Όσο και αν κάποιοι ανησυχούμε, στα όρια της κατάθλιψης μάλιστα, για την πορεία της χώρας, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας κινείται στον αντίποδα. Αισθάνονται ευτυχείς με το Μεγάλο Όνειρο της «ρήξης» με τους εταίρους μας. Την περιμένουν σαν τη μεγάλη γιορτή της νίκης. Θυμίζει  την προσμονή της «Λαμπρής», που ζήσαμε στα παιδικά μας χρόνια. Για τον «θρίαμβο» της ανάστασης που επαγγελλόταν απέναντι στο κακό, αλλά και για τα «καλούδια» που υποσχόταν. Ιδιαίτερα μάλιστα για τα τελευταία, μια και η μεταφυσική «νίκη» που μοίραζαν οι παπάδες, δεν μας αρκούσε.

Αυτήν ακριβώς τη «λύτρωση» από το κακό, περιμένει ένα μέρος της κοινωνίας μας από τη «γιορτή» της ρήξης. Προσοχή όμως. Προέχουν τα «καλούδια», χωρίς τα οποία δεν έχει καν νόημα η γιορτή.   Και τα καλούδια δεν είναι τίποτε άλλο από τα «μιστά», όπως έλεγε η γλυκύτατη Σαπφώ Νοταρά. Τα οποία, οι διαβολικοί εταίροι μας, με ιμπεριαλιστικό σαδισμό, μας επέβαλαν να περικόψουμε.

Για την κοινωνία δηλαδή των μακαρίων ευτυχισμένων, η ρήξη έχει ένα και μόνο νόημα: Τη γιορτή της απελευθέρωσής μας από τα δεσμά των κατακτητών, που θα μας επιτρέψει να πετύχουμε την πραγμάτωση του μεγάλου ονείρου. Την επιστροφή των μισθών στο 2009 και τίποτε λιγότερο. Αυτό και μόνον περιμένει η κοινωνία από τη ρήξη. Άλλωστε, όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες της  αυθάδειας μελών συντεχνιών του δημοσίου ή συνταξιούχων, που μιλούν με περιφρόνηση για το μισθό ή τη σύνταξη των 2.000 ή των 1500€. Απευθυνόμενοι μάλιστα σε λιμοκτονούντες ανέργους ή απλήρωτους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα. Γι’ αυτό και όλα τα άλλα «πατριωτικά καρυκεύματα», είναι απλές υποκρισίες κυνικών.

Η τραγωδία είναι ότι, τα «κακομαθημένα αυτά παιδιά» της ιστορίας μας, πιστεύουν πως θα πετύχουν την επιστροφή στο 2009. Όχι επειδή θα αυξηθεί η παραγωγικότητά τους, αλλά επειδή θα φύγουν οι κατακτητές, που εμποδίζουν την αύξηση μισθών και συντάξεων.

Έτσι εξηγείται η ανεξήγητη, για κάθε λογικό άνθρωπο, «ηδονική ηρεμία» της κοινωνίας, μπροστά στο κακό που ετοιμάζεται, αλλά και η «ευγενής μας τύφλωσις», μπροστά σε πλήρη νοήματος γεγονότα.

Ένα παράδειγμα:

Ο αρμαγεδώνας που μας υποσχέθηκε ο φερόμενος Υπουργός Οικονομικών, είχε ήδη έρθει. Αυτό όμως συνέβη στην αρχή της κρίσης. Όταν η χώρα παρουσίαζε το θηριώδες πρωτογενές έλλειμμα των 24 δις Ευρώ. Και εν τούτοις, η τότε κυβέρνηση των ανάλγητων μερκελιστών, δεν άγγιξε καν τα αποθεματικά των ταμείων.

Ενώ τώρα, εδώ μπροστά μας, συμβαίνει το αντίστροφο: Η σημερινή «Εθνική Κυβέρνηση»,  παρ’ ότι παρέλαβε τη χώρα με πρωτογενές πλεόνασμα, εν τούτοις έβαλε «ηρωϊκό χέρι», μέχρι και στα αποθεματικά των ταμείων, των δήμων, των νοσοκομείων κ.ο.κ. Και αυτό για το μοναδικό ιερό σκοπό που έχει τάξει. Να πληρώσουμε τα «μιστά» του δημοσίου.

