Τα νέα μέτρα αποκλείονται και αποκλείονται και αποκλείονται. Μήνες τώρα. Τη μία ο πρωθυπουργός και την άλλη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, διαβεβαιώνουν ότι θα φτάσουν στα άκρα και δεν θα υποκύψουν στις πιέσεις της τρόικας, που εμφανίζεται σαν να θέλει να μας κόψει τους μισθούς και τις συντάξεις για λόγους αντεκδίκησης, από ένα παρόλογο μίσος ή από σκέτη ιδεοληψία.

.

Με πολεμοχαρή ρητορική δημιουργούν ατμόσφαιρα σύγκρουσης με τους πιστωτές και μετά εγκαλούν τους βουλευτές της συμπολίτευσης, που, παρασυρόμενοι από το ρέμα της κυβερνητικής προπαγάνδας, θέλουν να πουν κάτι παραπάνω από αυτό που λένε οι αρχηγοί, για να ακουστούν στην εκλογική τους περιφέρεια.

.

Καλλιεργούν αντιευρωπαϊσμό και την ίδια ώρα διαφημίζουν την ελληνική προεδρία της ΕΕ ως κατάκτηση (που δεν είναι). Μιλούν για διαπραγμάτευση, ενώ δεν καταθέτουν κάποιο εθνικό σχέδιο απέναντι σ? αυτό των τροϊκανών, απλώς απορρίπτουν τα δικά τους και ζητούν διευκολύνσεις.

.

Μιλούν για success story, με βασικό επιχείρημα την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, ενώ η Ισπανία και η Ιρλανδία βγαίνουν από τα προγράμματα προσαρμογής και εμείς δεν ξέρουμε ακόμη αν και πότε θα αποκτήσουμε πρόσβαση στις αγορές.

.

Προαναγγέλλουν το τέλος της εποχής του μνημονίου, ενώ γνωρίζουν ότι έρχεται τρίτο πακέτο, το οποίο, ασφαλώς, και θα έχει όρους. Κρύβουν ότι η απομείωση του χρέους, όταν γίνει και όπως θα γίνει, δεν θα είναι μια ευγενική προσφορά, ένα δώρο χωρίς ανταλλάγματα, θα σημαίνει σκληρές δεσμεύσεις σε βάθος χρόνων.

.

Εμφανίζουν αστείες προτάσεις για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού του 2014, όπως η καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής και παριστάνουν ότι αυτό είναι ολοκληρωμένη εισήγηση, η οποία μάλιστα θα περιληφθεί στον προϋπολογισμό του 2014 ακόμη και χωρίς την έγκριση της τρόικας -μονομερώς και ηρωικά.

.

Έκαναν απίθανα μαγειρέματα πελατειακού περιεχομένου για να φτιάξουν τον Ενιαίο Φόρο των Ακινήτων στα μέτρα των αγροτών, οι οποίοι επί δεκαετίες εξαιρούνται των φορολογικών βαρών, είτε έχουν είτε δεν έχουν, και σκέφτηκαν να καλύψουν την τρύπα κόβοντας το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, για πολλοστή φορά, ώστε να εξαφανίσουν οποιαδήποτε δυνατότητα υπάρχει για χορήγηση ρευστότητας σε μια αγορά που ασφυκτιά και πεθαίνει. Οι νεοφιλελεύθεροι εκπρόσωποι των πιστωτών δεν το δέχτηκαν και τους επέστρεψαν το ισοδύναμο ως απαράδεκτο.

.

Ήταν μια κατασκευή της ελληνικής κυβέρνησης ότι αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές θα γυρίσει η σελίδα για το ελληνικό ζήτημα. Η επινόηση αυτή έγινε για να κερδηθεί πολιτικός χρόνος. Όταν το σενάριο κατέρρευσε, σηκώθηκε μπαϊράκι εναντίον των δανειστών, με το περίστροφο των εκλογών στο τραπέζι, μετά έγινε μια προσπάθεια επιστροφής στην πεπατημένη του καλοπιάσματος αλλά χωρίς συμμόρφωση στην πράξη και τώρα είμαστε ξανά μπροστά σε ένα ακόμη αδιέξοδο.

.

Ο πυρήνας του προβλήματος είναι σύνθετος.

.

Δημόσιο: Οι επίορκοι που βρέθηκαν είναι κάποιες δεκάδες, απολύσεις δεν θέλουν να κάνουν και δεν μπορούν να τις κάνουν με όρους αξιοκρατίας γιατί τους είναι ξένο το know how, το Ενιαίο Μισθολόγιο δεν εφαρμόστηκε ποτέ, ούτε συγχωνεύονται ούτε καταργούνται οργανισμοί και η περίφημη “διαθεσιμότητα” εφαρμόζεται τυφλά και οριζόντια, χωρίς να είναι σαφές τι θα γίνει μετά τη συμπλήρωση του οκταμήνου, θα γυρίσουν στη θέση τους ή θα φύγουν οριστικά οι υπάλληλοι.

.

