Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο κ. Τσίπρας υποσχέθηκε να σώσει την Ελλάδα από την «ανθρωπιστική καταστροφή των Μνημονίων». Επειδή δεν μπορούσε να το κάνει μόνος του ως Πρόεδρος ενός κόμματος που τιμήθηκε με το (ανεπαρκές) 36,5% των ψήφων, διάλεξε ένα μικρό κόμμα, πρόθυμο να «συγκυβερνήσει» αν και με ακραία αντίθετη κοσμοθεωρία. Επίσης, διάλεξε συνεργάτες που, κατά το Σύνταγμα, τοποθέτησε σε καίριες θεσμικές και κυβερνητικές θέσεις.

Έχουν περάσει 100 μέρες και η χώρα βρίσκεται «στα βράχια». Το κυβερνητικό «έργο» είναι ανύπαρκτο, η Οικονομία πεθαμένη, ο Τουρισμός σε ραγδαία υποχώρηση, οι συνταξιούχοι σε αναμονή συντάξεων που δεν θα πληρωθούν. Η έξοδος από το Ευρώ και η πτώχευση συζητούνται ανοικτά και η «ρήξη» έχει μεγάλη υποστήριξη  στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Καθώς όλα είναι δικές του επιλογές, ο κ. Τσίπρας έχει την ευθύνη για το όποιο αποτέλεσμα.

Πρώτα, η επιλογή του κ. Παυλόπουλου για τη θέση του Προέδρου Δημοκρατίας, Έχοντας στο παλμαρέ του την θητεία του ως υπέρ-υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης από το 2007 όταν κάηκε η Αθήνα, «φόρτωσε» το Δημόσιο με δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις και μας εξέθεσε στην Ε.Ε. με το «Βασικό Μέτοχο». Μοναδικό, αλλά, όπως αποδεικνύεται, τεράστιο προσόν η σχέση του με τους Κ. Καραμανλή πρεσβύτερο και νεώτερο. Μέχρι στιγμής, η πολιτεία του είναι απόλυτα υποστηρικτική της Κυβέρνησης, οπότε η αξιολόγησή του είναι συνυφασμένη με τα δικά της αποτελέσματα.

Η επιτυχία ή αποτυχία μίας Κυβέρνησης συνδέεται με την παραγωγή έργου από τους σημαντικότερους υπουργούς και από τη Βουλή.  Ας δούμε τις επιλογές του κ. Τσίπρα σε επτά τομείς που επηρεάζουν καίρια την Οικονομία, την Κοινωνία, τη σχέση της  χώρας με τους εταίρους της, αλλά και το ίδιο το μέλλον της χώρας .

1. Η κα Κωνσταντοπούλου, Πρόεδρος της Βουλής, έχει δημιουργήσει χάος στη διεξαγωγή του κοινοβουλευτικού έργου, και όχι μόνο. Με τις ακατανόητες πρωτοβουλίες της σε θεσμικό και πολιτικό επίπεδο εκθέτει την ίδια την Κυβέρνηση, αλλά, κυρίως, τη χώρα.
2. Για τον κ. Βαρουφάκη, Υπουργό Οικονομικών, έχουν ήδη γραφεί πάρα πολλά. Αν το πρόβλημά μας είναι πρωτίστως οικονομικό, και εκ του αποτελέσματος, η επιλογή του είναι τραγική.
3. Ο κ. Καμένος, ω ς Υπουργός Άμυνας, πέρα από το ότι , είναι «σαν τη μύγα μες’ στο γάλα», σε μία Αριστερή κυβέρνηση, έχει αποδειχθεί επιβλαβής έως και επικίνδυνος, ειδικά στη σημερινή συγκυρία.
4. Ο κ. Κοτζιάς Υπουργός Εξωτερικών, «κουβαλάει» προκαταλήψεις και «δουλείες» ενός Σταλινικού παρελθόντος που με τίποτα δεν «ταιριάζει με τις ιστορικές εθνικές μας συμμαχίες  και το σημερινό γεωπολιτικό κλίμα στην ευρύτερη περιοχή.
5. Ο κ. Μπαλτάς, Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού, ακραία Αντί-Μεταρρυθμιστής, «πασχίζει» να στείλει τη χώρα στον Μεσαίωνα και τα παιδιά μας στο εξωτερικό ή στην ανεργία. Σκοταδιστής και δηλωμένος Μαρξιστής και Κομμουνιστής, αντιπαθεί και μάχεται τα πολιτισμικά και πολιτικά κεκτημένα της εποχής μας.
6. Ο κ. Κατρούγκαλος, Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και ακραία κρατιστής, υλοποιεί μία άλλη «Αντί-Μεταρρύθμιση» με κόστος  12% επί των αποδοχών των «μεταρρυθμιζόμενων».
7. Τέλος, ο κ. Λαφαζάνης, Υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης και Ενέργειας και διακηρυγμένος ιδεολογικός εχθρός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και οικονομίας, αντιλαμβάνεται την παραγωγική ανασυγκρότηση ως κυρίως υπόθεση του Δημοσίου. Είναι δηλαδή, και αυτός, κανονικός Κομμουνιστής.

Με λίγα λόγια, ο κ. Τσίπρας έχει αναθέσει τις επτά κύριες πτυχές του κυβερνητικού έργου σε άτομα με «προσωπική ατζέντα», που είναι ανοικτά ιδεολογικοί αντίπαλοι του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ως εκ τούτου, δεν «ανέχονται» κανόνες, ρυθμίσεις και συμβιβασμούς που στηρίζουν οι ευρωπαϊκοί λαοί. Οι περισσότεροι, είναι όχι απλώς Αριστεροί, αλλά Σταλινικοί Κομμουνιστές, που μισούν την Ευρώπη. Το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης τεσσάρων μηνών, όχι  της «πρώτη φορά Αριστερά», αλλά της Κυβέρνησης ενός «ετεροχρονισμένου Υπαρκτού Σοσιαλισμού» θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει τα φιλοευρωπαϊκά τμήματα της κοινωνίας, που, κατά τις δημοσκοπήσεις, είναι πλειοψηφικά. Αυτό δεν συμβαίνει και, έτσι, «δειλοί και άβουλοι αντάμα», βαδίζουμε στην καταστροφή, άλλη μία φορά.