Δεν γέννησε ο ΣΥΡΙΖΑ το τέρας της διαφθοράς. Η διαφθορά είναι παλιά ιστορία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο «υπόκοσμος του λευκού κολάρου» είχε αναχθεί, προ ΣΥΡΙΖΑ, σε λαθρόβια «κανονικότητα». Και επειδή η διαφθορά έχει όνομα, ενδεικτικά κάποια «ονόματα»:
Στελέχη των φορολογικών μηχανισμών, που ενθυλάκωναν για δικό τους λογαριασμό, μεγάλο μέρος των εσόδων του δημοσίου.
Αυτοί που, για να εγκρίνουν επιδοτήσεις από επενδυτικά προγράμματα ή για να επιτρέψουν τις εκταμιεύσεις τους, εισέπρατταν τα «δικά τους» – θηριώδη μάλιστα – ποσοστά.
Όσοι εισέπρατταν τα ανάλογα ως «υπηρεσιακοί ηγεμόνες» στα δημόσια έργα – κυρίως όταν αναδεικνύονταν σε «τσάρους» των υπηρεσιών τους – επεμβατικοί γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία, υπάλληλοι στις πολεοδομίες, στα δασαρχεία, στα τελωνεία και όπου αλλού υπήρχε δυνατότητα για διαφθορά.
Ο πλούτος που αποκτήθηκε με τον τρόπο αυτό, είναι αμύθητος. Μάλιστα, είναι ίσως ο μόνος που υπάρχει. Βρίσκεται αποθηκευμένος σε ντουλάπια, κάτω από συρόμενα πατώματα, σε διπλούς τοίχους, θαμμένος σε κήπους, κρυμμένος σε παράκτιες εταιρείες, μεταμφιεσμένος σε ακίνητα, σε έργα τέχνης κ.ο.κ.
Οι πιο θρασείς μάλιστα από τα μέλη αυτού του υποκόσμου, αφού κατασκεύασαν επαύλεις με πισίνα στα βόρεια προάστια, πάντα με τον «μισθό» του δημοσίου υπαλλήλου, ακολούθως, με τον ίδιο «μισθό» αγόρασαν και σπίτι στο Λονδίνο. Συνήθως στο όνομα των παιδιών τους. Πολλά από τα οποία, με τον ίδιο πάντοτε μισθό, σπούδασαν και στο Λονδίνο!
Για την έκταση του φαινομένου, αξίζει να αναφερθούμε στο εξής ευτράπελο (πρόκειται για πραγματικό περιστατικό): Μητέρα εφοριακού ο οποίος υπηρετούσε στο ΣΔΟΕ, συνομιλώντας τηλεφωνικά μαζί του από το χωριό, του είπε ότι ανέθεσε σε δύο αλλοδαπούς εργάτες να σκάψουν τον κήπο τους. Μόλις το άκουσε ο εν λόγω, άρχισε να ουρλιάζει, ζητώντας της να τους διώξει αμέσως. Και μπαίνοντας στην Mercedes του, σε λίγη ώρα έφτασε από την Αθήνα στο χωριό, για να κάνει αυτοψία στον κήπο, αγωνιώντας μήπως είχαν βρεθεί τα θαμμένα χρήματα!
Το χειρότερο βεβαίως ήταν ότι η διαφθορά προσέλαβε δομικό χαρακτήρα. Π.χ. μεγάλο μέρος των γιατρών κρατικών νοσοκομείων δεν προγραμμάτιζε επεμβάσεις χωρίς προσδοκία για φακελάκι, εφοριακοί δεν έκαναν ελέγχους αν δεν προσδοκούσαν το μερτικό τους, δασάρχες καθυστερούσαν για χρόνια την έκδοση σχετικών πράξεων, αν δεν χρυσοπληρώνονταν και πάει λέγοντας. Που πάει να πει πως χωρίς την γενικευμένη διαφθορά, δεν λειτουργούσε το δημόσιο!
Έτσι η διαφθορά κατέληξε μαζική. Με ορδές μάλιστα διεφθαρμένων δημόσιων λειτουργών, να λυμαίνονται σημαντικούς τομείς της δημόσιας διοίκησης. Οι οποίοι, αφού ήταν πολλοί, θεωρήθηκαν «λαός»!
