Ηπια προσομοίωση της ανθρωπιστικής κρίσης που θα έφερνε ενδεχόμενη χρεοκοπία της χώρας, αποτελούν οι σκληρές εικόνες ευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στις ουρές των φαρμακείων που πωλούν μόνον μετρητοίς και όχι επί πιστώσει. Και όμως. Προβλήθηκε η χρεοκοπία ως λύτρωση στη βαθιά κρίση της χώρας από τους μονοπωλούντες την ευσυγκινησία για το δράμα που ζουν οι Ελληνες πολίτες. Από πολιτικούς που ο ιδεολογικός αλυτρωτισμός -ακόμα χειρότερα οι κοντόφθαλμες πολιτικές σκοπιμότητες- δεν τους αφήνουν περιθώρια στοιχειώδους πολιτικού ρεαλισμού. «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή», αναφώνησε από βήματος Βουλής χθες ο Αλ. Τσίπρας χωρίς -ας μας επιτραπεί ο ενδοτισμός στον πειρασμό του μπλακ χιούμορ- να διαπραγματευθούμε έστω τη μετεγγραφή του Λ. Μέσι για τους προκριματικούς της Εθνικής στου Μουντιάλ.
Δυόμισι χρόνια μετά την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής φαίνεται το πρώτο αμυδρό φως στο τούνελ της ύφεσης που θα φέρει η εκταμίευση των 31,5 δισ. ευρώ, ώστε να αρχίσει σταδιακά η επανεκκίνηση της μηχανής της οικονομίας. Ασφαλώς και «μηδένα προ του τέλους μακάριζε» όσον αφορά την απτή αλλαγή κλίματος στην Ευρώπη για παραμονή της χώρας στο ευρώ. Ασφαλέστατα όμως και «μηδένα προ του τέλους ?τετέλεσται?» για τα αντιμνημονιακά κόμματα που επιδίδονται στο μακάβριο έργο της αδιάλειπτης έκδοσης ληξιαρχικών πράξεων δραχμοαποδημίας της χώρας ως αποτέλεσμα της εφαρμογής των πολιτικών που σηματοδοτεί το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ.
Ακόμα και αυτή την ώρα, την ώρα που οι δυνάμεις του ρεαλισμού και της ανάπτυξης φαίνεται να αντιστρέφουν τους συσχετισμούς στην Ευρώπη, την ώρα που η χώρα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή για την κεφαλαιοποίηση των θυσιών στις οποίες υποβλήθηκε και υποβάλλεται ο ελληνικός λαός, τα αντιμνημονιακά κόμματα συνεχίζουν το κρυφτούλι με την πραγματικότητα και τον κλεφτοπόλεμο με όλους όσοι αφήνουν πίσω τους καμένα σπιτικά στη μάχη για να ορθοποδήσει η χώρα. Επιτέλους «πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ. Ας πούμε μια αλήθεια» για να πιάσει τόπο. Και η Μεγάλη Αλήθεια είναι πως αυτό που βιώνει η χώρα και προσποιούνται ορισμένοι πως αγνοούν είναι οι αναπόφευκτες ωδίνες των Μεγάλων Μεταβάσεων. Οι οδύνες του αργού θανάτου του μεταπολιτευτικού πολιτικού και οικονομικού μοντέλου της χώρας, το οποίο εξεμέτρησε το ζην. Κυριολεκτώντας δε το «ευ ζην» με άμετρο δανεισμό. Αυτός στήριξε την πλασματική ευημερία προηγούμενων δεκαετιών βυθίζοντας σε ναρκισσιστική αμεριμνησία κόμματα και πολιτικούς με συνυπεύθυνους θεατές στο έγκλημα Ευρωπαίους ηγέτες. Και το χειρότερο. «Εκπαίδευσε» πολίτες σε ανορθολογιστικά δόγματα κατά τα οποία «τα καλά ακόπως κτώνται». Αλλά με διαρκώς συρρικνούμενη την παραγωγική βάση της οικονομίας, με ανύπαρκτη ανταγωνιστικότητα, με κυβερνήσεις και αντιπολιτευόμενα κόμματα να υιοθετούν ασυλλόγιστα συμπεριφορές που άπλωναν τα πόδια περισσότερο απ’ όσο επέτρεπε το πάπλωμα, ήταν θέμα χρόνου να επισυμβεί το μοιραίο. Και συνέβη. Η έλευση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη επέφερε το πρώτο συντριπτικό πλήγμα στην πλέον ανοχύρωτη χώρα, την Ελλάδα.
Για τα δεδομένα της ερημοποιημένης ελληνικής οικονομίας και της ξεχαρβαλωμένης Δημόσιας Διοίκησης αυτό που συντελείται στη χώρα με μέγα ερώτημα τη συνέχειά του, είναι ένα μικρό θαύμα. Το ισοζύγιο πληρωμών βαίνει προς μηδενισμό, ενώ μια γιγάντια δημοσιονομική προσαρμογή χαλιναγωγεί το θηριώδες δημοσιονομικό έλλειμμα και η δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος είναι εφικτή παρά ποτέ. Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για εθνική κυριαρχία και διαφύλαξη της αυτοεκτίμησής μας. Όλα τα άλλα, οι κραυγές περί «υποτέλειας στο Δ΄ Ράιχ» και συναφή ανεξαρτησιακά που ανέξοδα προβάλλονται από τα «ορφανά» του ξένου δανεισμού, αποτελούν το ιλαροτραγικό επιμύθιο ενός αριστεροδεξιού λαϊκισμού που αυτοεξαιρείται από την εθνική προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας ως άρρητη ομολογία αμηχανίας στις σύγχρονες προκλήσεις για άσκηση πολιτικών που διασφαλίζουν ποιότητα ζωής με παραγωγή πλούτου.
Εθνική «αίρεση» στον χώρο της Αριστεράς ο εικονομάχος Φ. Κουβέλης και η ΔΗΜ.ΑΡ. που επωμίστηκαν το τεράστιο φορτίο συμμετοχής σε μια κυβέρνηση που εξ ορισμού επιζητεί δάκρυα και αίμα για να υποσχεθεί ένα λιγότερο ανασφαλές αύριο.
Η συνοχή της συγκυβέρνησης -μιας ιδέας που πολεμήθηκε δολίως επί πρωθυπουργίας Γ. Παπανδρέου- είναι το «κλειδί» για αίσια έκβαση της εθνικής περιπέτειας. Από κοινού με τη συγκρότηση κοινωνικών συμμαχιών, η οποία εξέλιπε. Ως το αναπόφευκτο της συγκατοίκησης σε εκείνη την κυβέρνηση ενός μεταρρυθμιστή πρωθυπουργού με κρυφοΣΥΡΙΖΑίους υπουργούς που στάθηκαν… βράχοι στο «άβατο» των κρατικοδίαιτων συμφερόντων και στην υπεράσπιση της νεοελληνικού τύπου νομενκλατούρας που άνδρωσαν οι πολιτικές των πελατειακών σχέσεων.