Κι αν ο οργανισμός ΣΥΡΙΖΑ είναι η λαίδη, τότε ποιος είναι ο δολοφονημένος Ντάνκαν και ποιός ο σύζυγος Μάκμπεθ; Μιας και οι σπουδαίοι δραματουργοί είναι διαχρονικοί και πολλαπλώς ερμηνεύσιμοι εγώ στην θέση του σκοτωμένου Ντάνκαν θα έβαζα την θεσμική ομαλότητα και στην μεριά του εκτελεστή της προτροπής τον Αρχηγό – με τα υπόρρητα εθνολαϊκιστικά ερμηνευτικά σχήματα – Σύμβολο του ΣΥΡΙΖΑ.
Νομίσαμε – για να ακριβολογώ, νόμισαν πολλοί – πως ο Βαρουφάκης κυρίως, μα κι ο Λαφαζάνης ή ο Δραγασάκης και η παρέα του ήταν οι ανεπιτήδευτοι αγαθοί εμμονικοί, που απλώς κόστισαν κάποια πολλά δις.
Νόμισαν οι πολλοί πως ήταν κάτι σαν τον πρώιμο Ανδρέα και τις προσαρμογές , που ακολούθησαν . Ούτε όμως ήταν έτσι.
Είπαν πως δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα γίνουν σαν τους συμμάχους του Α. Κόστα, που είναι ομόδοξοι με τους δικούς μας, μα δεν γίνανε.
Δεν σιώπησαν καν όπως οι περιπτωσιακοί σύμμαχοι του Π. Σάντσεθ, οι PODEMOS, στην υπόθεση της Βενεζουέλας. Εκεί στην ίδια μεριά με τον Όρμπαν, τον Ερντογάν και τον Βλαδίμηρο. Δοθέντος πως στους δυό τελευταίους άλλο προσδιοριστικό – πλήν του γενικευμένου εθνολαϊκιστικού στοιχείου – είναι και το οικονομικό δούναι – λαβείν και επειδή στις δοσοληψίες του ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εντάξει ( sic ) όπως διαβεβαίωναν πότε ο κ.Παππάς των ζαρζαβατικών, πότε ο κ.Αρτεμίου του Εμπορικού Δικαίου των εξωχωρίων , πότε το χαμόγελο του συνοδού Manolo , τότε μένει ο Βίκτωρ της Ουγγαρίας, τον οποίο εδώ αποκαλούν και Κυριάκο για να μην αποκαλύψουν το κανονικό : Α .Τ.
Ωραία πράγματα.
Αφού λοιπόν όλα αυτά που νομίσαμε άρχισαν να μας υποψιάζουν και στο μεταξύ τα λαϊκά στρατεύματα του Μάκμπεθ – που από «καλοκάγαθος» μηχανικός έγινε χειριστής οδοστρωτήρων – εστασίαζαν λίγο λίγο μιάς και οι μισθοί όλο και μίκραιναν, έπρεπε να επανεφευρεθεί άλλος εσωτερικός εχθρός , να καρατομηθεί και δι΄αυτού να ευτελιστεί και ο, τι το λιγότερο σάπιο στην δική μας Δανιμαρκία….όλα τάχει πεί αυτός ο Σαίξπηρ…Έτσι λοιπόν ο κυρ Καμμένος διελύθη στα εξ ων, παρά τις αμοιβαίως προσφερθείσες υπηρεσίες στην εγκατάσταση του βασιλείου του φτωχοποιημένου εθνολαϊκιστικού τρόμου.
Και νάμαστε σήμερα να παρακολουθούμε σκηνές τεράτων που αργοθνήσκουν, παλεύουν και ισοπεδώνουν τα λιγοστά, που απέμειναν ορθά στην Έρημη Χώρα. Ξαφνικά κάποια υποτιθέμενα αρνάκια, βγάλαν το τρίχωμα – μάσκα και έδειξαν το απεχθές κρυφό τους πρόσωπο . Αυτά τα δήθεν αρνάκια με παλιοκαιρισμένα νύχια και οπλές τα βάφτισαν «προθύμους», μιας και δεν αρκέστηκαν στην άλλη θέση από την κυρίαρχη , μα την είδαν απλώς ως καραγωγείς ενός νοτισμένου ξύλινου κάρου περιπλανώμενου κάπου 35 χρόνια .
Όμως έλα που δεν βγαίνουν οι εξισώσεις. Αφήστε δε που οι πρωταγωνιστές της δεκαετίας του 60 φαντάζουν τεράστιοι εμπρός στα ανθρωπάκια των οποίων η μη αποπληρωμή οικονομικών υποχρεώσεων τους χαρίζει και μιάν υπουργική καρέκλα.
Η λαίδη αυτοκτόνησε μέσα από ένα δηλητηριώδες μείγμα εμμονών, τύψεων, αδιεξόδων. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ αναχωρεί σαν τον παραμυθένιο δράκο, που δεν ξέρει αν θα ζήσει και πόσο για να επιστρέψει.
Τώρα , που φαίνεται να τελειώνουμε – άλλωστε η Δημοκρατία είναι συγκυριακή – οφείλουν κόμματα και πρόσωπα να πουν με ποιόν δεν θα πάνε κι όχι με ποιόν θα πάνε . Χτες κιόλας.
Το πείραμα της εγκαθίδρυσης τύποις δημοκρατικού πλην εθνολαϊκιστικού μοντέλου αστόχησε. Όμως ο εθνολαϊκισμός θα αγραναπαυθεί για λίγο, οργανώνοντας την αντεπίθεση μέσα από την εντατική διάβρωση και του πιο μικρού κομματιού επαναθέσμισης. Και μιας και το ψευδοπερονιστικό μόρφωμα θα καραδοκεί, είναι αναγκαίο να επαναθεμελιωθεί η μέγιστη συναίνεση σε κοινοβουλευτικό επίπεδο – τουλάχιστον – για την συγκρότηση διευρυμένων πλειοψηφιών, που θα κληθούν να δουλέψουν την επιχείρηση ανασύστασης της χώρας, ανασύστασης οικονομικής, φιλελεύθερης, θεσμικής από το Α ως το Ω.