Έλα όμως που ο «λαός», ακόμη και όταν πρωταγωνιστεί στην διαφθορά, όχι μόνον δεν πρέπει να ενοχλείται, αλλά πρέπει και να κολακεύεται! Πώς όμως να κολακευτεί και να κηρυχθεί αθώος του εγκλήματος, αυτός που το διαπράττει; Και η λύση επινοήθηκε: Με την κατασκευή υποκατάστατων «ενόχων»!
Έτσι επιτεύχθηκε η απελευθέρωση των διεφθαρμένων δημόσιων λειτουργών από την «τυραννία του νόμου» και η απενοχοποίηση της «λαϊκής ανομίας».
Την «τεχνολογία» της κατασκευής υποκατάστατων ενόχων, εισήγαγαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ως τερατώδη πολιτική πράξη, στην υπόθεση της “Novartis”.
Όπου προφανώς και υπάρχει διαφθορά. Και μάλιστα τεράστια. Με δύο προφανή και ευδιάκριτα σκέλη: Από τη μία ένα πλήθος διεφθαρμένων γιατρών και υπηρεσιακών παραγόντων και από την άλλη την προμηθεύτρια εταιρεία, με την οποία συναλλάσσονταν.
Για να συγκαλύψουν λοιπόν την εν λόγω διαφθορά, ώστε να παρασχεθεί ασυλία τόσο στις συμμορίες του χώρου της δημόσιας υγείας, όσο και στους προμηθευτές, με όρους πρωτοφανούς κυνισμού, προχώρησαν στο αδιανόητο. Στην κατασκευή υποκατάστατων πλασματικών ενόχων, ως «αποδιοπομπαίων τράγων»!
Και όπως ήταν φυσικό, σε μία κίνηση τυπικής νοσηρότητας, επέλεξαν για «πλασματικούς ενόχους», τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Και με τον τρόπο αυτό, «έκλειναν το μάτι» στη μαζική διαφθορά του χώρου της υγείας, ότι είναι πλέον ασφαλείς όλοι οι διεφθαρμένοι, είτε γιατροί, είτε υπηρεσιακοί παράγοντες, που συναλλάχθηκαν παράνομα με την προμηθεύτρια “Novartis”.
Έτσι, από τη μία εξασφάλισαν υποστήριξη όλων των διεφθαρμένων λόμπι του δημόσιου τομέα και από την άλλη κατέστρεφαν – μέσω της συκοφαντίας – τους αντιπάλους τους.
Εφάρμοσαν δηλαδή την «τεχνολογία θανάτου», την οποία δίδαξαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Εκεί δηλαδή όπου η κυβέρνηση έχει «όλη την εξουσία» και δεν γνωρίζει όρια. Οπότε το κράτος, μετατρέπεται κατά την δική του βούληση, σε παρακράτος.
Και βεβαίως αυτογελοιοποιήθηκαν στην υπόθεση “Novartis”, με την αποτυχία της σκευωρίας τους. Πλην όμως, μόνον αυτό ξέρουν να κάνουν. Έτσι, απτόητοι και αμετανόητοι, προαναγγέλλουν την επανάληψή της!
Όπου και πάλι, θα συγκαλύπτουν και θα προστατεύουν την πραγματική διαφθορά, με την πανουργία της μετατροπής των πολιτικών αντιπάλων τους σε «ψευδοενόχους».
Το παραληρηματικό καθεστώς, είναι επί θύραις!
ΥΓ Στις διαλέξεις που έδωσε ο Καρλ Γιάσπερς τον χειμώνα 1945-46, αναφέρθηκε στο πρόβλημα της γερμανικής ευθύνης, για όσα προηγήθηκαν. Δίδαξε λοιπόν ότι και το να συμβιώνεις με το κακό, χωρίς να αντιτάσσεσαι μέχρις εσχάτων ή το να σώζεις την ζωή σου, όταν οι άλλοι οδηγούνται στο ολοκαύτωμα, σε κάνει ένοχο. («Το πρόβλημα της γερμανικής ευθύνης», Εκδόσεις «Έρασμος»).
Τηρουμένων των αναλογιών, διότι είναι άλλα τα ιστορικά μεγέθη, το να μην αντιδρούμε στο οργανωμένο πογκρόμ κατά των πολιτικών αντιπάλων της που προαναγγέλλει η κυβέρνηση, με την δικαιολογία ότι δεν μας περιλαμβάνει, μας μετατρέπει σε συνενόχους!