Κάθε χρόνο στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, κατακλύζομαι από ποικίλα συναισθήματα και υπάρχουν φορές (ουκ ολίγες) που όταν παρακολουθώ διάφορα αφιερώματα στην τηλεόραση δακρύζω.

Ο κυρίαρχος, φυσικά, λόγος είναι ότι μεγάλωσα και διαμόρφωσα τις ιδέες μου μέσα σε μια οικογένεια με αριστερές καταβολές, της οποίας πολλά μέλη της βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν κατά τη διάρκεια της χούντας .

Μέσα στο σπίτι συζητούσαν πάντα για την Αριστερά , τους αγώνες της , τα ιδεώδη του σοσιαλισμού κι αλήθεια πόσο με συνέπαιρνε παιδάκι ακόμα- θυμάμαι- να παρακολουθώ τα κυριακάτικα μεσημέρια, όταν όλη η οικογένεια μαζευόταν και ενίοτε κάποιοι στενοί φίλοι, αυτές τις ζωηρές συζητήσεις γεμάτες περιεχόμενο και γνώση.

Έτσι λοιπόν κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη οι ίδιες πάντα σκέψεις.

Και δεν είναι άλλες απ’ότι δηλαδή, αυτή η επέτειος ανήκει πρώτα και πάνω απ όλα. στους αγώνες όλων εκείνων των Ελλήνων που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, υπέστησαν τρομερά βασανιστήρια, αλλά δεν λύγισαν, πολεμώντας για το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου, την ελευθερία , γιατί χωρίς ελευθερία, αξιοπρέπεια δεν υπάρχει.

Φέτος με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας άρχισα να προβληματίζομαι και να αναρωτιέμαι για το κατά πόσο η σημερνή Αριστερά, ή τέλος πάντων εκείνοι που αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται αριστεροί έχουν καμία σχέση με τη νεολαία που τη δεκαετία του εβδομήντα ξεκοκκάλιζε τα βιβλία μεγάλων θεωρητικών με μανία , διαφωνούσε με επιχειρήματα και όχι με ύβρεις ως είθισται πλέον.

Θυμήθηκα και το τελευταίο γράμμα του Λεωνίδα Κύρκου.

Αφορμή στάθηκε η εκπομπή «Πρωταγωνιστές» η οποία πρόβαλε την τελευταία συνέντευξη του μεγάλου αυτού πολιτικού άνδρα.

Η επιστολή τελείωνε έτσι «Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους τής κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας».

Μετα σχεδον αυτόματα θυμήθηκα τα γιαούρτια κατά διάφορων πολιτικών , τις κρεμάλες στο Σύνταγμα , το αξέχαστο σύνθημα « να καεί να καεί το μπουρδελο η Βουλή» και όλα αυτά τα όχι και τόσο αριστερά και προοδευτικά , και όλα αυτά τα όχι και τόσο χαριτωμένα.

Έπειτα αναλογίστηκα τις άπειρες φορές που οι φερόμενοι ως αριστεροί και υπέρμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ στο διαδίκτυο έχουν χρησιμοποιήσει εναντίον μου ( και δεν είμαι η μονη) τους πιο χυδαίους χαρακτηρισμούς και τις χειρότερες βρισιές που θα μπορούσε να ακούσει άνθρωπος .

Η δε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου, μια σκετη απογοήτευση , αφού συνδέει το νόημα εκείνης της ιστορικές ημέρας με την « οριστική απελευθέρωση της χώρας από τη θηλιά των μνημονίων»!

Ε, αγανάκτησα και ?γω κι έτσι αυθόρμητα έκατσα κι έγραψα τα παρακάτω λόγια

Και δηλώνει επαναστάτης

Και δηλώνει αριστερός

Και δηλώνει αντισυστημικός

Μιλάει για το Πολυτεχνείο δίχως να γνωρίζει , εξάλλου ποτέ δεν τον ένοιαξε στ?αληθεια

Και φωνάζει πως η Χούντα δεν τέλειωσε το ?73

Και οδύρεται για τους νεόπτωχους και τους αυτόχειρες

Μα βιβλίο δεν έχει ανοίξει στη ζωή του ( σε τι χρειάζεται, άλλωστε )

Και σήμερα έκανε το καθήκον του απέναντι στους άλλους συντρόφους και στην κοινωνία.

Ώρα, λοιπόν, για τον πατροπαράδοτο καφέ του πέριξ της Σκουφά.

Όχι για κανένα άλλο λόγο μα γιατί απεχθάνομαι την υποκρισία.