Πριν από ένα μήνα περίπου ο πολύ καλός τενίστας Στέφανος Τσιτσιπάς εξέφρασε το θαυμασμό του για το τουίτερ ενός τύπου, αγνώστου σε μένα, στο οποίο αυτός έγραφε: «Ο σύγχρονος φεμινισμός διδάσκει τις γυναίκες να μισούν τους άντρες. Γυναίκες να μισούν εκείνες τις γυναίκες που είναι περήφανες που είναι γυναίκες. Και κάνει τους άντρες να ντρέπονται που είναι άντρες. Είναι πραγματικά κρίμα να βλέπεις κάτι που αρχικά ήταν τόσο αγνό να έχει μετατραπεί σε κάτι τόσο καρκινώδες». Ο τενίστας συμφωνώντας, όπως εξάλλου και πολλοί/ες που θεωρούν πως κινδυνεύει ο δυτικός πολιτισμός, ενέκρινε και επαύξησε αυτήν την ανοησία. Έγραψε μάλιστα «κατά τη γνώμη μου όλοι είναι και πρέπει να είναι ίσοι με όλους. Ανεξάρτητα από την καταγωγή, το φύλο, τη θρησκεία, την εθνικότητα ή τη φυλή του. Ο σύγχρονος φεμινισμός έχει μετατραπεί από την ισότητα των φύλων σε μια λατρεία οργής που επιδιώκει να υποτιμήσει τους άντρες. Πώς είναι αυτό δίκαιο;» Όλοι ίσοι, μόνο που κάποιοι είναι περισσότερο ίσοι. Τα ίδια μάς λένε και πιο σπουδαίοι (;) διανοητές από τον Τσιτσιπά. Αυτοί και αυτές κινδυνολογούν ασύστολα, αναμειγνύοντας δόσεις Σελίν και Μπρασιγιάκ με φαινόμενα που συμβαίνουν στα δυτικά πανεπιστήμια, τα οποία διογκώνονται και παρουσιάζονται ως κανόνας. Έτσι διαβάζοντας κανείς διανοούμενους σαν τον μακαρίτη Αντρε Γκλικσμάν, τον Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, τον Αλέν Φινκιελκρότ και κυρίως τον Πασκάλ Μπρυκνέρ- όχι πως υπάρχει έλλειψη στην Ελλάδα από δικούς/η μας Μπρυκνέρ- έχει την αίσθηση πως στη Δύση αν δεν είσαι woke, πρέπει να σκάσεις. Στην ουσία τ’ αντίθετο συμβαίνει. Επιχειρείται μια ανάποδη 11/9. Αν δεν μιλάς όπως ο Μπρυκνέρ για την καταπίεση του λευκού άνδρα (λευκός «καταπιεσμένος» άνδρας που πίστεψε τις ανοησίες του Μπρυκνέρ ήταν ο δολοφόνος των τριών Κούρδων στο Παρίσι), όπως ο Ουελμπέκ για την διείσδυση του ισλάμ, όπως οι Λεβί και Φινκιελκρότ για τους κινδύνους της μετανάστευσης, αν δεν υποστηρίζεις όπως το 2007 ο Μπρυκνέρ και ο Γκλισμάν ρατσιστές όπως ο Σαρκοζί, τότε είσαι πολιτικά ορθός, κρυφοϊσλαμιστής και antifa. Όλοι αυτοί/ες/η ομνύουν στον παλιό καλό αντιρατσισμό, φεμινισμό και στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων της πλειοψηφίας. Στοχεύουν όμως καθαρά κατά των ατομικών δικαιωμάτων που δεν γνωρίζουν πλειοψηφίες και μειοψηφίες. «Ιππεύουν» το ρεύμα κατά της κοινωνίας της ανοχής που καλλιεργούν κυρίως τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης και αναζητούν τη δημοφιλία και τις πωλήσεις που γεννά ο φόβος από τη δήθεν «τυραννία των μειοψηφιών». Αυτά σε κάνουν δημοφιλή σ’ ορισμένα κοινά με λιποβαρείς ιδεολογικές αποσκευές. Εκμεταλλευόμενοι ακραίες εκδηλώσεις υπερσεκταριστικών οργανώσεων όπως οι antifa και το κίνημα της παρανοϊκής cancel culture, καλλιεργούν κλίμα μη ανοχής απέναντι στους μη λευκούς, τις γυναίκες, τη μετανάστευση, τον πολιτισμικό συγκρητισμό. Επιθυμούν τη σύγκρουση και όχι τη συνάντηση των πολιτισμών. Στο βαθμό πάντως που οι ίδιοι μοιράζουν ετικέτες σ’ όλους όσοι διαφωνούν μαζί τους, δεν είναι υπερβολή να τους αποδοθεί ο χαρακτηρισμός του νεοαντιδραστικού. Άιντε και ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος, πάντα με τόσο σοβαρούς αντιρατσιστές ρατσιστές/ιες και μισογύνηδες φεμινιστές/ιες.
Πηγή: www.tanea.gr