—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Το πρόσφατο μακελειό στο Παρίσι μας θύμισε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι το θρησκευτικό μίσος αρκεί να μετατρέψει μερικούς καθημερινούς ανθρώπους σε φανατισμένους «μάρτυρες» που, στο όνομα ενός «ιερού πολέμου», αποφασίζουν να σκορπίσουν το θάνατο στην καρδιά της Ευρώπης. Φοβάμαι, λοιπόν, πως η δημοκρατική ευαισθησία μας δεν μπορεί να εξαντλείται στο σύνθημα «Je suis Charlie», ακριβώς επειδή το φαινόμενο είναι αρκετά πιο σύνθετο και πολύπλοκο από τις νηφάλιες φωνές που μιλάνε για την αυτονόητη «ελευθερία του τύπου» και από τις ψύχραιμες εκκλήσεις για μια απο-δαιμονοποίηση του Ισλάμ.

Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε (ξανά) μπροστά σε ένα πολιτικό και πολιτισμικό σοκ, που δεν θα λυθεί με επιφανειακές αναλύσεις για τη σατιρική πένα των σκιτσογράφων ούτε με βιαστικούς συμψηφισμούς για τα δεινά που έχει τραβήξει το Ιράκ, το Αφγανιστάν και η Συρία από την Δύση. Η Γαλλία άλλωστε δοκιμάστηκε ιστορικά περισσότερο από όλες τις χώρες της Ευρώπης στη σχέση της με το Ισλάμ, και, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο- από την υπόθεση της Ινδοκίνας ως τον πόλεμο της Αλγερίας, και από την «Ιρανική επανάσταση» ως το σημερινό «τζιχαντισμό»-, αντιμετώπισε κοινωνικές εντάσεις και τραυματικά γεγονότα που συνδέονταν άμεσα με όλες τις εκδοχές και τις μεταμορφώσεις του ισλαμικού ριζοσπαστισμού: από τον ένοπλο αγώνα της από-αποικιοποίησης ως τον εξτρεμιστικό φονταμενταλισμό.

Διαβάστε το υπόλοιπο στο dim/art