Οι προετοιμασίες των πολιτικών μας συναντήσεων πήγαν περίπατο λόγω Ιών αυτήν τη φορά και όχι υιών. Έτσι κι αλλιώς μέρες τώρα ψάχνω τρύπα να χαθώ: η «κοινωνία των πολιτών/πατριωτών» εγέρθη εκ νέου. Παρακρατικοί, θρασύδειλοι, οπλοφορούντες, άντρες γυναίκες  με περηφάνια ασελγούν, υβρίζουν, ξυλοκοπούν, επαίρονται. Ο Ερντογάν και τα αργύρια της Ούρσουλας νομιμοποίησαν την επαίσχυντη βία, τον κακό μας εαυτό. Για όλα φταίνε οι πρόσφυγες: για την οικονομία, τις ημιτράπεζές μας, την αμάθειά μας, την ανεργία, την τερηδόνα. Γι? αυτό και ξεσηκώθηκε η Ρωμιοσύνη μας και τους καμακώνει όλους και όλες.

            Τη δεκαετία του ?90 η Πίνδος γέμισε άγια κόκαλα ανθρώπων που για ένα κομμάτι ψωμί βασανίστηκαν και υπέκυψαν στον πατριωτισμό των κληρωτών φυλάκων της πατρίδας μας. Τώρα η στολή δεν είναι αναγκαία. Στις Καστανιές, την Ορεστιάδα μιαίνεται η ανθρωπότητα στο όνομα των νόμων και του … κακού Ερντογάν.

Αν δεν είχα παιδιά που τα έχουν ονομαστικά απειλήσει οι συμμορίες της ΕΛΜΕ και των πατριωτών, αν δεν ήμουν ανάξιος των προσφύγων προγόνων μου, αν δεν ήμουν γυμνοσάλιαγκας μπροστά σε μορφές που κοσμούν το Γιαντ Βασέμ, «θα» έκανα κάτι δραστικό. Μα δε ζω στη Βαϊμάρη του πολέμου κι ο στρατηγός Πάτον δε θα με απελευθερώσει ούτε θα με παιδεύσει κατά πώς μ? αξίζει.

            Δημοσίως αναλαμβάνω την ευθύνη των λόγων μου. Έλληνες και Ευρωπαίοι μακριά από μένα, μακριά από τα παιδιά μου και την κακή μου μοίρα. Μη με επικαλείστε, μη με υπολογίζετε. Κι αν δεν μπορείτε εσείς οι λευκοί και ανώτεροι να μου παραχωρήσετε την εξαίρεση, αφαιρέστε μου τ? όνομα. Δε θέλω όνομα, ταυτότητα και συγγενολόγια. Μου αρκεί η ενοχή που δε μ? αφήνει να ησυχάσω, να χαθώ όπως μας πρέπει! Βδέλυγμα… Κραυγάζω