Είναι γνωστό πως ο κ. Μουζέλης το τελευταίο διάστημα -αμέσως μετά τη συμμετοχή του στην (εκλείψασα) κυβερνητική επιτροπή για τη συνταγματική αναθέωρηση- έχει μεταβληθεί σε διαπρήσιο κήρυκα της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΔΗΣΥ με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μάλιστα, δεν περιορίζεται στα ελληνικά πολιτικά πράγματα αλλά προβάλλει τη συνεργασία αυτή ως πρότυπο για μια ευρωπαϊκή συνεργασία σοσιαλδημοκρατίας, η οποία πρέπει να αποκοπεί από το νεοφιλελευθερισμό και ριζοσπαστικής αριστεράς.

Ας καταπιούμε την αντιμετώπιση των κ.κ. Παπά και Πολάκη –δεξιού και αριστερού χεριού αντίστοιχα του κ. Τσίπρα και του λοιπού –κατά Βαρουφάκη- τσούρμου ως τυπικού σχηματισμού της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ας καταπιούμε επίσης την αγνόηση του εθνικολαϊκισμού –εναντίον του οποίου κανοναρχούσε κατά το παρελθόν- ως κυρίαρχου δόγματος του ΣΥΡΙΖΑ και της συμμαχία-ώσμωσης με τους ΑΝΕΛ. Ας προσπεράσουμε, επίσης, πως το -κατά τον ύστερο Μουζέλη- φλερτ της σοσιαλδημοκρατίας με το νεοφιλελευθερισμό έχει «υμνηθεί» στο παρελθόν από τον ίδιο, καθώς, εκτός των άλλων υπήρξε ο «εισαγωγέας» στην Ελλάδα του θεωητικού του τρίτου δρόμου και γκουρού του Τόνι Μπλερ, Άντονι Γκίντενς.

Ακόμα, όμως, κι αν αγνοήσουμε όλα τα προηγούμενα το άρθρο του Ν. Μουζέλη στα ΝΕΑ του Σαββάτου το… τερμάτισε, όπως λέει και η νεολαία.

Δεν είναι ότι ως νέος… Μωϋσής αναπτύσσει τα προηγούμενα σε ένα «δεκάλογο της σοσιαλδημοκρατίας». Είναι κυρίως ότι καταλήγει τονίζοντας πως οι (υποτιθέμενες) νέες στρατηγικές που αναπτύσσει «… μπορεί τελικά να δημιουργήσουν συνθήκες για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον δημοκρατικό σοσιαλισμό (..) ένα σύστημα όπου τα μέσα παραγωγής θα ελέγχονται όχι στη βάση της ατομικής ιδιοκτησίας ή της κρατικής εξουσίας αλλά κυρίως στη βάση συνεταιριστικών αξιών και πρακτικών …» (!!!)

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι το «σύστημα» στο οποίο αποβλέπει ο μουζελικός δεκάλογος παρουσιάζεται ως «το όραμα του πατέρα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατικής θεωρίας Έ. Μπερνστάϊν…» (!!). Εδώ πλέον από την επιλεκτική αμνησία περνάμε στη λαθροχειρία, αφού ο Μπενστάϊν δεν έμεινε στην ιστορία ως οπαδός έτοιμων και a priori συστημάτων αλλά με το απόφθεγμα «αυτό που ονομάζει κανείς τελικό σκοπό του σοσιαλισμού δεν είναι τίποτα, η κίνηση είναι το παν».

Μετά κι από αυτό το κείμενο, λοιπόν, τι άλλο να περιμένουμε κ. Μουζέλη;