Ο τραμπισμός είναι εδώ και απειλεί» είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος της σημερινής «Αυγής». Προς στιγμήν σκέφτηκα πως οι συνάδελφοι έχουν αυτοκριτική διάθεση και αποφάσισαν να πάρουν αποστάσεις από όσα έγιναν στη χώρα μας από το 2010 έως το 2015. Διότι του «τραμπισμού» είχαν προηγηθεί οι «συριζαϊσμοί» και οι «καμμενισμοί» και πολλά από όσα συνέβησαν στις ΗΠΑ τα βίωσε η χώρα μας σε άπλωμα χρόνου και όχι σε συμπυκνωμένο χρόνο.

Η αμφισβήτηση των θεσμών, η διαμονοποίηση των μίντια, η ακύρωση της πολιτικής και των πολιτικών και ιδίως η καταγγελία της μεταπολίτευσης ήταν το αμάλγαμα πάνω στο οποίο χτίστηκε η συμμαχία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Επί πόσο καιρό το κοινοβούλιο ήταν καθημερινός στόχος των πάσης φύσεως αγανακτισμένων, συχνά με την αρωγή των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.

Αν μπορούσαν (κάποιοι από αυτούς) θα έβγαζαν στους αφηνιασμένους διαδηλωτές «πάσο» για να μπουν στο «μπουρδέλο» και να το κάψουν, προκειμένου να γίνει πράξη το αγαπημένο τους σύνθημα. Αν μπορούσαν (κάποιοι από αυτούς) θα πέρναγαν (σχηματικά) κρεμάλες στους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μιας και αυτή ήταν η δηλωμένη επιθυμία τους. Θυμίζω ότι κρεμάλες κράδαιναν, άλλωστε, στο Σύνταγμα.

Ποιος δεν θυμάται τον εξευτελιστικό τρόπο με τον οποίο φυγαδεύονταν οι πολιτικοί από το κοινοβούλιο προκειμένου να γλιτώσουν το λιντσάρισμα;

Ποιος δεν θυμάται τους τσολιάδες να εγκαταλείπουν τα φυλάκιά τους;

Ποιος δεν θυμάται τις καταστροφές και τα καμένα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας, μεταξύ αυτών και το Αττικόν;

Ποιος δεν θυμάται τις αφίσες στους τοίχους με τις φωτογραφίες των βουλευτών που είχαν ψηφίσει τα μνημόνια με την επισήμανση wanted;

Ποιος δεν θυμάται τα καλέσματα σε ταβέρνες, δημαρχεία ή όπου αλλού βρισκόντουσαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ για να τα γιουχάρουν και να τα προπηλακίσουν;

Ποιος δεν θυμάται τα συνθήματα για «τη χούντα που δεν τελείωσε το 73», και τις κατηγορίες για προδότες, Κουίσλιγκ, γερμανοτσολιάδες;

Ποιος δεν θυμάται τις μούντζες στο κοινοβούλιο και την ιαχή «κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες»;

Ποιος δεν θυμάται τα όσα θλιβερά έγιναν στη Θεσσαλονίκη με τον (τότε) Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, και τα οποία τον ανάγκασαν να αποχωρήσει δακρυσμένος από τον εορτασμό της 28ής Οκτωβρίου;

Ποιος δεν θυμάται τις απειλές σε δημοσιογράφους επειδή τολμούσαν να διαφοροποιηθούν από το κυρίαρχο αφήγημα για το μνημόνιο και την Ευρώπη;

Ποιος δεν θυμάται τις προσπάθειες να κλείσουν τα ΜΜΕ που αντιστεκόντουσαν στη λογική του ΣΥΡΙΖΑ;

Ποιος δεν θυμάται τον τεράστιο διχασμό που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία η μεγαλύτερη πολιτική απάτη της μεταπολίτευσης, το δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015;

Όλα τα προαναφερθέντα αποτελούν (ένα) κομμάτι της (θλιβερής) ιστορίας μας και τα οποία ήρθαν στη μνήμη μας με αφορμή τα όσα λαμβάνουν χώρα στις ΗΠΑ. Ισχυρίζονται πολλοί ότι ο χρόνος λειτουργεί λυτρωτικά, ενδεχομένως παιδευτικά, πως κλείνει τις πληγές. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ αυτό μένει να φανεί, παρότι τα έως τώρα δείγματα δεν είναι ενθαρρυντικά. Μήπως (και) τα γεγονότα στις ΗΠΑ αποτελούν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προκειμένου να κάνει γενναία αυτοκριτική για όσα έπραξε, υποκίνησε ή ανέχτηκε τα χρόνια εκείνα;