Είναι κτήμα πιά της πολιτικής σκέψης το πώς νοούνται και κατατάσσονται σήμερα, στον 21ο αιώνα οι κομματικοί φορείς , που απηχούν περισσότερο ή λιγότερο επιτυχώς τον εθνολαϊκιστικό κορπορατισμό, μήτρα του οποίου θεωρείται από τον 20ο αιώνα ο μουσολινισμός.
Ως τώρα η εθνολαϊκιστική συμπεριφορά εξαντλείτο στην αντίληψη περί της αλβανοποιημένης πιά εθνικής οικονομίας , την λειτουργική – κατά το δοκούν – θεσμική παρεμπόδιση, την απίσχναση των όποιων μεριμνών αναφορικά με τα θεσμικά αντίβαρα. Επιπλέον ο οχετός λαϊκισμού με απορροές παραποτάμων φθόνου , μίσους με ακραία χαρακτηριστικά – πολλές φορές ανήκοντα στο πεδίο της Ψυχαναλυτικής Ψυχιατρικής – αποτύπωνε ικανοποιητικά το κοινωνιολογικό χνάρι και την διάβρωση του εθιμικού άγραφου δικαίου περί ανοχής, συνδιαλλαγής, «ασφάλισης» τρόπον τινά των παραδεκτών ταξικών διαχωρισμών.
Τις τελευταίες ώρες με πρόσχημα την Συμφωνία των Πρεσπών, ο εθνολαϊκισμός που δεν παραδέχονταν πως είναι τέτοιος παίρνει συγκροτημένα κομματικά, οργανωτικά χαρακτηριστικά στο μοντέλο του αρχικού Περονισμού ή του ύστερου Τσαβισμού.
Κρατείται ο κομμουνιστογενής πυρήνας της όποιας οργανωτικής δομής σε ένα πλειοψηφικό επίπεδο, που εμπλουτίζεται στην ουσία από την απορρόφηση απολειφαδιών του νεοεθνικιστικού ΑΝΕΛ, κάνοντας στην πράξη άχρηστη την ύπαρξή του ως μικρού κοινοβουλευτικού μεν, ακροδεξιού δε κόμματος.
Στο μεταξύ τα παράκεντρα του ανεπίσημου Καραμανλισμού , όπως εκπροσωπούνται άτυπα από τον Κ.Μίχαλο , τον Β.Αντώναρο , τον Χρ. Ζώη κά – και με προπομπό την πολιτευτή Κ.Παπακώστα – βρίσκονται σε μια πορεία σφοδρής αντιπαλότητας με τον Κ.Μητσοτάκη , η οποία εξ αντικειμένου οδηγεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ και καιρό υπάρχει και η άλλη τάση από την Κ/αριστερά την ανεπίσημη , ως παράλληλη συνιστώσα υποστηρικτική της ψευδούς και εικονικής μεταμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε μία μη ρεφορμιστική Σ/δημοκρατική εκδοχή . Η κίνηση αυτή περιλαμβάνει πολιτικούς επιστήμονες του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού, που με απλοϊκότητες ασύμβατες με την ως τώρα πορεία τους στιγματίζουν την κυοφορούμενη νέα αφήγηση .Από δίπλα ξεβρασμένοι πολιτευτές διαφόρων περιόδων του ΠΑΣΟΚ με – κάποτε – φιλοδοξίες επιχειρούν άνευρα και αντιδιαλεκτικά , σαν σοφιστές της κακιάς ώρας , να οργανώσουν την διήγηση των προηγουμένων.
Και κάπου στην μέση, οι αέναοι διστακτικοί και επαμφοτερίζοντες , θολών κεντρώων μικροσχημάτων , που κονιορτοποιούνται σαν τρίχες που πατιούνται από την ρόδα της Ιστορίας , κάνουν τα δειλά βήματα προσέγγισης – εθνικό συμφέρον το λένε – , που ανέκαθεν ήθελαν.
Αυτός είναι ο νέος και συνεχώς εμπλουτιζόμενος κομματικός εθνολαϊκισμός, το απόλα γύρω από έναν εκπεσόντα κομμουνιστικό πυρήνα της συμφοράς. Τώρα δεν έχουμε συνεργασίες κυβερνητικής υφής, έχουμε κατασκευή οικοδομής.
Φυσικά τα διαμερίσματά της δεν θα πουληθούν τα περισσότερα τώρα , μιας και θα ηττηθούν οι εθνολαϊστές. Το μάτι είναι στην επόμενη μέρα όπου ένα κόμμα – καρικατούρα του Περονισμού , ένα κόμμα κορπορατιστικό – όχι πιά πελατειακό, μα σχεδόν κρατικιστικό – θα επιχειρήσει να εγκαταστήσει χωρίς περικοκλάδες τον αμιγή εθνολαϊκισμό της Ελλάδας , πολύ πέρα από τα παλιά νάματα της χαμένης νίκης του Εμφυλίου και πολύ αποτελεσματικότερα από τις μεθοδεύσεις του Γρ.Ρασπούτιν του 2ου ή του Αρ.Μπαλτά. Κι αν χρειαστεί ο Αρχηγός δεν θα μεταλλάξει το κόμμα του μα θα το υπερβεί σαν κουφάρι που είναι για να σχηματοποιήσει την όσμωση του Ν.Φίλη με την Κ. Παπακώστα , την βασιλόφρονα Ε. Κουντουρά , την ένωση της Τ. Χριστοδουλοπούλου και των Ρουβικώνων με τον θρησκόληπτο Τέρενς Σπένσερ Κουίκ.
Ο φιλελευθερισμός κινδυνεύει από την επιτρεπτή καταδολίευσή του έγραφε ο Τοκβίλ κι αυτό θα επιχειρηθεί στα προσεχή χρόνια με ένα μεταμοντέρνο Περονιστικό κόμμα με απόλα. Η έκβαση του πολέμου υπερβαίνει επί μέρους μάχες και θα κρατήσει πολύ.
Ας κερδηθεί η πρώτη μάχη , τουλάχιστον για την καλή συνέχεια ….που αφορά στην Δημοκρατία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσημα και με πρόσχημα τις Πρέσπες εξελλίσεται στην πονηρότερη σημερινή μορφή ολοκληρωτισμού , στον ιδεολογικό συγχρωτισμό των νέο-κομμουνιστών , δεξιών , κ/δεξιών , εκσυγχρονιστών, κουφοντινιστών .
Είναι η βόμβα του τίποτα και – κυρίως – του απόλα. Η μεγάλη διαφορά όμως με τον Περόν ή τον Τσάβες , είναι πως αυτοί είχαν να διαπραγματευθούν πρώτες ύλες εξαγώγιμες ώστε να τροφοδοτούν τον κομματικό κρατισμό των χωρών τους.
Εδώ ο συμπυκνούμενος εθνολαϊκισμός έχει να εισφέρει μόνον την χειρότερη εκδοχή της Αλβανίας του Εμβέρ και τον αδυσώπητο συντεταγμένο πλουτισμό ανυπολήπτων τενεκέδων..