Δεν είναι η πρώτη φορά που το σύστημα μυρίζει το τέλος μιας εποχής στην εξουσία και αλλάζει δέρμα. Επειδή η συγκυρία είναι περισσότερο παρακμιακή από άλλοτε, η προσαρμογή τώρα γίνεται με πιο άγαρμπο και αντιαισθητικό τρόπο. Ετσι, δεν επιχειρείται καν μια διακριτική στροφή αλλά το ακροβατικό γίνεται όπως-όπως και όποιος αντέξει. Οι ίδιοι που μέχρι τώρα έκαναν τα πάντα για να δυσφημίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να στηρίξουν την κυβέρνηση, αποκρύπτοντας και κατασκευάζοντας πραγματικότητες, αλλάζουν ρόλο και συμπεριφέρονται σαν μόλις να ανακάλυψαν, ενθουσιωδώς, μια ιστορική αλήθεια: Ερχεται η ώρα της Αριστεράς!
Βλέπουμε τα ισχυρότερα κέντρα επιρροής της χώρας να φορούν κόκκινα ρούχα και αυτό δεν είναι απαραίτητα επίδειξη διάθεσης συνεννόησης, μπορεί να είναι και φόβος. Υπάρχουν χρεοκοπημένα ΜΜΕ που επιβιώνουν με άγνωστους τρόπους και διατηρούν προνομιακή σχέση με την πολιτική ελίτ την οποία προφανώς και δεν θέλουν να χάσουν. Υπάρχουν κανάλια που έχουν ακούσει τις δεσμεύσεις ή υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι κατά προτεραιότητα θα αναθεωρήσει τον τρόπο παραχώρησης των αδειών και ότι θα επιβάλει έλεγχο στα τραπεζικά δάνεια που δεν δίνονται με ορθολογικούς όρους. Και υπάρχει μια γενική και αόριστη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα συγκρουστεί με την ολιγαρχία την οποία καθένας μπορεί να μεταφράσει όπως θέλει. Ομως, σε κάθε περίπτωση χτυπάει ένα καμπανάκι κινδύνου για όσους αφορά, δυνητικά, αυτή η προειδοποίηση αφού μέχρι τώρα το θέμα ήταν ταμπού, σαν να μην υπάρχει.
Πιο σωστό ίσως θα ήταν να υποστηρίξει κανείς ότι το σύστημα ανασκουμπώνεται προεξοφλώντας μια εκλογική νίκη ΣΥΡΙΖΑ και στέλνει χαϊδευτικά μηνύματα διεκδικώντας μια εγκάρδια συνεννόηση την επόμενη μέρα – όπως, δηλαδή, γινόταν πάντα.
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα έχουμε ακούσει πολλά και τίποτα. Επιτίθενται γενικά στη διαπλοκή χωρίς ποτέ να αναφέρονται σε ονόματα, ανοίγουν μέτωπα (όπως για την Αττική Οδό και την Ελληνικός Χρυσός) τα οποία μετά εγκαταλείπουν χωρίς να είναι γνωστό τι συνέβη στο ενδιάμεσο, υπάρχει εσωκομματικός διχασμός για το γήπεδο της ΑΕΚ, καταγγέλλεται η συμφωνία πώλησης του Ελληνικού αλλά και η εξίσωση του ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης, χωρίς να αναγνωρίζεται καν το όφελος που απέφερε για την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου.
Επίσης, υποστηρίζουν ότι έχουν δεχθεί πόλεμο από τα συστημικά ΜΜΕ αλλά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να υποστηρίζονται από υποκοσμιακά ΜΜΕ με θολή χρηματοδότηση και δραχμική φιλοσοφία. Διαμαρτύρονται ότι πνίγεται η φωνή τους ή ότι διαστρεβλώνονται οι τοποθετήσεις τους και ότι γίνεται μαύρη προπαγάνδα εναντίον τους, αλλά σε φιλικά τους μέσα ενημέρωσης -πέρα από τα κομματικά- θα πρέπει να ψάξει πολύ κανείς για να βρει μια αντίθετη άποψη ή έστω ένα αρνητικό σχόλιο -παράδειγμα- για τη μεταγραφή της Ραχήλ Μακρή.
Κάνουν εμπάργκο σε δημοσιογράφο απαγορεύοντας στα στελέχη τους να συμμετέχουν στις εκπομπές του, έχουν έναν στρατό φανατικών στο διαδίκτυο που κάνει κομματάκια όποιον θεωρήσουν μνημονιακό ή παπαγαλάκι χωρίς ποτέ να ενοχλούνται από την στρατευμένη στον ΣΥΡΙΖΑ δημοσιογραφία – καιροσκοπική ή όχι.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε από την αρχή τον εξωτερικό εχθρό και αυτό εκτός από εύκολο είναι και αποπροσανατολιστικό: Δεν γίνεται να φταίνε και η Μέρκελ και οι ολιγάρχες το ίδιο για την ελληνική κατάντια, κάποιος θα φταίει περισσότερο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βρει τον μεγάλο ένοχο στο Βερολίνο.
Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και με δεδομένες τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού καπιταλισμού που είναι σε μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτος και παρασιτικός, πολύ περισσότερο όταν άλλο μεγάλο κεφάλαιο δεν πρόκειται να εμφανιστεί με το κούνημα του μαγικού ραβδιού, δεν ωφελούν ούτε τα πολεμικά κηρύγματα ούτε μια σύγκρουση που δεν θα ενισχύσει το δημόσιο ταμείο και απλώς θα ρίξει κρέας στην αρένα. Αρκεί -γι αρχή- να μπουν κάποιοι κανόνες, να μοιραστεί πιο δίκαια το παιχνίδι, να αναλάβουν στοιχειώδεις υποχρεώσεις οικονομικοί μεγαλοπαράγοντες με φορολογική ασυλία.
Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τη διαπλοκή, όπως θα αποτυπωθεί στην πράξη, θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό και την ποιότητα της διακυβέρνησής του μετά από την πιθανή εκλογική νίκη. Γιατί αν ανταποκριθούν στο συλλογικό αίτημα (που είναι και αίτημα των πιστωτών) να πιεστεί η ελληνική ολιγαρχία -και όχι να αντικατασταθεί η παλιά με μια νέα- τότε θα έχουν πολύ σημαντικά περιθώρια διαπραγμάτευσης. Δηλαδή, εκτός από δίκαιο θα είναι και αποτελεσματικό.