Η δίκη του Ζακ Κωστόπουλου έγινε τις προάλλες στην Ομόνοια με πολύ συνοπτικές διαδικασίες. Ένας πολύ στενός κύκλος ανθρώπων τον καταδίκασε σε θάνατο για το αδίκημα της εισβολής σε κοσμηματοπωλείο και προχώρησε στην άμεση εκτέλεση της ποινής. Δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό, δεν του δόθηκε άλλωστε η ευκαιρία να το επικαλεστεί. Και τι ελαφρυντικό θα μπορούσε να επικαλεσθεί; τη χρήση ουσιών ή τη διαφορετικότητά του; Θα χειροτέρευε τη θέση του αν και δεν προβλέπεται μεγαλύτερη από την ποινή που του επεβλήθη.
Οι δολοφόνοι του Κωστόπουλου δεν υπερασπιζόντουσαν, την ώρα που τον κλωτσούσαν πεσμένο στο κεφάλι, ούτε την περιουσία τους ούτε τη ζωή τους. Ξέσπασαν επάνω του την ανεξέλεγκτη οργή τους υποκινούμενοι κι από το γενικότερο αίσθημα αγανάκτησης μιας εξαγριωμένης κοινωνίας που δεν είναι διατεθειμένη να δείξει το παραμικρό έλεος. Πήραν το νόμο της ζούγκλας στα χέρια τους και τον εφάρμοσαν αδίστακτα.
Η οικονομική ανάκαμψη, έστω και με αρκετή απ’ ότι φαίνεται καθυστέρηση, θα έρθει κάποια στιγμή. Εκείνο που δείχνει να έχει χαθεί οριστικά είναι η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη μιας κοινωνίας που αρνείται, ούτε και έχει πλέον το κουράγιο, να κοιταχθεί στον καθρέφτη της.