντηση με τον ίδιο τον πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά όταν είχε επισκεφτεί την Ελλάδα, ενώ και οι δύο μαζί συναντήθηκαν στο Στρασβούργο με τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θέλησε να τους συγχαρεί για την απόφαση «να συσταθεί στο ΕΚ εξεταστική Επιτροπή ( sic!) για τα Μνημόνια και τις τρόικες»!
Και μετά;
Μετά, ήρθε το τελικό κείμενο της Έκθεσης, που περιελάμβανε αλήθειες καθόλου βολικές και για τη Νέα Δημοκρατία και για το ΣΥΡΙΖΑ.
Αλήθειες για τις ευθύνες της ΝΔ, όχι μόνο στην «απάτη» με τα στατιστικά αλλά και στην ολέθρια οικονομική διαχείριση στα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης.
Αλήθειες που ξεμπρόστιαζαν το δημαγωγικό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς τις τραγικές συνέπειες που θα είχε μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία στην Ελλάδα, αλλά και ως προς τους άλλους «μύθους», της αναδιάρθρωσης του χρέους και της εμπλοκής του ΔΝΤ.
Αλήθειες που – με όλη την επιμέρους σκληρή κριτική – δικαίωναν τη στάση ευθύνης του ΠΑΣΟΚ, που όμως παραμένει εγκλωβισμένο – και διαιρεμένο – στην υπεράσπιση της πρώτης και της δεύτερης περιόδου σωτηρίας της χώρας!
Αυτές λοιπόν τις αλήθειες, τις «αλήθειες των άλλων» – εν προκειμένω του Ευρωκοινοβουλίου – δεν τις συζητήσαμε. Γιατί όταν «οι αλήθειες των άλλων» δεν είναι βολικές και συμβατές με τις δικές μας «αλήθειες», πολύ περισσότερο όταν αποδομούν το δικό μας αφήγημα, προτιμούμε να τις αγνοήσουμε, να τις αντιπαρέρθουμε, ακόμα και να τις λοιδορήσουμε.
Όλα αυτά θα είχαν ενδεχομένως μικρή σημασία αν αφορούσαν απλώς και μόνο την ιστορική αποτύπωση των γεγονότων και δεν ήταν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα με τον τρόπο που ενεργούμε στο παρόν και σχεδιάζουμε (;) το μέλλον μας.
Αν δεν συνδέονταν (και) με το μεγάλο διακύβευμα των ευρωεκλογών, ένα διακύβευμα απελπιστικά απόν από τη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα.