Από διαρροές μαθαίνουμε ότι οι διαπραγματεύσεις «κολλάνε» στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό. Αλλά δεν μας εξηγείται τι ακριβώς ζητούν οι πιστωτές και ποιες είναι οι θέσεις/προτάσεις της ελληνικής πλευράς. Ακούμε μόνο ηχηρές διακηρύξεις για κόκκινες γραμμές ενώ χανόμαστε μέσα σε μηνύματα αισιοδοξίας από τη μια και απειλές από την άλλη για πιστωτικό γεγονός/ρήξη/δημοψήφισμα.
Η λογική λέει ότι δεν μπορεί παρά να αποφύγει, τελικά, η κυβέρνηση το άλμα στο κενό και να καταλήξει σε μια συμφωνία που ήδη έχει καθυστερήσει πολύ σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται στο πολιτικό και επικοινωνιακό επίπεδο την εν εξελίξει διαπραγμάτευση δείχνει ότι αποδίδει μεγάλη σημασία στις εντυπώσεις, στις δημοσκοπήσεις, στις εσωκομματικές ισορροπίες.
Ομως, ακόμη και η επιτυχέστερη επικοινωνιακή στρατηγική δεν μπορεί να κάνει τους -ερχόμενους- φόρους ευχάριστους για τους έντιμους πολίτες που έχουν ήδη εξουθενωθεί από την υπερφορολόγηση των τελευταίων ετών Ούτε το δραματικό πρόβλημα ρευστότητας στον ιδιωτικό τομέα μπορεί να εξωραϊστεί με συνθήματα εναντίον της λιτότητας.
Η κοινωνική πλειοψηφία έχει προεξοφλήσει τη στροφή στο ρεαλισμό και για το λόγο αυτό δεν έχουν νόημα οι κυβερνητικοί δισταγμοί, οι τακτικισμοί και οι παλινωδίες. Ας κάνουν, επιτέλους, αυτό που υπαγορεύει η εντολή του ελληνικού λαού, την οποία τόσο επίμονα επικαλούνται: Μια καλύτερη συμφωνία στο ευρώ. Και αφού την κάνουν, ας την εφαρμόσουν.