Ασφαλιστικό: Η αλήθεια είναι ότι πάμε σε συντάξεις των 360 ευρώ και κάτι ψιλά ανάλογα με τις εισφορές καθενός. Μέχρι τότε, όμως, πρόωρες συντάξεις μοιράζονται αφειδώς. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις εφημερίδες δημοσιεύονται πίνακες και οδηγίες για το πώς μπορεί να βγει κανείς στη σύνταξη στα 60 και στα 58. Φυσικά αρνούνται να μειώσουν τις συντάξεις των λεγόμενων ευγενών ταμείων ή να καταργήσουν τα εφάπαξ ή να καταργήσουν τις διπλές/τριπλές συντάξεις που δίνονται για να μη θίξουν τα δικαιώματα ανθρώπων που δεν φταίνε, αλλά, τι να γίνει, χρεοκοπήσαμε. Αντίθετα, δεν έχουν καμία ευαισθησία για τους συνταξιούχους του μέλλοντος, ούτε φυσικά για τους σημερινούς εργαζόμενους που πρέπει να είναι και ικανοποιημένοι με μισθούς των 600-700 ευρώ, γιατί θα μπορούσαν να είναι και άνεργοι ή απλήρωτοι.

.

Φορολογικό: Θα κάνουν, λέει, σύσκεψη κορυφής για τη μεγάλη φοροδιαφυγή και θα εξετάσουν λίστες με βαριά ονόματα. Τώρα που έχουν πέσει όλες οι μάσκες και έχει γίνει σαφές ότι δεν ήταν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ο κακός δαίμονας στον οποίο οφείλεται η τεράστια φορολογική αδικία, εξακολουθούν να κάνουν επικοινωνιακές ασκήσεις, αντί να μαζέψουν έσοδα από αυτά που θα πληρώσουν αυτοί που έχουν να πληρώσουν. Στο μεταξύ, συνεχίζουν να βασανίζουν τους πολίτες που, για παράδειγμα, θα πρέπει να στηθούν στην ουρά της εφορίας για να πάρουν νέο κλειδάριθμο -γιατί πρέπει να συμβεί αυτό και γιατί δεν μπορεί να διευθετηθεί ηλεκτρονικά, αυτό είναι κάτι που κανείς δεν θα το εξηγήσει. Έτσι, άλλωστε, συντηρείται ο μύθος ενός κράτους από το οποίο έχεις πάντα να περιμένεις ταλαιπωρία και δυσάρεστες εκπλήξεις.

.

Μια δημοφιλής συζήτηση στα κομματικά επιτελεία είναι γιατί ο κόσμος δεν βγαίνει στους δρόμους. Για όλα τα κόμματα της Αριστεράς αυτή είναι μια τραυματική διαπίστωση, την οποία δυσκολεύονται ακόμη και να αφομοιώσουν γιατί πηγαίνει κόντρα στο φαντασιακό τους για την ανατροπή που θα έρθει από κάτω. Η Αριστερά, συνήθως, κάνει μια εύκολη μετάφραση της απάθειας ως έκφρασης βουβής οργής. Για την κυβέρνηση η αποστασιοποίηση από τη συλλογική διαμαρτυρία εκλαμβάνεται ως επιβράβευση (!) και είναι κάτι που επικαλούνται συχνά για να αποδομήσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ένα μέρος της αλήθειας είναι ότι η απαξίωση του συνδικαλιστικού κατεστημένου και του πολιτικού συστήματος, λειτουργεί καταλυτικά, με αποτέλεσμα η πλειοψηφία να μη θέλει να ακολουθήσει έναν δρόμο που της δείχνουν αυτοί τους οποίους απεχθάνεται. Άλλο κομμάτι της αλήθειας είναι ότι πολλοί έχουν χαθεί μέσα στα προβλήματά τους και κλείνονται στο μικρόκοσμό τους, προσπαθώντας να τα βγάλουν πέρα όπως-όπως. Παίζει ρόλο η αίσθηση της ματαιότητας, ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, αφού πουθενά γύρω δεν έφερε η λαϊκή αντίδραση λιγότερη λιτότητα. Οπωσδήποτε συνδέεται με την ακινησία και το ζάρωμα, η απουσία εμπνευσμένων ηγεσιών και οραμάτων, η στροφή στον ατομισμό που είχε συντελεστεί από πριν.

.

Και ένας ακόμη λόγος είναι ίσως ότι δεν τα ξέρουν όλα, όλοι. Υποψιάζονται, φαντάζονται, αλλά δεν γνωρίζουν με βεβαιότητα πόσα ψέματα προσφέρονται για να καλυφθούν ποια λάθη και ποιες συνειδητές επιλογές. Άλλωστε, υπάρχει και ο Στουρνάρας (“το πιο σοβαρό κείμενο στη χώρα είναι το μνημόνιο”) ή ο Τζαμτζής (“δεν θα γινόμουν βουλευτής με μισθό 2.000 ευρώ”) που τους ξεφεύγουν μισές αλήθειες.