«Μπαμ ηκούσθη στον αέρα και τα βόλια πήγαν πέρα»…

Πώς μπορεί κάποιος να κυβερνήσει μια χώρα με αυτήν την έξαλλη πολιτική συμπεριφορά! Πώς μπορεί ένα κόμμα, αφού κερδίσει την κυβερνητική εξουσία, για πρώτη φορά, να οδηγήσει μια πολλαπλώς κατεστραμμένη χώρα και έναν πληγωμένο λαό σε μια πορεία ανασυγκρότησης και ανάκαμψης, όταν… οι λέξεις μετριοπάθεια, συμβιβασμός, σοβαρότητα, ορθολογισμός, ρεαλισμός, είναι λέξεις και έννοιες χαμένες και άγνωστες από το λεξιλόγιο και την αντίληψή τους!

Και όταν, αντίθετα, στην πολιτική τους συμπεριφορά και πρακτική κυριαρχούν, η επιθετικότητα, ο ρεμβασισμός, η εκδικητικότητα και ο τυχοδιωκτισμός.

Αυτός είναι δυστυχώς σήμερα ο πολιτικός λόγος και τα συναγόμενα εξ αυτού πολιτικά αποτελέσματα της ηγετικής ομάδας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα αυτής που περιστοιχίζει εκ του σύνεγγυς τον Αλ. Τσίπρα. Χωρίς σοβαρό ρεαλιστικό εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο και κυβερνητικό πρόγραμμα, με θέσεις που στα περισσότερα ζητήματα κυριαρχεί η ουτοπία, ο ανορθολογισμός και η απολιτίκ ηθικολογία, πορεύεται εν μέσω των ερειπίων του παλαιού αστικού πολιτικού συστήματος και της οικονομίας της χώρας, προς την κατάκτηση της εξουσίας. Χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, πολιτικό ή μη, εντός ή εκτός κοινοβουλευτικής πρακτικής και θεσμικής νομιμότητας. Πότε ζητώντας την ποινική δίωξη των πολιτικών τους αντιπάλων, με νομικές ακροβασίες και χρησιμοποίηση με ακραίο και ασυλλόγιστο τρόπο των δυνατοτήτων που τους δίνει η συμμετοχή τους στη θεσμική λειτουργία του κράτους… Και πότε γράφοντας τους θεσμούς και τους νόμους στα παλιά τους τα παπούτσια, υποστηρίζοντας (και αγγίζοντας τα όρια) παράνομες συμπεριφορές και πράξεις βίας.

Αντί να προσπαθήσει να επεξεργασθεί, να διαμορφώσει και να παρουσιάσει ένα ρεαλιστικό – υλοποιήσιμο στις σημερινές συνθήκες, προοδευτικό κοινωνικά πρόγραμμα διακυβέρνησης, αντί να κινηθεί ως ο κύριος κορμός, αυτή τη στιγμή, συγκέντρωσης δυνάμεων στο χώρο της κεντροαριστεράς, για να συσπειρώσει ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις από τον ευρύτερο χώρο της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, επιδίδεται σε έναν ανελέητο και χωρίς αρχές πόλεμο με όλα τα υπαρκτά σήμερα κόμματα και τις κινήσεις, με ιστορικούς δεσμούς και ρίζες σ’ αυτόν τον χώρο, που παρά το γεγονός ότι τα τελευταία δύο χρόνια έχουν σε μεγάλο βαθμό διαρρηχθεί, δεν παύουν ωστόσο να παραμένουν και να υπάρχουν.

Αλήθεια, με ποιες πολιτικές αλλά και κοινωνικές συμμαχίες θα επιχειρήσει αυτό το κόμμα να κυβερνήσει αύριο, αν του δοθεί μετά τις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν, η κυβερνητική εντολή;… Αφού προεκλογικά θα έχει φροντίσει, έτσι όπως πάει, να κόψει κάθε γέφυρα επικοινωνίας και θα έχει δημιουργήσει σχέσεις βαθύτατης εχθρότητας, παραταξιακής και προσωπικής, με το ΠΑΣΟΚ την ΔΗΜΑΡ και κάθε πολιτική κίνηση ή και προσωπικότητα του χώρου, που με έναν δογματικό μανιχαϊσμό βαφτίζει μετά βδελυγμίας μνημονιακές και κεντροαριστερές (με την κακή έννοια)! Ή μήπως σκοπεύει να κυβερνήσει με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τους καταληψίες της Βίλας Αμαλία και τις αναρχοαυτόνομες ομάδες, με τις οποίες ακόμη συγχρωτίζεται;

Δύο πράγματα αναμένεται εναλλακτικά να συμβούν τότε και εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει να πορεύεται με «το τουφέκι του στον ώμο». Ή «θα παραδώσει τα όπλα»… με μια δραματική πολιτική κίνηση που η «Βάρκιζα» ως συμβολισμός θα ωχριά μπροστά της, ή «θα φάει τα μούτρα του» μπροστά στα προφανή πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα που θα προκύψουν, με τον χωρίς όρια τυχοδιωκτισμό τους, τινάζοντας στον αέρα δημοκρατικούς θεσμούς, οικονομία και την όποια κοινωνική συνοχή θα έχει μέχρι τότε απομείνει.

Ζητείται επειγόντως λογική λοιπόν και μετριοπάθεια από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα αυτές της άλλης αριστεράς. Γιατί εφόσον δεν ανατραπεί στο μεταξύ το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, πράγμα το οποίο υποψιάζομαι ότι μπορεί και να μη συμβεί(!), τότε και τα δύο αυτά σενάρια (ειδικά το δεύτερο) θα αποδειχθούν πολύ επικίνδυνα για τη χώρα!

Όμως, αν θέλουμε να δούμε λίγο μακρύτερα στον ορίζοντα, τότε ίσως διακρίνουμε πως μετά από μια μεγάλη περίοδο ρευστότητας τόσο για το πολιτικό σύστημα, όσο και για την πολιτική συμπεριφορά των πολιτών, οι δυνάμεις που θα διαμορφωθούν μέσα από ανασυνθέσεις, ρήξεις και ανανεώσεις των κομμάτων και του πολιτικού προσωπικού, οι δυνάμεις που θα αναμετρηθούν ξανά για την κυβερνητική εξουσία, δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες να είναι άλλες, έξω από το φάσμα και τον γνωστό άξονα κεντροααριστερά – κεντροδεξιά. Ποιες θα είναι, βέβαια, ακριβώς αυτές που θα κατορθώσουν να επιζήσουν και να ανασυντεθούν μέχρι τότε, σε μεγάλα πολιτικά ρεύματα και παρατάξεις, καθώς και τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ τους, είναι κάτι που μένει να το δούμε στο τέλος αυτής της πραγματικά μεγάλης συγκλονιστικής και ιστορικά πρωτόγνωρης διαδρομής. Με την επισήμανση ότι δεν πρόκειται για αγώνα ταχύτητας, αλλά για αγώνα αντοχής…