Τους τελευταίους μήνες έχει χυθεί πολύ μελάνι για το θέμα της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς και έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις για το πώς μπορεί αυτή να επιτευχθεί. Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι πριν λίγο καιρό κανείς δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να κάνει κάτι γι’ αυτό, αντιθέτως πολλοί έκαναν και συνεχίζουν δυστυχώς να κάνουν μία αδιέξοδη και εν πολλοίς αφ’υψηλού κριτική.
Πριν τρεις μήνες περίπου έγινε επιτέλους το αυτονόητο. 58 προσωπικότητες της ελληνικής κοινωνίας απεύθυναν κάλεσμα για την ενοποίηση και επαναθεμελίωση της Δημοκρατικής παράταξης. Πολλοί το αποδέχτηκαν, κάποιοι ακόμα όχι. Οι συγκεντρώσεις πάντως που έγιναν και ειδικά αυτή στην Αθήνα έδειξαν πως ο κόσμος της παράταξης διψά για κάτι καινούργιο, μέσα από το οποίο θα μπορέσει επιτέλους να εκφραστεί.
Στην ελληνική πολιτική ζωή τα τελευταία δύο χρόνια έχουν εμφανιστεί ή διογκωθεί υπερβολικά, διάφορα πολιτικά μορφώματα που αντιπροσωπεύουν ότι πιο οπισθοδρομικό έχει να παρουσιάσει η ελληνική κοινωνία. Ψεκασμένοι, δημαγωγοί, λαϊκιστές, συνομωσιολάγνοι, ναζιστές, φιλοχουντικοί είναι στην ημερήσια διάταξη και το χειρότερο είναι ότι ο περισσότερος κόσμος πλέον τους έχει συνηθίσει, τους θεωρεί φυσιολογικό φαινόμενο και πολλοί μάλιστα προσβλέπουν σε αυτούς. Τα προβλήματα της καθημερινότητας βέβαια είναι τεράστια, αυτό όμως δε σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία πρέπει να βρίσκεται μονίμως στα άκρα. Η Δημοκρατική Προοδευτική παράταξη είναι η δύναμη που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στο δρόμο της ευθύνης και της λογικής και να την βγάλει από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται. Για να το κάνει αυτό όμως δεν πρέπει απλά να δημιουργηθεί αλλά να έχει και σαφή χαρακτηριστικά.
Η καινούργια παράταξη που θα δημιουργηθεί πρέπει να είναι η πραγματική μεταρρυθμιστική παράταξη της χώρας, της οποίας οι μεταρρυθμίσεις θα έχουν πρόσημο αναπτυξιακό, απόλυτης αξιοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Θα πρέπει να είναι η παράταξη της οποίας οι προτάσεις θα ξεπερνούν το ψεύτικο δίλλημα μνημόνιο-αντιμνημόνιο και θα οδηγούν σε μια νέα εποχή μεγάλων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Θα πρέπει να είναι μία σύγχρονη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική παράταξη με αναφορά στον πολιτικό φιλελευθερισμό, τα ατομικά δικαιώματα και την προστασία της εργασίας. Θα πρέπει να τοποθετηθεί δυναμικά ανάμεσα στους ψευτομεταρρυθμιστές της Νέας Δημοκρατίας και τις ασυνάρτητες εξαλλοσύνες του ΣΥΡΙΖΑ και να σταθεί απέναντι στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής πολεμώντας τους μέχρι τέλους. Θα πρέπει να εκφράσει εν τέλει όλους εκείνους που πιστεύουν σε μια υπεύθυνη και δημιουργική υπέρβαση της μεταπολίτευσης, με οδηγό την αλήθεια και μόνο αυτή. Γιατί μπορεί ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας να είναι ακόμα εθισμένο στα μεγάλα λόγια και το ψέμα, συνέχεια όμως αυξάνονται αυτοί που καταλαβαίνουν ότι τα ψέματα και τα μεγάλα λόγια είναι αυτά που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής και ότι μπορούν άνετα να αποτελειώσουν ότι έχει απομείνει.
Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει πλέον σε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μία προσμονή για κάτι καινούργιο στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Αυτό φαίνεται και από όλες τις δημοσκοπήσεις στις οποίες βλέπουμε ότι πρώτη δύναμη είναι οι αναποφάσιστοι και ότι ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών δηλώνει ότι θα ψήφιζε έναν νέο ενιαίο φορέα της προοδευτικής παράταξης .
Δυστυχώς όμως κάποιοι επαγγελματίες της πολιτικής κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, προσπαθώντας να σώσουν τους εαυτούς τους και τα μαγαζάκια τους και να διεκδικήσουν κάποιον μελλοντικό ρόλο. Αυτό όμως που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι τώρα είναι η ώρα για το μεγάλο άλμα προς το μέλλον. Τώρα είναι η ώρα για την αναγέννηση της Δημοκρατικής παράταξης που θα οδηγήσει μελλοντικά και στην αναγέννηση της χώρας. Όποιος δεν ακολουθήσει απλά θα μείνει πίσω. Ας ανέβουν στο τρένο λοιπόν όλοι, αγνά, ανιδιοτελώς και με διάθεση προσφοράς, ειδάλλως πολύ φοβάμαι ότι θα γεμίσουν τα πολιτικά νεκροταφεία της χώρας με Καρατζαφέρηδες της Κεντροαριστεράς.