Διάβασα το άρθρο του Αλκίνοου Ιωαννίδη*, «ελεύθεροι κατακτημένοι» για τη σημερινή δύσκολη κατάσταση στο νησί του. Με πόσο ρεαλιστική ματιά, αλλά και γλαφυρότητα, περιγράφει τη μετάλλαξη της κυπριακής κοινωνίας, όλα αυτά τα χρόνια. Και ταυτόχρονα, με πόσο πόνο μιλάει για μια πατρίδα -τη δική του- που νιώθει ότι πνίγηκε μέσα στη σκόνη της αλόγιστης κατανάλωσης, μέσα στην ομίχλη των offshores που σκέπασε το νησί. Τι θαυμάσια παρουσίαση του σύγχρονου κυπριακού σκηνικού. Οι άρχοντες και οι χωριάτες έγιναν… αρχοντοχωριάτες! Ο Πάμπος έγινε σερ και η Αντρούλα μαντάμ με τη Φιλιππινέζα τους, που όμως αυτή έχει κάπου να γυρίσει… Και παρακάτω: «Το ’74 κλαίγαμε για τα σπίτια μας, τώρα κλαίμε για τις επαύλεις μας»… Κι όλα αυτά, με την ίδια ευαισθησία με την οποία γράφει και τραγουδάει, ταξιδεύοντάς μας μελωδικά από την Κύπρο ως το Βόσπορο!

Και μετά, έρχεται το «δια ταύτα». Εκεί ο Αλκίνοος παίρνει το ταμπούρλο του και πάει στην άλλη κερκίδα, ακριβώς όπως έκανε τότε με την Ομόνοια και τον ΑΠΟΕΛ. «Το «όχι» της κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ό,τι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους τροϊκανούς κι ας πέσει στα γόνατα κι ας τους γλείψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες…»

Πώς μπορεί να χάνεται τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα, αυτή η περήφανη στάση του πρώτου μέρους; Και τι αξία μπορεί να έχει το «όχι», αν είναι να τους γλύψεις ταπεινωμένος -ακριβώς όπως και έγινε- τα πόδια, μετά; Μήπως, αντίθετα, σε γελοιοποιεί και σε εξευτελίζει; Κι ακόμα. Το νόημα της δημοκρατίας είναι να λέει «όχι» ή να καθιερώνει θεσμούς λειτουργίας και διαφάνειας, στηριγμένους στην ελεύθερη έκφραση της βούλησης των πολιτών. Μήπως η ανοχή -για να χρησιμοποιήσω μια επιεική έκφραση- στη δημιουργία ενός υπερτροφικού τραπεζικού και των… συμπαρομαρτούντων υπηρεσιών τομέα, στηριγμένου σε μεγάλα και ύποπτα κεφάλαια, δεν είναι θέμα δημοκρατικού ελλείμματος;

Αλλά και στην ουσία τώρα. Αναλογίστηκε άραγε ο Αλκίνοος -και όχι μόνον αυτός- τι χάθηκε στην εβδομάδα, ανάμεσα στο «όχι» και στο «ναι»; Μέτρησε πόσα και ποια είναι αυτά τα «πολύ περισσότερα» που αναφέρει τόσο υποτιμητικά στο άρθρο του; Πόσο δυσμενέστερες έγιναν οι επιπτώσεις για το τραπεζικό σύστημα και για τις καταθέσεις, για τις θέσεις εργασίας, για τη λειτουργία της αγοράς; (Κι ας μην ισχυρίζεται κανείς ότι «γλυτώσανε» τουλάχιστον οι 100.000 €, γιατί το κούρεμα εκεί ήταν… κυπριακή ιδέα των πολιτικών που διατηρούν εδώ και χρόνια μεγάλα δικηγορικά γραφεία.) Πόσο απαξιωτικά και προσβλητικά λειτούργησε για την παγκόσμια κοινότητα το χαστούκι της Μόσχας – κι ας κοιτάνε μερικοί μόνο προς τη Γερμανία, για να μην… στενοχωρήσουν τους ρώσους πελάτες τους; Τι σημαίνει ότι, για πρώτη φορά, η τουρκική αμφισβήτηση και διεκδίκηση μέρους των ενεργειακών αποθεμάτων, βρήκε διεθνή αναγνώριση και στήριξη;

Φοβάμαι ότι μέσα σε μια εβδομάδα, δεν χάθηκαν μόνο επτά ημέρες, ούτε απλώς «πολύ περισσότερα». Χάθηκαν προσπάθειες πολλών χρόνων για μια δίκαιη επίλυση του «κυπριακού» -πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα, αν ήταν «ναι» εκείνο το… πατριωτικό δήθεν «όχι» στο σχέδιο Ανάν- για το χτίσιμο μιας υγιούς οικονομίας μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη – που απέχει βέβαια πολύ, δυστυχώς, από το να είναι «ενωμένη» – για την οικοδόμηση διπλωματικών σχέσεων καλής γειτονίας σε μια εκρηκτική περιοχή του πλανήτη μας, για την αναγνώριση δικαιωμάτων σε ορυκτό και ενεργειακό πλούτο, κ.λπ.

Και καταλήγει ο Αλκίνοος: «Τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε και παλιότερα. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν.» Με την ελπίδα ότι πληθυντικός είναι αυθεντικός -όπως αυθεντικός μου μοιάζει ο Αλκίνοος κάθε φορά που χάνομαι μες στα τραγούδια του- αφήνω στους συμπατριώτες του να διαλέξουν το δρόμο που τους προτείνει.

.

*Το άρθρο του Αλκίνοου Ιωαννίδη