Πολύ σύντομα μετά τις τελευταίες εκλογές επισημάνθηκε και υποστηρίχθηκε από αρκετούς παρατηρητές των πολιτικών πραγμάτων ότι η Βουλή που προέκυψε είναι η χειρότερη της μεταπολίτευσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συνέχεια τους δικαίωσε και μάλιστα πανηγυρικά, θα έλεγε κανείς. Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις, για να θεωρούνται εξαιρέσεις, που τα επίπεδα διαλόγου, συμπεριφοράς, τύπων και εμφάνισης δεν ήταν απλά κατώτερα του μετρίου, αλλά έφταναν στην αθλιότητα. Οχι μόνο στην ολομέλεια, αλλά και στις επιτροπές, ακόμη και στο προαύλιο. Τις αποδείξεις περί αυτών τις προσφέρουν οι κάμερες, οι ίδιοι οι βουλευτές σε δηλώσεις και συζητήσεις με δημοσιογράφους και βέβαια άλλοι αυτόπτες μάρτυρες, όποτε τυχαίνει να είναι παρόντες σε κοινοβουλευτικές διαδικασίες ή επεισόδια.

Η αλήθεια είναι ότι η εικόνα του σημερινού Κοινοβουλίου δεν θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική. Την εδώ και πολλά χρόνια αδιαφορία για στους τύπους (περιλαμβανομένης της προσεγμένης αμφίεσης και της τήρησης του πρωτοκόλλου, όπου αυτό υπάρχει) και τους θεσμούς, σε συνδυασμό με την ασυδοσία και την ελεύθερη παραβίαση κανόνων και νόμων, την διαδέχτηκαν οι δημόσιοι προπηλακισμοί αξιωματούχων και πολιτικών, με αποκορύφωμα τις εκδηλώσεις πλήθους «αγανακτισμένων» που ούρλιαζαν το διαβόητο σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπ… η Βουλή». Παράλληλα, ο εκφυλισμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε τηλεκρατία και γενικότερα σε μιντιοκρατία, συμβάδιζε με τη σταδιακή, αλλά σταθερή, επικράτηση του χουλιγκανισμού των γηπέδων, στην παιδεία και στην καθημερινότητα της κοινωνίας.

Με αφορμή την κρίση, όλα τα προηγούμενα εκφράστηκαν στις κάλπες, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι η Βουλή κάθε χώρας απεικονίζει την κατάσταση της κοινωνίας της, αφού τα κόμματα και οι βουλευτές εκλέγονται από τους πολίτες. Ετσι και με τη βοήθεια της αναγνωρισιμότητας που απέκτησαν μέσω κυρίως της τηλεόρασης, μπήκαν στη Βουλή αθλητές και ηθοποιοί, με τον ίδιο τρόπο μας προέκυψε ως κοινοβουλευτικό κόμμα η «Χρυσή Αυγή» που βδελύσσεται ανοιχτά το δημοκρατικό πολίτευμα και από αυτή την κατάσταση δημιουργήθηκαν ή γιγαντώθηκαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κόμματα που οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες απαρτίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό από ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από ασυναρτησία και έλλειψη στοιχειώδους δομής στη σκέψη και τον λόγο.

Ο αντίλογος θα μπορούσε να είναι ότι για την κατηφόρα ευθύνεται κυρίως η πολιτική τάξη που διοίκησε τη χώρα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Μπορεί, αν και το θεμελιώδες ερώτημα αν «η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα» παραμένει αναπάντητο. Γιατί δεν είναι δυνατόν να παραγνωρίζονται πάντα οι ευθύνες της κοινωνίας, εκτός και αν δεχθούμε ότι οι πολίτες είναι ένα κοπάδι από πρόβατα που άγονται και φέρονται ανά πάσα στιγμή. Αλλά και πώς να δεχθούμε κάτι τέτοιο όταν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι ραδιοφωνικές εκπομπές κατακλύζονται από τύπους, με ή χωρίς τίτλο, που λένε ανέξοδα ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Ακριβώς όπως πολλοί εκλεκτοί του λαού που τον εκπροσωπούν στη Βουλή. Για να μην αναφερθούμε και στους άλλους, δημοσιογράφους και εκπομπάρχες, που τους προσφέρουν βήμα για να προβάλλονται…

Δυστυχώς, ο φόβος είναι μήπως από τις επόμενες εκλογές προκύψει Βουλή, χειρότερη και από τη σημερινή. Δεν μπορεί να αποκλειστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, να είναι δηλαδή η επόμενη Βουλή ένα κανονικό τσίρκο. Κατά μία έννοια το κατάφερε η Ιταλία εκλέγοντας ως παράγοντα και ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων τον απερίγραπτο Μπέπε Γκρίλο και το συνονθύλευμά του, αν και μερικοί λένε ότι το γεγονός έπαιξε ένα θετικό ρόλο απορροφώντας ψήφους που θα μπορούσαν να αναδείξουν στο προσκήνιο μία «Χρυσή Αυγή» αντίστοιχη της ελληνικής, αλλά που θα στηρίζεται σε ένα παρελθόν με παράδοση.

Η δική μας πλευρά πάντως μπορεί να διατηρήσει την πρωτοπορία. Στις προσεχείς ευρωεκλογές είναι πολύ πιθανό η «Χρυσή Αυγή» να κερδίσει μία, δύο ή τρεις έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο και τότε η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της ελληνικής κοινωνίας θα αποκτήσει και διεθνή διάσταση. Μένει να δούμε πώς θα υποδεχθούν οι υπόλοιποι τους χρυσαυγίτες ευρωβουλευτές, σε ποια ευρωομάδα θα ενταχθούν και τι λεφτά θα παίρνουν ως «εθνική συνιστώσα», πέρα από τους μισθούς τους. Και αν εκεί τουλάχιστον θα πηγαίνουν στην τουαλέτα ή θα ουρούν στους δρόμους, πάντα υπό τις επευφημίες θαυμαστών!