Ήταν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν η Βουλή «πολιορκούνταν» από έναν ετερόκλητο όχλο.

«Αντισυστημικοί», ψεκασμένοι, παπάδες με σύμβολα κατά του σατανά, ναζί και σαλεμένοι στην «πάνω πλατεία» και  όλες τις «φυλές» που γέννησε ο σταλινισμός – πλην του ΚΚΕ – στην «κάτω πλατεία».

Προσωπικά ήταν η πρώτη φορά που φοβήθηκα πραγματικά μετά τη χούντα. Με έναν αλλόκοτο όμως φόβο. Διότι στη Χούντα το τέρας ήταν απέναντι. Φόραγε μέχρι και στολές. Ενώ τώρα αναδυόταν από τα έγκατα της κοινωνίας.

Και το χειρότερο: Στη χούντα απαιτούσαν να μην τους ενοχλείς. Τώρα ο «λαός» και των δύο εκδοχών, φιλοναζί και σταλινογενείς, δεν αρκούνταν σ’ αυτό. Μπορούσαν να σε πυρπολήσουν – και το έκαναν – γι’ αυτό που ήσουν.

Ο τρόμος έτσι προσλάμβανε σχεδόν υπαρξιακές διαστάσεις, διότι είχαμε και το άλλο παράδοξο: Μία σχεδόν «αγαπητική» συνύπαρξη σταλινογενών με όλες τις φυλές της ακροδεξιάς μέχρι τους ναζί,   τους οποίους ένωσε το κοινό τους μίσος για τη Δημοκρατία.

Κάτι που επιβεβαίωνε την διαπίστωση ότι το κοινό μίσος ενώνει, επειδή «μολύνει» τους ανθρώπους με ένα «αίσθημα κοινής συγγένειας».

Γι’ αυτό ακριβώς άλλωστε, είναι δυνατόν να υπάρξουν μαζικά κινήματα χωρίς την πίστη σε έναν θεό, αλλά ποτέ χωρίς έναν «αποδιοπομπαίο τράγο», που να συγκεντρώνει πάνω του το κοινό μίσος.

Και εδώ ο «αποδιοπομπαίος τράγος», που ένωσε τόσο διαφορετικές «φυλές», ήταν η δημοκρατία.

Άλλωστε, είναι γνωστό από την ιστορία. Οι άνθρωποι πεθαίνουν – περισσότερο βεβαίως σκοτώνουν - για την πίστη τους στον Θεό, στον Φύρερ, στον Πατερούλη, στον Κομμουνισμό ή στον ναζισμό, ακόμη και για το οικόπεδό τους, ποτέ όμως για τη Δημοκρατία. 

Κι αυτό γιατί όλες  οι τυραννίες που προσφέρουν την επίγεια κόλαση, υπόσχονται και από έναν Παράδεισο. Άλλος τον Παράδεισο κάποιας κοινωνικής τάξης, άλλος του αίματος και άλλος του Θεού.

Και στον δρόμο προς τον Παράδεισο, προσφέρουν μέχρι και τους ηγέτες της επίγειας κόλασης: «Πατερούληδες» που μιλάνε με την Ιστορία, «Φύρερ» που μιλάνε με το «πεπρωμένο της φυλής» και θρησκευτικούς ηγέτες που μιλάνε απευθείας με τον Θεό. 

Γι’ αυτές ακριβώς τις Μεγάλες Υποσχέσεις, οι μόνοι που λατρεύτηκαν στην ιστορία ήταν οι τύραννοι.

Αντίθετα, η Δημοκρατία μόνον λίγη ελευθερία υπόσχεται  κι αυτή ανάπηρη, αφού ξεκινάει ως ταυτόχρονη – και αφύσικη - υποχρέωση να σέβεσαι και την ελευθερία του άλλου.

 Γι’ αυτό ακριβώς έχει επισημανθεί ότι «η ….δημοκρατία και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση…..» (Κ. Καστοριάδης, «Οι ρίζες του μίσους»).

Είναι ο λόγος για τον οποίο η δημοκρατία, ως ένα αφύσικο καθεστώς, δεν «αποθηκεύεται» ψυχικά από τους ανθρώπους, ώστε να χρησιμοποιηθεί σε περιόδους κρίσης ή μεγάλης αμφισβήτησης.

Αντίθετα, υπόκειται σε συνεχή ευθραυστότητα. Έτοιμη πάντοτε να καταρρεύσει, αφού δεν υπάρχει καμία φυσική κλίση του ανθρώπου προς αυτήν.

Έτσι ο «τραμπισμός» πριν τον Τραμπ που δίδαξε η χώρα μας στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και άφησε ανεπούλωτα τραύματα ακόμη και στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, πήρε πλέον τη μορφή της κοινοτοπίας του κακού.

Το οποίο μπορεί να μην έχει κάποια δαιμονική διάσταση, ούτε βαθύτητα, αφού είναι ένα ρηχό, χυδαίο και φτηνό φαινόμενο, όμως ως ακραίο, απλώνεται σαν την λέπρα  σε όλον τον κόσμο και μπορεί να πνίξει παντού την δημοκρατία.

Η επανάληψη στην Βραζιλία των ίδιων ακριβώς φαινομένων που έζησαν οι ΗΠΑ υπό την καθοδήγηση του Τραμπ, στα οποία πρωτοπόρησε η χώρα μας, είναι η σοβαρότερη απόδειξη ότι το κακό απλώνεται.

Και αποτελεί την τελευταία προειδοποίηση ότι η Δημοκρατία δεν θα είναι ποτέ ασφαλές καθεστώς.

Πηγή: liberal.gr