στην Αργκάνε και τα αδέλφια της

Ο αποδιοπομπαίος πήρε το δρόμο. Νομίζουμε ότι γλιτώσαμε. Με Πούτιν, Σι Τζιπίγκ, Κιμ Γιογκ Ουν και άλλους δημοκράτες όπως ο αϊλάντερ Μπόρις, ο εθνοκαθαριστής Μόντι, κι ο παικταράς Ιμράν Χαν κατόχους πυρηνικών κεφαλών και πυραύλων φορέων αυτών πόσο ασφαλές ανοίγεται το αύριο.

            Στα επείγοντα, που μας ενδιαφέρουν άμεσα κι εμάς τους περήφανους διακοσαετείς, συμμάχους εμίρηδων, στρατηγών, νεολεβαντίνων, εμάς τους αντιπάλους άλλων εμίρηδων, μολάδων και σουλτάνων, νεοχάνων κ.τ.τ. λοιπόν: στα αποκαΐδια της διακυβέρνησης Τραμπ προβάλλει αποκαρδιωτικά το ζήτημα της Συρίας και πρωτίστως ο πόλεμος στην Υεμένη. Αν κάποιος έψαχνε κάποιον υπαίτιο του φοβερού πολέμου της Υεμένης, αμερόληπτα και έντιμα έναν θα αναγόρευε: τον Ντόναλντ Τραμπ.

Η ανεύθυνη συμπεριφορά Τραμπ απέναντι στο Ιράν, η μανία του να συμπεριφέρεται ως πλασιέ όπλων αντί Πρόεδρος της μεγαλύτερης παγκόσμιας στρατιωτικής και πολιτικής δύναμης, η εκχώρηση δυναμικού χώρου διπλωματίας και δραστηριοποίησης σε Ρωσία, Ιράν, Τουρκία, Σαουδική Αραβία, το σχίσμα της Δύσης είναι μια πρώτη σχετική αποτίμηση.

            Πιέζοντας αφόρητα το καθεστώς τού Ιράν έκανε τόσο το Ισραήλ όσο και τους Σουνίτες συμμάχους της Δύσης στη Μέση Ανατολή να ασφυκτιούν. Ως εκ τούτων επομένως ο παράλογος αλλά αυτονόητος όπως ήλθαν τα πράγματα πόλεμος στην Υεμένη. Περί απούσης ΕΕ ουδείς λόγος.

            Μπάιντεν: νέα αρχή για τη Δύση και την ορθολογική ανθρωπότητα εδώ και δύο εβδομάδες. Επιβάλλεται διαφορετική προσέγγιση απέναντι στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, με την επιστροφή των ΗΠΑ στις παλιότερες δεσμεύσεις, συμφωνίες και συμβιβασμούς ως την καλύτερη αφετηρία για την απόσυρση του Ιράν από την Υεμένη και την κατάπαυση πυρός σε Βορρά και Νότο. Κι αντί για δύο κράτη ή ένα συγκεντρωτικό ας έχουμε μια… διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία στην Υεμένη, με ουδέτερους μουσουλμάνους επιτηρητές όπως την Ινδονησία, το Ομάν, την Ερυθραία, τη Μαλαισία, υπό επιδιωκόμενη εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας (Κίνας επιτρεπούσης). Θα αλλάξουν στην Ανατολική Μεσόγειο πολλά επίσης, αν επικρατήσει η λογική στο ζήτημα της Υεμένης.

            Ανατολή είναι και αυτή κοντά στο Κέρας, αφρικανική. Έτσι κι αλλιώς η βασίλισσα του Σαββά μπορεί, αντί της Υεμένης, να καταγόταν από την Αξώμη, την Αιθιοπία. Ας αντιληφθούμε ότι στην Αιθιοπία ήδη από πέρσι εκτυλίσσεται μια ανυπολόγιστη ανθρωπιστική τραγωδία. Ένα νέο Νταρφούρ. Εκεί δεν είναι οι «κακοί», Σουδανοί μουσουλμάνοι οι θύτες. Για αυτό και η διεθνής κατακραυγή έρχεται σε εμάς φειδωλή, απαρασάλευτη, με μισόλογα −σάμπως να σώζουν οι προσδιορισμοί Αμχάρα, Ορόμο, Τίγκρε. Κι εκεί όμως, σαν κάποτε στο Νταρφούρ, δίκαια ή άδικα αιτήματα, μονοκομματισμός και διαφθορά, κινεζικές φωτοβολίδες αποπροσανατολισμού, αίμα αθώων, ταπεινώσεις, βιασμοί, ακρωτηριασμοί, εθνική κυριαρχία και Άγιος ο Θεός.

            Εδώ μάς θέλω! Στα δύσκολα. Άλλωστε συμβολικά η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν άμα τη αναλήψει των ευρωπαϊκών της καθηκόντων είχε σπεύσει να επισκεφθεί την Αφρική. Κι αν ο ΟΗΕ σιωπά, ΗΠΑ και ΕΕ δεν μπορούν να εθελοτυφλούν και να αναθέτουν «ες αύριον». Ωφέλιμος επεμβατισμός, αλλιώς παγκόσμια κυριαρχία τής φρίκης και των φρικαλέων. «Τα σπουδαία» είναι της δημοκρατίας. Σήμερα!