Που πάει να πει πως μόλις τελειώσουν και αυτά τα αποθέματα και αφού διώξουμε και τους άθλιους εταίρους – μαζί με τα λεφτά τους βεβαίως, αφού μας «εκβιάζουν» για να μας χρηματοδοτήσουν – τότε θα τελειώσουν και τα «μιστά». Έτσι λοιπόν η «νίκη» κατά των ξένων που θα φέρει η ρήξη, θα είναι χωρίς περιεχόμενο. Διότι, παρ’ ότι, όπως έλεγε ο Σ. Μαρκεζίνης, «στους νικητές αρκεί η νίκη», οι δικοί μας νικητές δεν θα αρκεστούν στη «νίκη». Θα θέλουν και τη λεία τους. Δηλαδή τα «μιστά» τους στο ύψος του 2009. Άλλωστε, αν αρκούνταν σ’ αυτά του 2014, θα πήγαιναν με τους άλλους, από τους οποίους ακριβώς γι’ αυτό το λόγο έφυγαν.

Έλα όμως που θαύματα δεν γίνονται, όσο και αν είμαστε γαλουχημένοι με το μύθο του «εν Κανά γάμου». Όσο δηλαδή και αν θα φωνάζουμε «λεφτά ουκ έχουσι» – κατά το «οίνον ουκ έχουσι» – τα ταμεία δεν θα γεμίσουν με λεφτά. Και τότε – ελλείψει θαύματος – θα δούμε τους «πατριώτες» των συντεχνιών να ζητάνε πάλι «Γουδή», για τους νέους προδότες. Θα δούμε ξανά τις αποτρόπαιες κρεμάλες, θα ζήσουμε ξανά καινούργια βία. Και αυτή θα είναι απόλυτη. Αρκεί να θυμηθούμε ότι καιγόταν η Αθήνα σε κάθε μείωση των αποδοχών τους, για να φανταστούμε τι μας περιμένει, αν σήμερα πληρωθούν με ομόλογα. Και το δυστύχημα είναι πως δεν θα παρηγορηθούν με πατριωτικές εξάρσεις. Διότι οι συντεχνίες του δημοσίου έχουν γαλουχηθεί με τα «κεκτημένα». Που πάει να πει πως δεν καταλαβαίνουν από «ευφράδειες και δημηγορίες», παρά μόνον από «μιστά».

Και δεν θα υπάρχει αντίλογος από την «Εθνική Κυβέρνηση». Διότι και οι δύο συνιστώσες της, ήταν οι δράστες της κατασκευής του πιο τοξικού μύθου της πρόσφατης ιστορίας μας, στον οποίο και στηρίζουν τις «δίκαιες» απαιτήσεις τους οι συντεχνίες. Ότι δηλαδή δεν υπήρχε κρίση, αλλά την έφεραν οι ξένοι και οι ντόπιοι πράκτορές τους με τα μνημόνια. Πράγμα που αναγκαστικά συνεπάγεται, πως αν φύγουν οι ξένοι – μαζί με τα λεφτά τους βεβαίως – αυτομάτως θα γεμίσουν τα δικά μας ταμεία με λεφτά. Μάλιστα, ως έμποροι μιας τέτοιας ελπίδας, σάρωσαν στις εκλογές.

Και παρά την παράνοια του μύθου – κάθε απάτη έχει ένα παρανοϊκό και συνάμα σαγηνευτικό στοιχείο – αυτός έγινε η σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα.

Έτσι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπος με το αδιέξοδο του τυχοδιωκτικού θριάμβου του. Διότι ο μεν συμβιβασμός θα απογοητεύσει τα αφιονισμένα στίφη των συντεχνιών, τα οποία περιμένουν την επιστροφή στο 2009 που τους έταξαν, η δε ρήξη θα είναι ακόμα χειρότερη, μια και θα τους στερήσει εντελώς τα «κεκτημένα».

Μετά από αυτά, όποια λύση και αν επιλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι η πολιτική του αυτοκτονία. Γι’ αυτό αρνείται να κυβερνήσει, παγώνοντας τη χώρα. Και μεθοδεύει ως διέξοδο καινούργιο τυχοδιωκτισμό, δηλαδή εκλογές ή δημοψήφισμα.

Ποιος είπε ότι και η ιστορία δεν έχει τη δικαιοσύνη της;

ΥΓ Όσο για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι είναι και οι πραγματικοί παραγωγοί πλούτου, γι’ αυτούς ούτε «μιλιά». Αντίθετα, ενοχλεί και η ίδια τους η ύπαρξη. Γι’ αυτό και συκοφαντούνται από την κυβέρνηση, ως πράκτορες των εργοδοτών!!.