Η χθεσινή επίθεση στο Λονδίνο επιβεβαιώνει ξανά ότι η λήξη του παγκόσμιου πολέμου με την τρομοκρατία του Αλλάχ ούτε πλησιάζει ούτε και θα μοιάζει με τις λήξεις των προηγούμενων πολέμων.

Ένας πόλεμος χωρίς συγκεκριμένο μέτωπο – από το Μάντσεστερ στην Καμπούλ και ξανά πίσω στο Λονδίνο, μέσα σε μια βδομάδα – και χωρίς σύνορα. Ένας πόλεμος όπου ο «μαρτυρικός θάνατος» αποτελεί την παρανοϊκή φιλοδοξία του ενός στρατοπέδου, ανατρέποντας την βασική λογική της ανθρώπινης επιβίωσης.

Το χειρότερο ωστόσο, δεν είναι, παρ’ όλη τη φρίκη των ειδεχθών εγκλημάτων, τα αθώα θύματα αυτού του πολέμου. Το χειρότερο είναι ο τρόμος που έχει φωλιάσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη και δηλητηριάζει την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων. Που φοβούνται να κυκλοφορήσουν, να βρεθούν, να διασκεδάσουν, που τρέμουν μπαίνοντας σε σταθμούς και σε αεροδρόμια που κοιτάζουν με δυσπιστία τον διπλανό τους.

Η παράνοια δεν αντιμετωπίζεται με παράνοια. Αντίθετα ευνοείται από μια τέτοια αντιπαράθεση. Η αναγκαία προσπάθεια και τα μέτρα για την μεγαλύτερη δυνατή προστασία των πολιτών πρέπει να συνοδεύονται και από την συνειδητή προσπάθεια της ανθρωπότητας και των διεθνών θεσμών της για την αποδόμηση του παραλογισμού των τρελλών του Αλλάχ, την απομόνωση και εξουδετέρωση των φορέων του.

Ο πόλεμος αυτός αφορά την αξία της ανθρώπινης ζωής.