Ο Φρόιντ έβαλε στο στόμα μιας ασθενούς του τη φράση που εγκλείει όλο το νόημα της ψυχανάλυσης: «Γιατρέ μου, υγεία μου είναι αυτά που μπορώ να πω.»
Για την «υγεία» μου λοιπόν κι εγώ, θα ξεκινήσω με μια προσωπική εξομολόγηση: Βίωσα την περίοδο της ηγεμονίας Α. Παπανδρέου, ως μία μεγάλη προσβολή. Εξηγούμαι: Όταν ο Κουτσόγιωργας έθετε το δίλημμα «φως ή σκοτάδι», όπου το «φως» ήταν αυτός, ένιωθα ότι μας τρώει το μαύρο σκοτάδι. Όταν ο Άκης, χρησιμοποιώντας τον ευφημισμό «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ», μας επέβαλλε ό,τι πιο σκοτεινό υπήρχε στη χώρα, αισθανόμουν όμηρος ομάδων ποινικών. (Μικρές εξαιρέσεις, επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα).
Όταν ο Ανδρέας, με τη γνωστή του ανηθικότητα απέναντι κυρίως στην επόμενη γενιά -τα παιδιά που γεννήθηκαν τότε, 20 με 25 ετών σήμερα, είναι όλα άνεργα- κραύγαζε: «Τσοβόλα δώστα όλα!», ένιωθα προκαταβολικά ντροπή γι’ αυτά τα παιδιά.
Πολύ φυσιολογικά λοιπόν, το πρωί της ημέρας που μάθαμε για την κυβέρνηση Τζανετάκη, αυτήν που ο αιώνιος αναρχικός Μάνος Χατζηδάκις ονόμασε «κυβέρνηση με ανθρώπινο πρόσωπο», ενθουσιασμένος έλεγα σε φίλο μου: «Νομίζω ότι μετά την αντίσταση, αυτή ήταν η πιο γενναία πράξη της αριστεράς». Και έβγαζα την ψυχή μου, γιατί ως πολίτης αισθανόμουν μετά από μεγάλο διάστημα ευτελισμού, να ανακτώ την αξιοπρέπειά μου.
Αυτό όμως κράτησε ελάχιστα. Σαν σύντομο όνειρο. Διότι από την επομένη, η αριστερά άρχισε να απολογείται σε όλον αυτό τον εσμό, για τη λυτρωτική πράξη της να υπερβεί αγκυλώσεις και να συμπεριφερθεί με όρους αξιοπρέπειας. Έτσι, έδωσε το δικαίωμα στους ομόδοξους του Άκη και του Κουτσόγιωργα, να αλλάξουν και το νόημα των λέξεων: Την πιο ΚΑΘΑΡΗ ΠΡΑΞΗ της αριστεράς, να την ονομάσουν «το βρώμικο ’89».
Σήμερα, η χώρα βρέθηκε στη δραματικότερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της. Διότι οι απόγονοι του δούκα Λουκά Νοταρά, με αποφασιστικότητα μας ξαναείπαν: «Κάλλιο σαρίκι τούρκικο, παρά τιάρα παπική». Έτσι απροκάλυπτα τέθηκε ξανά το δίλημμα Ανατολή ή Δύση και διακυβεύτηκε ο πολιτισμικός και ιστορικός προσανατολισμός της χώρας. Περιέργως όμως για ορθόδοξη χώρα τής «καθ’ ημάς ανατολής», η πλειοψηφία διέψευσε τους φόβους μας. Διότι, όσο και αν επαίρονται ότι νίκησαν οι εραστές της Ανατολής, τα ποσοστά που συγκέντρωσαν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΑΜΜΕΝΟΣ, ΚΚΕ και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, δεν αποτελούν πλειοψηφία.
Αμέσως όμως μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, άρχισαν οι «ανδρεϊκού» ήθους, ευφημισμοί και τεχνάσματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε σθεναρά τη συμμετοχή του στη συγκρότηση της κυβέρνησης συνεργασίας, με πρόφαση την «αδυναμία» του να συνεργαστεί με «μνημονιακές» δυνάμεις. Όταν όμως συνυπάρχουν στο εν λόγω κόμμα οι πιο ασύμβατοι μεταξύ τους, όπως φανατικοί αντιευρωπαϊστές («Αριστερό ρεύμα» Λαφαζάνη, μαοϊκοί κ.λπ.), πρώην μέλη του ΚΚΕ εσωτ., υμνητές του Ψωμιάδη από τα πρωϊνάδικα, κ.ο.κ., η υποκρισία του επιχειρήματος είναι προκλητική.
Με την ίδια υποκρισία, ενώ αρνούνταν να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση, εγκαλούσαν τους αντιπάλους τους γιατί καθυστερούσαν τη συγκρότησή της! Και όταν διεφάνη ότι συγκροτείται κυβέρνηση, η «ΑΥΓΗ», με πρωτοσέλιδο τίτλο: «Κουβέλης και Βενιζέλος, χέρι – χέρι σε Κυβέρνηση Σαμαρά», τους κατηγορούσε για τη συμμετοχή τους!
Οι παλιοί «παπατζήδες» της Ομόνοιας, με το γνωστό «παπάς εδώ, παπάς εκεί, πού είναι ο παπάς;», μοιάζουν άκακοι γραφικοί τύποι, μπροστά στον κυνισμό της υποκρισίας που περιγράψαμε. Υποχρέωσή μας λοιπόν είναι να μην επαναλάβουμε το ίδιο λάθος, απολογούμενοι στην «παλαιοπασοκικού» ήθους υποκρισία, που μας απειλεί και πάλι.
Αντίθετα, οφείλουμε να την αποκαλύψουμε. Και ο μόνος τρόπος είναι να της δώσουμε το όνομα που της αρμόζει. Διότι τα πράγματα υπάρχουν, μόνον όταν αποκτούν όνομα.
Διαφορετικά, ο «ανδρεϊσμός» θα νικήσει. Και το «βρώμικο ’89» θα αναβιώσει στη μαύρη προπαγάνδα, ως «βρώμικο 2012».