Με αφορμή την ανοιχτή επιστολή του Manos Epitropakis στην Anna Diamantopoulou και τον Giorgos Floridis που δημιούργησε ζωηρές συζητήσεις δύο μέρες τώρα θα μου επιτρέψετε να καταθέσω κι εγώ τις δικές μου σκέψεις μια που δεν είναι δυνατόν να λείψει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή.

Ο αδελφικός μου φίλος Manos θέτει ένα εξαιρετικά σημαντικό πρόταγμα που αποτελεί όρο επιβίωσης του χώρου: την ανάγκη ανανέωσης του σε στελεχιακό δυναμικό και αποδέσμευσής του από τον αστερισμό των ίδιων πάντα προσώπων, τα οποία καλεί να στρατευτούν ανιδιοτελώς στη Δημοκρατική Συμπαράταξη χωρίς ηγετικές φιλοδοξίες δεδομένου μάλιστα ότι «χρωστάνε» στο ΠΑΣΟΚ θέσεις, αξιώματα και καταξίωση.

Σε αυτές του τις σκέψεις μάλιστα συνάντησε ευρύτατη αποδοχή από ουκ ολίγα μέλη, στελέχη και εναπομείναντες ψηφοφόρους.

Φανταστείτε τώρα αγαπητοί φίλοι μια νοσηλεύτρια του Ευαγγελισμού, έναν άνεργο πολιτικό μηχανικό κι έναν μικροεπιχειρηματία ειδών ρουχισμού.

Πείτε μου ειλικρινά ποιον απο αυτούς αφορά αυτή η συζήτηση. Ποιος από αυτούς και την ευρύτερη κοινωνία ενδιαφέρεται για το ποιος χρωστά τι στο ΠΑΣΟΚ; Έχουμε αραγε αντιληφθεί ότι ο τρόπος που πολιτευόμαστε τείνει να γίνει αυτιστικός; Ότι μιλάμε πολιτικά εμείς για εμάς για ζητήματα που ενδιαφέρουν μονάχα εμας;

Πράγματι όλοι αυτοί χρωστανε στο ΠΑΣΟΚ, αλλά λύνει αυτό το πολιτικό μας πρόβλημα; Αν γυρίσει απλά πίσω η Διαμαντοπούλου και ο Φλωρίδης και δηλώσουν πίστη στο ΠΑΣΟΚ στο οποίο χρωστάνε θα συγκινηθεί η κοινωνία;

Εγώ δεν χρωστάω τίποτα στο ΠΑΣΟΚ και στρατεύτηκα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΣ μαζί του στη χειρότερη ώρα του. Και τι έγινε; Αν το πω αυτό έξω θα πείσω κανέναν να το ψηφίσει;

Αν ζητάμε a priori από Διαμαντοπούλου και Φλωρίδη να παραιτηθούν από κάθε μελλοντική φιλοδοξία ή θέση διότι «έχουν κλείσει τον κύκλο τους» ζητάμε άραγε το ίδιο και από όλη την παλιά φρουρά του ΠΑΣΟΚ συνολικά; Ζητάμε άραγε το ίδιο κι από το σπουδαιότερο εν ενεργεία Ελληνα πολιτικο Βαγγέλη Βενιζέλο; Λιγάκι δύσκολο σταυρόλεξο, δε νομίζετε;

Ο Manos βέβαια ευλόγως ενδιαφέρεται να περάσουν τα κλειδιά του χώρου σε μια νεότερη πολιτικά γενιά φοβούμενος ότι η Αννα και ο Φλωρίδης στοχεύουν σε προσωπικές πολιτικές επιδιώξεις ηγεμονισμού εντός αυτού. Δεν τον αδικώ καθόλου επ’ αυτού. Είναι φαινόμενα που τα έχουμε συναντήσει πλειστακις όσοι ασχολούμαστε με το χώρο όλα αυτά τα χρόνια.

Και η Αννα και ο Φλωρίδης θα κριθούν -αυστηρά- για την ειλικρίνεια και ποιότητα των προθέσεών τους από την πρωτοβουλία που θα παρουσιάσουν και τον τρόπο που θα πολιτευτούν. Αν η πρωτοβουλία αυτή επιχειρεί να απαντήσει μόνο σε προσωπικές πολιτικές ανησυχίες θα αποτύχει και καλώς θα αποτύχει.

Ωστόσο δεν είναι δυνατόν στο όνομα του φόβου αυτού να προσκολλούμαστε σε πρόσωπα και να αγνοούμε τις πολιτικές ατζέντες και προτάσεις. Δεν μπορεί να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο.

Πρέπει να ενωθεί όλος ο χώρος ναι ή όχι;

Πρέπει να πάμε σε ένα ΝΕΟ και ΕΝΙΑΙΟ φορέα με ΑΥΤΟΔΙΑΛΥΣΗ των υφιστάμενων κομμάτων ναι ή όχι;

Πρέπει να ανανεωθούμε ιδεολογικά, πολιτικά και προγραμματικά για να απαντήσουμε στις προκλήσεις του 2017 και όχι του 1981 ναι ή όχι;

Πρέπει να πάμε σε μια γενναία στελεχιακή ανανέωση με κριτήρια αξιοσύνης ΚΑΙ στο επίπεδο της ηγεσίας ναι ή όχι;

Πρέπει να γίνουμε ένα συγκροτημένο και οργανωμένο κόμμα μελών με δικαιώματα και υποχρεώσεις ναι ή όχι;

Είμαστε διατεθειθμένοι να τα κάνουμε όλα αυτά; Είναι η Δημοκρατική Συμπαράταξη με τη σημερινή της μορφή και τις σημερινές της δομές το πολιτικό σχήμα που προτίθεται να τα υλοποιήσει;

Είναι η Δημοκρατική Συμπαράταξη όπως είναι σήμερα το σχήμα που θα ξανακάνει την κεντροαριστερά κυβερνητική δύναμη και αντίπαλο της ΝΔ που είναι το τελικό ζητούμενο;

Η δική μου απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι δυστυχώς ΟΧΙ.

Καλή λοιπόν η καμπούρα των άλλων, αλλά αν δεν κοιτάξουμε και τη δική μας την καμπούρα τότε μονίμως θα βράζουμε στο ζουμί μας, θα κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας και μονίμως θα μετράμε τι χρωστάει ποιος σε ένα ΠΑΣΟΚ που δεν θα υπάρχει.

Αυτά με δεδομένη την αγάπη μου προς όλους.