Μπήκε στην πολιτική αμέσως μετά το ’90, αλλά απογοητεύτηκε και απείχε για μεγάλο διάστημα. Στις ταραχές του 1997 στην Αλβανία, απόρροια των «πυραμίδων» του Σαλί Μπερίσα, έπεσε θύμα επίθεσης που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή, από δυο άτομα με λοστό, στο κέντρο της πόλης, ενώ περπατούσε για το σπίτι (κατηγόρησε ευθέως τους «Γκοτζαμάνηδες» του Μπερίσα), λίγο αφότου είχε πρωτοστατήσει σε μια ακόμα διαμαρτυρία εναντίον του. Έφυγε για το Παρίσι, οπού συνέχισε να αρθρογραφεί και να ζωγραφίζει, για να επιστρέψει το 1998, και να αναλάβει τη θέση του υπουργού Πολιτισμού. Πρώην μπασκετμπολίστας της εθνικής ομάδας (μαζί με τον αδελφό του), ζωγράφος, καθηγητής Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, Δήμαρχος Τιράνων από το 2000 έως το ’11 (πρώτος μη Δεξιός Δήμαρχος μετά το 90’, αφού επί «δικτατορίας του προλεταριάτου», δεν υπήρχαν τέτοια αξιώματα), αρχηγός του Σοσιαλιστικού Κόμματος Αλβανίας από το 2005 και, πλέον, πρωθυπουργός. Λίγοι γνωρίζουν πως υπήρξε από τα πρώτα μέλη-ιδρυτές του Δημοκρατικού Κόμματος, που όμως, με το που γνώρισε τον Μπερίσα, παραιτήθηκε μετά από 3 ώρες. 49 ετών σήμερα, δεν υπήρξε ποτέ βουλευτής ως τώρα! Δεν έχει δικό του αυτοκίνητο και ούτε υπάρχει φωτογραφία που να τον δείχνει να βγαίνει από αυτοκίνητο στα Τίρανα. Υπάρχουν όμως, πολλές που τον δείχνουν να περπατάει πεζός ή να κυκλοφορεί με τα αστικά λεωφορεία. Και, βέβαια, πάμπολλες να κάνει τζόκινγκ στις όχθες της λίμνης της πρωτεύουσας. Ήταν ο πρώτος πολιτικός στην Αλβανία που δε δέχθηκε σωματοφύλακες και κρατικό αυτοκίνητο, «σοκάροντας» τους «διψασμένους» για εξουσία νέους (και περισσότερο) παλαιούς συναδέλφους του. Μποέμ τύπος, έξω από τα αλβανικά και βαλκανικά «καλούπια», αντικομφορμιστής ως ζωγράφος, άνθρωπος και πολιτικός. Γυμνιστής (φωτογραφίες του δημοσιεύτηκαν από τις «Αυριανές» του Μπερίσα, για να τον πλήξουν πολιτικά) οικολόγος, ευρωπαϊστής, «βιβλιοφάγος», λάτρης του ωραίου φύλου. Μέχρι να γίνει υπουργός φορούσε σκουλαρίκι, γεγονός που ο «νοικοκυραίος» Μπερίσα, δεν λησμονούσε ποτέ να του το υπενθυμίζει. Συχνά, ο τελευταίος και οι «ταλιμπάν» του, τον έχουν κατηγορήσει για τις προσωπικές του σχέσεις, χωρίς ο Rama να δώσει σημασία.
Όταν ανέλαβε Δήμαρχος, έβαλε τη φόρμα του μπογιατζή και “κρεμιόταν” από ταράτσες και μπαλκόνια, των μουντών και μονόχρωμων πολυκατοικιών του «υπαρκτού σοσιαλισμού», μετατρέποντας τα Τίρανα σε μια απέραντη υπαίθρια γκαλερί. Χρώματα, σχέδια, φως. Δεν άργησαν και οι διεθνείς διακρίσεις. To 2003, o OHE του απένειμε ένα από τα πιο σημαντικά βραβεία, της προσωπικότητας που «Πολεμάει Ενάντια στη Φτώχεια». Το 2004, ψηφίζεται “World Major” ενώ το 2005, το περιοδικό TIMES, τον κατατάσσει στην 37η θέση, ανάμεσα «στους ήρωες που αλλάζουν τον κόσμο».
Γιος του Kristaq Rama, πασίγνωστου γλύπτη της χώρας και μέλος του «κοινοβουλίου» της Αλβανίας του Hoxha -που όμως κανείς, ποτέ, δεν τον κατηγόρησε για κάτι- υπήρξε από την πρώτη ώρα ανάμεσα στους φοιτητές και καθηγητές που ξεσηκώθηκαν, στο τέλος του ’90, και συνέβαλαν στην πτώση του απολυταρχικού καθεστώτος. Η μητέρα του υπήρξε αδελφή του Spiro Koleka (από τη Χιμάρα), του μακροβιότερου μέλους του περίφημου «Πολίτ Μπιρό» του Enver Hoxha, ο οποίος, εν τούτοις, τιμήθηκε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας της Αλβανίας, το 2006, με το «Μετάλλιο Ευγνωμοσύνης», για την όλη του στάση στα μαύρα χρόνια της απολυταρχίας Hoxha. Δεν το λες και μικρό πράγμα, αν ληφθεί υπόψη ότι ο Μπερίσα είχε φυλακίσει σχεδόν όλα τα πρώην μέλη του «Μπιρό» – συμπεριλαμβανομένης της χήρας του Hoxha, Νετζμίγιε, για μερικούς καφέδες, όμως. Προσπαθώντας να του αποδώσουν οικογενειακή ευθύνη, οι αντίπαλοί του, πάντα του τα υπενθυμίζουν αυτά.
