Ένα από τα κείμενα που μου μένουν αξέχαστα, είναι η περιγραφή από τον Θουκυδίδη, του εμφυλίου πολέμου στην Κέρκυρα.

.

Ίσως γιατί είναι η πληρέστερη, αλλά και η πιο ανατριχιαστική περιγραφή εμφυλίου πολέμου. Μάλιστα αναδεικνύει την ολοκληρωτική καταστροφή μέσα στον εμφύλιο πόλεμο, όλων των σχέσεων και των αξιών, που συγκροτούσαν την κοινωνία.

.

Γράφει λοιπόν ο Θουκυδίδης: «Ο θάνατος έλαβε χίλιες μορφές και ό, τι φρικαλέο γίνεται σ’ αυτές τις περιστάσεις, έγινε στην Κέρκυρα». Συνεχίζοντας, εξειδικεύει τις φρικαλεότητες: Πατέρας σκότωνε το παιδί του. Άρπαζαν ικέτες από τους ναούς και τους έσφαζαν. Οι μετριοπαθείς και των δύο παρατάξεων θανατώνονταν, επειδή προκαλούσε το φθόνο και η ιδέα ότι ήταν πιθανόν να ζήσουν. Οι όρκοι δίνονταν για να καταπατηθούν. Όποιος ήταν έξαλλος, γινόταν ακουστός, ενώ όποιος είχε επιφυλάξεις, θεωρούνταν ύποπτος. Οι διανοητικά κατώτεροι που επικρατούσαν, φοβούμενοι τη δική τους ανεπάρκεια, επιδίδονταν στη βία. Όποιος πρόφταινε να κάνει το κακό πριν από τον άλλο, ήταν άξιος επαίνου κ.ο.κ.

.

Από τη μεγαλοφυϊα όμως του Θουκυδίδη, δεν διέφυγε το ουσιωδέστερο. Το πώς αυτοί οι άνθρωποι αυτοί, δικαιολόγησαν όλες τις φρικαλεότητες. Και επισήμανε: «Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους, άλλαζαν και το νόημα των λέξεων».

.

Θα μου πείτε, τι ήταν αυτό που μου θύμισε τον Θουκυδίδη; Μα η Κα Δούρου, με την «ιστορική» της φράση: «Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα».

.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Το μετεμφυλιακό κράτος, για να πλήξει την αριστερά, έναν μόνον τρόπο ήξερε: Να παραβιάζει συστηματικά τους νόμους. Με τη σειρά της λοιπόν και η αριστερά, δεν είχε άλλο μέσον άμυνας, παρά την επίκληση του νόμου. Έτσι, όταν  η φράση αυτή πρωτοειπώθηκε από τον Η. Ηλιού, σήμαινε αυτό που λέει. Την απόλυτη και χωρίς εκπτώσεις, τήρηση του νόμου.

.

Και ερχόμαστε στην Κα Δούρου. Η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε το νόμο 4250/2014, ο οποίος επιβάλλει την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Άρα, όταν μιλάμε για νομιμότητα, εννοούμε την τήρηση του νόμου και εν προκειμένω του Ν. 4250/2014. Όπως ακριβώς το εννοούσε ο Ηλίας Ηλιού.

.

Η Κα Δούρου όμως, αποφάσισε να παρεμποδίσει την αξιολόγηση. Δηλαδή, ως δημόσιος λειτουργός, αποφάσισε την παραβίαση του Ν. 4250/2014, βλάπτοντας τουλάχιστον το κράτος. Η πράξη της αυτή χαρακτηρίζεται από τον ποινικό κώδικα ως «παράβαση καθήκοντος» (άρθρο 259 ΠΚ). Μάλιστα, επειδή με την παράβαση του νόμου εν γνώσει της παρεμποδίζει την αποκάλυψη και δίωξη υποθέσεων πλαστογραφίας ή απάτης εις βάρος του δημοσίου (και απ’ όσα έχουν μέχρι τώρα αποκαλυφθεί, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις), τότε, για όσες πλαστογραφίες αποκαλυφθούν, διαπράττει και ένα βαρύτερο από άποψη απαξίας έγκλημα. Το έγκλημα της «υπόθαλψης εγκληματία» (άρθρο 231 ΠΚ).

.

Είναι προφανές πως γνωρίζει και η ίδια, ότι με την παράβαση του Ν. 4250/2014 διαπράττει τα εγκλήματα αυτά. Ότι δηλαδή μας «ταράζει στην παρανομία».

.

Και αλλάζοντας το νόημα των λέξεων, διακηρύσσει ότι θα μας «ταράξει στη νομιμότητα». Γι’ αυτό μου θύμισε τον Θουκυδίδη.

.

Βεβαίως η μνήμη μου – άτιμη που είναι – με παρέπεμψε και στη «Νέα Ομιλία» του Όργουελ. Εκεί που περιγράφει τους ευφημισμούς της νέας «ομιλίας». Όπου π.χ. το στρατόπεδο συγκέντρωσης, θα ονομάζεται «κατασκήνωση χαράς». Όμως, το απόδιωξα. Γιατί η «Ωκεανία» του Όργουελ, ήταν προϊόν σχεδίου. Ενώ η δική μας ιστορία μου θυμίζει κάτι πιο λούμπεν. Έτσι ήλθαν φυσιολογικά στο μυαλό μου, οι πολιτικοί πρόγονοι της Κας Δούρου, όπως ο Τσοχατζόπουλος και ο Κουτσόγιωργας. Ιδιαίτερα μάλιστα ο τελευταίος, παρ’ ότι η αισθητική της μας παραπέμπει περισσότερο στον πρώτο. Θυμήθηκα λοιπόν το δίλημμα του μακαρίτη Κουτσόγιωργα, ότι η σύγκρουση ήταν ανάμεσα στο «φως και στο σκοτάδι». Και σήμερα τουλάχιστον ξέρουμε: Όταν ο Κουτσόγιωργας μίλαγε για φως, εννοούσε το μαύρο σκοτάδι.  Σε τι διαφέρει η «νομιμότητα» της Κας Δούρου;