Πήρα το κινητήριο ερέθισμα από κανά δυο ευγενικές γνώμες εδώ στα μέσα δικτυώσεως , που περίπου έλεγαν το εξής: λύπη για τον θάνατο του Μαχαιρίτσα , λύπη για την αιφνίδια διακοπή της μεσήλικης «νεότητας», αλλά κι αυτή η υστερία εδώ μέσα !! …

Κοιτώντας μόνο τις λέξεις είναι έτσι….συνήθως μιά διαρκέστερη οδύνη δείχνουμε σε δικούς μας , που εμπράγματα αγαπήσαμε, αγγίξαμε, κουβεντιάσαμε ….

Ωστόσο όταν ένας γνωστός – άγνωστος επιδραστικός στον υγιή ψυχισμό μας φεύγει , υπάρχει ένα 20% αντικειμενικής παροδικής θλίψης κάπως ουδέτερης , σάμπως να διαβάζουμε ένα τυπικό αγγελτήριο θανάτου …το άλλο 80% είναι που αφορά στην επιρροή του αναχωρήσαντος στην ζωή μας , στην διαρκειά της καθώς και στην έμμεση και επιλεκτική οικειοποίηση του από μας …Συνεπώς το σοκ , το ξάφνιασμα μας φέρνει φόρα παρτίδα με την δική μας απροσδιόριστη θνητότητα μα και μας συνδέει με μιά στιγμιαία αντίληψη του παρελθόντος με τα συν και τα πλήν ….είναι ο κοινός διάμεσος – μέντιουμ του εαυτού μας με την μονοσήμαντη τροχιά προς το τέλος …και που μας τονίζει την ομορφιά , την ασχήμια και το βιολογικό τέρμα της ζωής …οποτεδήποτε και όλων μας…
Υ.Γ…» Φοβάμαι τον φόβο της θνητότητας πολύ περισσότερο από τον Θάνατο » , λέει ο Ντμίτρι Καραμαζώφ του ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ…