Όταν βλέπω, ακούω, διαβάζω το θάνατο ενός παιδιού το μυαλό μου πάει στους γονείς. Μετά στ’ αδέλφια, στους φίλους, στους κοντινούς. Μα πρώτα στους γονείς. Μετά ψάχνω τα δικά μου. Αν είναι βράδυ και κοιμούνται πάω από πάνω τους, τα ψαχουλεύω, τα αφουγκράζομαι να δω αν αναπνέουν αν είναι εκεί, αν ζούνε. Αν λείπουν τα ψάχνω. Αν είναι δίπλα μου τα ακουμπάω και τους μιλώ, φωνάζω τ’ όνομά τους. Αρνούμαι να κάνω άλλη σκέψη. Πως έγινε, ποιος έφταιξε, τι σημασία έχει; Τι θα γινόταν αν δεν έτρεχε, δεν πέρναγε, δεν έμπαινε, δε στέκονταν, δεν μίλαγε, δε μάλωνε, δεν… Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να θάβει ένας άνθρωπος το παιδί του. Όποιος τόκανε νιώθει. Όποια είδε άλλον να το κάνει ξέρει. Τα υπόλοιπα απλά δεν υπάρχουν.

Γι αυτό και δεν θέλω πληροφορίες και λεπτομέρειες για το πώς έγινε. Δεν θέλω δικηγόρους ερευνητές, πραγματογνώμονες, ρεπόρτερ. Η ψυχή πέταξε και όπως και να πέταξε η ψυχή ενός παιδιού είναι μεγάλο άδικο. Τόσο μεγάλο που τα λόγια περισσεύουν. Γι αυτό τρελαίνομαι όταν κάποιοι γονείς βρίσκουν το κουράγιο να μιλήσουν στα μέσα, να δώσουν συνεντεύξεις, να δείξουν τα πράγματα του παιδιού τους σε μια κάμερα, να εξηγήσουν λογικά. Να εκθέσουν τον πόνο τους σε αγνώστους. Γιατί είναι αδύνατο να μιλήσει ο γονιός που χάνει το παιδί, δεν υπάρχει μιλιά γιατί δεν υπάρχει ούτε ο ίδιος. Μετά ο πανδαμάτωρ χρόνος θα απαλύνει λίγο το πόνο θα επαναφέρει τη λογική αλλά μετά, όχι πάνω στο ζεστό ακόμα άλλα άψυχο κορμάκι του.

Αντιδρώ σκληρά και οργισμένα απέναντι σε κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να μεταχειριστεί πολιτικά το θάνατο ενός παιδιού, έστω και αν τα γεγονότα δίνουν τέτοιο περιθώριο. Τα πάντα είναι πολιτική θα μου πείτε. Ναι τα πάντα εκτός από το θάνατο ενός παιδιού. Αρνούμαι να δω κοινωνικές προεκτάσεις, οικονομικούς συσχετισμούς, πολιτικά συμπεράσματα όσο καλοπροαίρετα και αν είναι. Γιατί δεν είναι. Έχουν υστερόβουλες σκέψεις όσο ευγενικές και αν είναι ή παρουσιάζονται. Εκείνη τη στιγμή δεν με ενδιαφέρει το κοινό καλό, οι συνθήκες αποφυγής μιας επανάληψης, αλλά ο θάνατος αυτός καθαυτός, η απώλεια. Μπαίνω στη θέση και του γονιού. Μου είναι αδύνατο να ψάξω αιτίες και να βγάλω λογικά συμπεράσματα. Ο φόβος του θανάτου με εξουθενώνει.

Δεν έχω απαίτηση να βιώνουμε το θάνατο όλοι με τον ίδιο τρόπο. Ξέρω ότι πολλοί νιώθουν σαν εμένα, έστω κι αν δεν το ομολογούν. Έχουν ή δεν έχουν παιδιά.

Πιστεύω στους ανθρώπους ακόμα κι αν εκπέμπουν κτηνωδία. Ακόμα κι αν δίνουν συνεντεύξεις έξω από νεκροταφεία.

Τιμώ αυτούς και αυτές που επιλέγουν τη δημόσια σιωπή. Μου είναι αδύνατο να σιωπήσω.