Θυμάμαι για χρόνια, σχεδόν πριν από κάθε συνέδριο του ΣΥΝ, στελέχη του κόμματος, με αναφορές στις λεγόμενες αριστερές τάσεις, να καταθέτουν πρόταση για εκλογή του προέδρου από την Κ.Ε. Κάθε φορά το ζήτημα έμπαινε σε ψηφοφορία και κάθε φορά απορρίπτονταν. Κανένα εκλεκτορικό σώμα δεν είναι διατεθειμένο να παραχωρήσει τα δικαιώματά του σε ένα άλλο σώμα. Ακόμα και αν η σύνθεσή του είναι αποτέλεσμα δικών του επιλογών.
Ακολούθησαν πολλά συνέδρια και οι πρόεδροι του ΣΥΝ συνέχιζαν να εκλέγονται από το συνέδριο. Από συνέδριο και συγκεκριμένα από το 5ο το 2008, εξελέγη και ο Τσίπρας και μάλιστα με ποσοστό 70%. Μόνο που ο Τσίπρας ήταν ο πρώτος πρόεδρος που πριν εκλεγεί από τους συνέδρους είχε πάρει δαχτυλίδι διαδοχής, όπως το λέγανε κάποιοι. Και οι αριστερές τάσεις; Μόνο λίγοι ψίθυροι. Ήταν το φωτεινό τους αστέρι. Το νέο πουλέν. Εξάλλου, το δαχτυλίδι είχε δοθεί από τον «δικό» τους Αλαβάνο.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια πυκνά σε ιστορικά γεγονότα και ο νέος και άφθαρτος αρχηγός καβάλησε το αντιμνημονιακό κύμα και κατάφερε να γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετά πρωθυπουργός. Και μάλιστα πρωθυπουργός μπετοναρισμένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που συμπλήρωσε τετραετία συν κάτι μήνες ακόμα.
Και μετά; Μετά ο Τσίπρας άρχισε να μην αρέσει και η μία ήττα διαδεχόταν την άλλη. Και σήμερα, τρία χρόνια από τις εκλογές του 2019, ο Τσίπρας εξακολουθεί να μην αρέσει. Τόσο η πρόθεση ψήφου στις δημοσκοπήσεις όσο και τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά δεν λένε να βελτιωθούν για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και την ώρα που η κυβέρνηση πέφτει από λάθη σε λάθη, δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα στους δικούς της ψηφοφόρους και βεβαίως βιώνει την αναμενόμενη πολιτική φθορά που βιώνουν όλα τα κυβερνητικά κόμματα όταν πλησιάζει το τέλος της τετραετίας.
Και τι δεν έχουν κάνει στον ΣΥΡΙΖΑ -και προσωπικά ο Τσίπρας- προκειμένου να γυρίσουν το δημοσκοπικό παιχνίδι. Μέχρι και την λογική στροφή Μητσοτάκη υπέρ της δικιάς τους Συμφωνίας των Πρεσπών προσπαθούν να την πουλήσουν σαν λάθος, ανοίγοντας άτυπο διάλογο με το ακραίο ακροατήριο των σύγχρονων μακεδονομάχων. Να μην ξεχνάμε βέβαια τα παρόμοια επιχειρήματα της Ν.Δ. όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την αναγκαία και σωστή κολωτούμπα το καλοκαίρι του 2015 και δεν ήρθε σε ρήξη με εταίρους και δανειστές.
Τελευταία απέλπιδα προσπάθεια Τσίπρα η πρότασή του για εκλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (πρόεδρος και Κ.Ε.) από τα μέλη του κόμματος. Τέλος, σου λέει, αυτά τα παλαιοκομμουνιστικά με τις Τοπικές και τους συνέδρους. Αμεσοδημοκρατία και ξερό ψωμί! Αλλά για να μην πούνε οι πολιτικοί αντίπαλοι ότι οι καταστάσεις τον σέρνουν, για ακόμη μία φορά, εκεί που δεν θα πήγαινε ποτέ από μόνος του, έβαλε ως όρο ότι δικαίωμα ψήφου θα έχουν μόνο όσοι θα εγγραφούν ως μέλη πολύ πριν την διαδικασία εκλογής. Βέβαια, όλα δείχνουν ότι θα διεκδικήσει την αναβάπτισή του ως αρχηγός με μοναδικό αντίπαλο τον εαυτό του. Μήπως μας θυμίζει τον Γιώργο Παπανδρέου το 2004; Και αφού επιχειρηματολόγησε για το πόσο καλύτερη και διαφορετική είναι η δική του πρόταση για προσφυγή στην βάση, από αυτή που ακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και η Ν.Δ., επιτέθηκε στους 270.000 που ψήφισαν τον περασμένο Δεκέμβριο για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. «Είδαν φως και μπήκαν» είπε. Μόνο που τα νεύρα και η εμπάθεια δεν είναι καλοί οδηγοί. Ειδικά στην πολιτική.