Η έξοδος στις αγορές τις τελευταίες ημέρες , που επεχείρησε η Κυβέρνηση είχε μια ανεκτή εξέλιξη, που όμως δεν είναι παρά μία δυνητική παράμετρος στην οικονομία. Βέβαια, ουσιαστικά ήταν ένα γύρισμα στο 2014. Τότε που μετά την πώληση του ομολόγου Σαμαρά , οι εξελίξεις είχαν μια συγκρατημένη αισιόδοξη προοπτική. Η συνέχεια έκτοτε και ως τα τώρα, γνωστή και πλέον αμιγώς χωροθετημένη.
Ωστόσο , οι αγορές – τότε, τώρα και πάντοτε – δεν είναι παρά εργαλεία διακίνησης άχρωμου χρήματος στο πλαίσιο ενός διευρυμένου επεκτατικού καπιταλισμού, τις βασικές νόρμες του οποίου ασπάζονται – λιγότερο ή πιο πολύ – όλες οι χώρες.
Λιγότερο επεκτατικός ήταν τα παλιότερα χρόνια, χωρίς να εμποδίζονται οι χώρες του Σοβιετικού μπλόκ επί Μπρέζνιεφ, Τσερνιένκο, κοκ να δανείζονται για τις ανάγκες τους. Πιο κοντά χρονικά σε μας, η μεταχρεωκοπημένη Αργεντινή των Κίρχστνερ είχε σημαντικά ανοίγματα σε ομολογιακά δανειακά προϊόντα τα οποία από κάποιο σημείο και μετά επί ηγεσίας της συζύγου Κίρχστνερ, δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει.
Αν διευρύνουμε το ζήτημα προς τα πίσω χρονολογικά θα δούμε τις προνομιακές σχέσεις, πολιτικές και κυρίως εμπορικές , των Σοβιετικών με τις φρικτές χούντες των Βιντέλα, Γκαλτιέρι (στην Αργεντινή πάντα).
Με όλα τούτα θέλω να πω πως η ποιότητα μιας Δημοκρατίας, μερικώς εξαρτάται από την Οικονομία …ίσως δε μεσομακροπρόθεσμα η λειψή θεσμικά Δημοκρατία να ανασχέσει τις αυτονομημένες προσπάθειες οικονομικής ανάταξης.
Ο λαϊκισμός , που ενυπάρχει στην ελληνική θεσμισμένη Πολιτεία από τις εποχές του Θ. Δηλιγιάννη, μέσα σε λίγα χρόνια προσπάθησε και το κατάφερε να μεταρσιωθεί στον πολιτικό εθνολαϊκισμό.
Ο τελευταίος έχει τις θεωρητικές του καταβολές στον πρώιμο Μουσολινισμό του 20- 30 και στοιχίζεται άλλοτε με τις ολοκληρωτικές ( στην λογική ) συντεχνίες ενός ολιστικού κρατικού κορπορατισμού , άλλοτε στην μεγάλη δομημένη κρατική γραφειοκρατία , που συνέχεται ασφαλώς από τις συντεχνίες και αποτελεί παραλλαγή του Μουσολινισμού προς την επιβολή της κομμουνιστικής απολυταρχίας.
Ο εθνοποπουλισμός , ως ένα λάιτ μείγμα του πρώιμου φασισμού και του ακολουθήσαντος γραφειοκρατικού κομμουνιστικού συγκεντρωτισμού έχει δυό πτυχές: η μία εδράζεται σε ένα κοινωνιολογικό και οικονομικό στρώμα , η άλλη στην δυσλειτουργία της συλλογικής συνείδησης προς το μίσος και την οργή. Κατά την άποψή μου η δεύτερη είναι πολύ πιο επικίνδυνη της πρώτης και αποτελεί τον σηματωρό της πολιτισμικής μισανθρωπικής στρέβλωσης.
Κατά συνέπεια και τούτων λεχθέντων , τα καπιταλιστικά εργαλεία οικονομικών διευθετήσεων , που είναι οι αγορές ουδόλως εξαγνίζουν και πολύ περισσότερο εξαφανίζουν την υπάρχουσα – θεσμικά – τραυματισμένη Ελληνική Δημοκρατία. Οι δικτατορίες , επιτυχημένες ή όχι , στηρίζονται παραδοσιακά στον Στρατό και στην Δικαιοσύνη . Ο πρώτος προσπαθήθηκε να εμπλακεί δολίως το 2015 , η δεύτερη είναι σε μια μόνιμη και συνολική δομική αντίθεση με την – εκ των πραγμάτων οριζόμενη , πιά – ημιμουσολινική κοινοβουλευτική πολιτική διακυβέρνησή μας.
Το παρήγορο είναι πως ανοίγουν στόματα δικαστών και η δικαιοκρατία δεν απέμεινε να εκπροσωπείται μόνον από την Β. Θάνου και την όμοιά της Π. Δημητρίου.
Οι κραυγές των Συμβούλων Επικρατείας και των Ενώσεων Δικαστών , ήδη κάμαν αντιλάλους αντίστασης κόντρα στον Αλλιεν του παρακράτους.
Θα ανοίξουν κι άλλα στόματα δικαστών, μπορεί και στρατιωτικών για πεπραγμένα μιας και οι Θεσμοί δεν εμπεριέχουν μόνον Κόλλιες.
Ακόμα όμως κι αν – υποθετικά – είχε υπάρξει πραγματική στροφή προς τον αντι –εθνολαϊκισμό οι ευθύνες δεν παύουν . Ούτε μεγαλώνουν , ούτε μικραίνουν, είναι εκεί.
Θάταν σαν ο μετανοημένος σίριαλ κίλλερ του αστυνομικού πεζογράφου Jo Nesbo, όντας μετανοημένος να προσπαθούσε για τον μηδενισμό των επαχθών πράξεών του. Πολύ ορθά και έξυπνα τα σημερινά θρησκευτικά δόγματα αφήνουν τα ανθρώπινα επιγενόμενα στην Δικαιοσύνη κι ασχολούνται – όταν ασχολούνται – με τον μετασωφρονιστικό προσηλυτισμό των ενόχων.
Θάταν σαν να μην υπήρχε τιμωρία στον Ρασκόλνικοβ , επειδή πειραματίστηκε με τον φόνο , τον διέπραξε και μετάνοιωσε.
Γι΄αυτό λέω στην επικεφαλίδα πως ,
ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΔΕΝ ΕΞΑΓΝΙΖΟΥΝ THN KATAΠΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