Μια σειρά, ευρωπαίοι κυρίως, διανοητές της Αριστεράς (σοβαροί και μη) επενδύουν τις χαμένες προσδοκίες τους στον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι μια νίκη του μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες στην Ευρώπη. Από τον Νέγκρι ως τον Ταρίκ Αλί και από τον Τσόμσκι ως τον Ζίζεκ, διανοούμενοι που είδαν τις ελπίδες και τις προβλέψεις τους να διαψεύδονται πολλάκις στο παρελθόν θεωρούν τώρα ότι υπάρχει μία ακόμη ευκαιρία για να αλλάξει ρότα η Ευρώπη. Μπορεί η επιρροή τους στο εκλογικό σώμα να είναι μικρή, αλλά σίγουρα τροφοδοτούν τον μεγαλοϊδεατισμό και φουσκώνουν τα μυαλά ενός τμήματος της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ως προς τις δυνατότητες που έχουν να αλλάξουν τον ρου της Ιστορίας.
Ισως έχει μια σημασία να θυμίσουμε όχι τι λένε τώρα αλλά τι υποστήριζαν στο πρόσφατο παρελθόν ορισμένοι τουλάχιστον από αυτούς. Οπως για παράδειγμα ο γνωστός παραδοξολόγος λάτρης της πρόκλησης και συχνός συνομιλητής του κ. Τσίπρα Σλάβοϊ Ζίζεκ που σε συνέντευξή του πριν από λίγους μήνες θεωρούσε ότι «η μόνη δυνατότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η μετριοπάθεια. Η μόνη περίπτωση για να πετύχεις κάτι στην Ελλάδα», έλεγε, «δεν είναι να δοκιμάσεις μια παλαβή αριστερίστικη ριζοσπαστική επανάσταση και μετά να αποτύχεις και στη συνέχεια να έχεις μια καλή ιστορική ανάμνηση του στυλ «Α, τι ωραία που ήταν!». Ισως αν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα τίμιο αστικό κόμμα, το οποίο θα μετέτρεπε την Ελλάδα απλώς σε ένα κανονικό κράτος, σε ένα κράτος που να μοιάζει κάπως περισσότερο σ’ ένα κανονικό φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος». Για να καταλήξει ότι προσεύχεται μεν να νικήσει ο κ. Τσίπρας, αλλά να μην ξεχνά ότι κάθε 40-50 χρόνια αφήνουν ένα τέτοιο κόμμα να έρθει στην εξουσία για έναν χρόνο και τότε όλα πάνε στραβά, ακολουθεί χάος και οι άνθρωποι παίρνουν το μάθημά τους…
Δεν ξέρω τι ακριβώς διαλέγει να ακούσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τις προτροπές και προσευχές των ευρωπαίων διανοουμένων, αλλά θα ήταν χρήσιμο να ανατρέχει μερικές φορές και σε παλαιότερες – και λιγότερο ενθουσιώδεις – αναφορές, αν δεν θέλει να βρεθεί μπροστά σε ένα ενδεχόμενο σαν αυτό που περιγράφει ο – φίλος της – κ. Ζίζεκ…