Μίλησα τις προάλλες μ?ένα φίλο. Ετοιμάζουμε λέει ένα πρόγραμμα για τα σχολεία με περιεχόμενο την αναδάσωση και το περιβαλλοντικό αποτύπωμα και επειδή βρέθηκε ένας χορηγός είναι ευκαιρία και μήπως ξέρεις κανένα δήμαρχο που ενδιαφέρεται και τα σχετικά. Του λέω η αναδάσωση είναι σοβαρό ζήτημα, δεν είναι για παιδιά, ούτε για δσκάλους, απαιτεί μελέτες από ειδικούς (δασολόγους) για τα είδη, την εποχή, την ανάπτυξη των δενδρυλίων, την προστασία τους, μέχρι να αποκτήσουν μέγεθος, από τα ζώα που βόσκουν, το ενεδεχόμενο πότισμα, τα παράσιτα, με άλλα λόγια τα φυτά θέλουν μια φροντίδα και μια γνώση που δεν διαθέτουν ούτε τα παιδιά ούτε οι δάσκαλοι ούτε οι σπόνσορες, όλοι θέλουν να κάνουν κάτι στα γρήγορα, να βγουν οι σχετικές φωτογραφίες, να έρθει η τηλεόραση και πάμε για άλλα. Μου λέει ο χορηγός είναι ξένος, το έχει ξανακάνει, είναι σύμφωνη και η ....Γκρέτα, τη βρήκε πολύ καλή ιδέα, δεν κατάφερα να τον πείσω. Του ξαναλέω βρείτε κάτι άλλο, η αναδάσωση με εταιρείες lifestyle δεν έχει αποδόσει πουθενά, πες μου σε παρακαλώ ένα παράδειγμα, η μόνη καλή περίπτωση που ξέρουμε στην Αττική είναι το Αισθητικό Δάσος της Καισαριανής, αλλά αυτό χρειάστηκε χρόνια και ένα σύστημα υποστήριξης (τη Φιλοδασική Ένωση Αθηνών και παλιότερα τους βασιλιάδες) το οποίο δεν διαθέτουμε σήμερα, οι περισσότεροι δήμοι δεν έχουν ούτε την υπομονή ούτε το προσωπικό, θέλουν φοίνικες έτοιμους σε γλάστρες, εκεί αρχίζει και τελειώνει το capacity της αυτοδιοίκησης, δεν θέλω να σε απογοητεύσω, του είπα, ή μάλλον θέλω, θέλω να προστατεύσουμε το περιβάλλον από την άγνοια και την προχειρότητα, ανεξαρτήτως των αγαθών προθέσεων, αλλά και πάλι δεν κατάφερα να τον πείσω.
Μετά θυμήθηκα μια πρόσφατη περίπτωση παρέμβασης σε δάσος από εταιρεία αιολικής ενέργειας στην Εύβοια, ως δράση ανταποδοτική, το μόνο που κατάφεραν ήταν να καθαρίσουν το υπόροφο από πεσμένα φύλλα και κλαδιά, αλλά αυτό είναι καταστροφικό γιατί η νεκρή βιομάζα δεν είναι σκουπίδι, είναι το υπόβαθρο για τη βλάστηση των σπόρων και την ανάπτυξη των νεαρών φυτών, τα περισσότερα περιαστικά δάση υποφέρουν ακριβώς απ? αυτό, την απουσία αναγέννησης γιατί δεν υπάρχει «υπόροφος», οι αρχές φοβούνται την πυρκαγιά, έτσι φτιάχνουν δάση «αποστειρωμένα» αλλά αυτά δεν είναι δάση είναι ζαρντινιέρες...