Τον έχουν κατηγορήσει, επίσης, για διαφθορά, για το διάστημα που ήταν Δήμαρχος. Παρά το γεγονός, όμως, ότι στην εξουσία ήταν οι ίδιοι, ποτέ δεν υπήρξε κάποια επίσημη καταγγελία στον εισαγγελέα. Άλλοι λένε πως «δεν είναι πολιτικός», και διατυπώνουν αμφιβολίες για τις ηγετικές του ικανότητες, προτάσσοντας το «άλλο Δήμαρχος, άλλο πρωθυπουργός». Προσωπικά, δεν ξέρω κάποιον που να γεννήθηκε έμπειρος πρωθυπουργός και αλάνθαστος. Τέτοιος, μόνο ο Μπερίσα δήλωσε. Εκείνος, ουδέποτε παραδέχθηκε ότι έκανε το παραμικρό λάθος.
Οι πολιτικές πεποιθήσεις του, από αυτά που λέει και από το πρόγραμμα του Σοσιαλιστικού κόμματος, «γέρνουν» ξεκάθαρα προς ένα σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο, που αν και σε ένα χαώδες περιβάλλον (από κάθε άποψη) που αφήνει πίσω η λαίλαπα Μπερίσα, ο ίδιος υπόσχεται να το «παλέψει» σοβαρά. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, όχι μόνο δεν υπόσχεται θαύματα, αλλά μιλάει μια γλώσσα που, στην «κουφή» και «τυφλή» Αλβανία που έχει διαμορφωθεί τόσα χρόνια, λίγοι τολμούν να μιλήσουν. Η πολιτική του ομάδα αποτελείται από νέους ανθρώπους, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Και για αυτό έχει κατηγορηθεί. Μένει να αποδειχθεί στην πράξη, αν και αυτή τη φορά θα δικαιωθεί η «ξεροκεφαλιά» του, όπως και σε άλλες περιπτώσεις. Μετά τον θρίαμβο στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, με περίπου 20% διαφορά, εκφώνησε έναν λόγο που, για τα πολιτικά ήθη και έθιμα της Αλβανίας, ακούστηκε όπως όλες σχεδόν οι πράξεις του ως τώρα: ασύμβατος, ανατρεπτικός, ξεχωριστός, αντικομφορμιστικός. Είπε, μεταξύ άλλων: «Δεν ζούμε σε μια χώρα που ευημερεί, όπως έχετε ακούσει ως τώρα. Ούτε στην πιο αναπτυγμένη (!) χώρα της Ευρώπης ζούμε, ούτε καν των Βαλκανίων. Στην ουρά βρισκόμαστε. Δεν είμαστε πουθενά πρώτοι, παρά μόνο στη διαφθορά και στην επιθυμία να αλλάξουμε. Διψάμε να συναντήσουμε την Ευρώπη. Θα τα καταφέρουμε αλλά, μόνο όλοι μαζί. Πριν, όμως, αποκτήσουμε την οικονομική μας ευημερία, προηγείται να αποκτήσουμε τη χαμένη μας υπερηφάνεια.». Aυτό είναι και το ζητούμενο για την Αλβανία. Μια Αλβανία που κυβερνήθηκε από έναν άνθρωπο που, ακόμα και στην ομιλία του μετά την ήττα-συντριβή, βαδίζοντας στα χνάρια του «πολιτικού του πατέρα» -που έλεγε ότι «θα συντρίψουμε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, αν μας επιτεθούν- επέλεξε να πει ξανά ψέματα, μιλώντας για μια χώρα «που ευημερεί, αναπτύσσεται, που είναι παράδειγμα για την Ευρώπη, έχει κοινωνική δικαιοσύνη και δεν υπάρχει πουθενά διαφθορά». Ο Edi Rama δεν είναι ούτε άγιος, ούτε Μεσσίας. Είναι, όμως, η ελπίδα που τόσο πολύ περίμενε ο λαός της χώρας του. Μένει να αποδειχθεί, στην πράξη, αν θα τα καταφέρει. Αν είναι εύκολο; Πιο δύσκολο δεν γίνεται. Αν, όμως, κάνει έστω τα μισά απ’ όσα έκανε ως Δήμαρχος, θα έχει πετύχει πολλά. Εξάλλου, όταν έρχονται τα ζόρια, προχωρούν οι ζόρικοι.