Δεν θα εξαντλήσω βέβαια το θέμα της αναδάσωσης εδώ, είναι μια μεγάλη και πονεμένη ιστορία, περισσότερο ήθελα να μιλήσω για την «περιβαλλοντική εκπαίδευση» που ξεκίνησε κι αυτή με ένα λάθος όραμα και κατέληξε σε μια βαρετή ρουτίνα, βαρετή για τα παιδιά, γιατί οι δάσκαλοι την καταβρήκαν με τις εκδρομές, τα εκτός έδρας, τις εκπαιδευτικές άδειες, τα σεμινάρια, την μετεκπαίδευση, τα διδακτορικά και πάει λέγοντας, αλλά από ουσία μηδέν. Γιατί αυτό που αδοκίμως ονομάζεται «περιβαλλοντική συνείδηση» δεν διαμορφώνεται μέσα την αβασάνιστη μετάφραση της μεθόδου για την εν γένει προσέγγιση των θετικών επιστημών στη γλώσσα υποτίθεται των νέων ανθρώπων, αλλά από την ανακάλυψη της νέας μεθόδου η οποία προφανώς και δεν έχει προκύψει, αλιώς θα το μαθαίναμε, η οποία δεν είναι ούτε η μέθοδος της Γκρέτα, ούτε η απόπειρα δημιουργίας νεαρών επιστημόνων με πρωτόγονα μέσα και εργαλεία. Είδα τις προάλλες ένα πρόγραμμα σε νησιά (εκπαιδευτικό) για τη διαχείριση του νερού. Μακάρι να γινόταν έτσι. Δηλαδή εκεί που απέτυχε το όλον σύστημα (με τα τρύπια δίκτυα, την υφαλμύρωση, τις διαρροές ρύπων στους υδροφορείς, την μη εξοικονόμηση, την αφαλάτωση, την πειρατεία στους μετρητές της κατανάλωσης κτλ.) θα πετύχουν υποτίθεται οι μικροί φωστήρες και μάλιστα θα βάλουν τα γυαλιά στους μεγαλύτερους οι οποίοι διαβρωμένοι από την καθημερινότητα και τον ωχαδερφισμό, δεν έχουν ούτε το κουράγιο ούτε την εσωτερική ορμή για να τα καταφέρουν... Απλοϊκότητες και κατά συνθήκη ψεύδη που βολεύουν αλλά δεν λύνουν κανένα πρόβλημα.
Και η κλιματική αλλαγή; και η ρύπανση; και ο πόλεμος; Έ τι να κάνουμε, δεν είναι για παιδιά. Δεν είναι ίσως ούτε για μεγάλους, τουλάχιστον σε χώρες σαν τη δική μας που δεν ξέρει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά και αντιστρόφως. Σε χώρες όπου ο κάθε υπουργός, υφυπουργός, γραμματέας, βουλευτής και σύμβουλος ανακαλύπτει τον ωκεανό των προβλημάτων και των «προκλήσεων» για μια το πολύ διετία, και μέχρι να πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει, απέρχεται και πάλι από την αρχή. Και πριν απέλθει, μας πετάει και έναν (ακόμη) νόμο στη μούρη. Ο νόμος ως απάντηση στην αμηχανία της πολιτικής. Θυμάμαι μια φοβερή καμπάνια τη δεκαετία του 80 για τον θόρυβο. Νομοσχέδια, επιτροπές, άρθρα, συνέδρια, ολοσέλιδες ! διαφημιστικές καταχωρήσεις. Σιγά - σιγά το ενδιαφέρον εξέπνευσε. Όχι όμως και ο θόρυβος. Η επιστήμη, η πολιτική, η κοινωνία, τα media κουράστηκαν. Πάμε για άλλα. Ποιος μιλάει σήμερα για το νέφος, για τα αυθαίρετα, για την προστασία των μνημείων; Ας είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς. Ας αφήσουμε τα παιδιά να παίξουν μπάλα κι ας δείξουμε στους μεγάλους τι δεν έκαναν. Όχι στη βάση μιας ενοχικής υπόμνησης, αλλά στη βάση των λαθών: της μεθόδου, της πολιτικής, της επιστήμης.
Πηγή: www.athensvoice.gr