Επιτέλους! Μάθαμε τους αληθινούς φόβους του κ. Τσίπρα και τις επιδιώξεις του, ασχέτως των σφοδρών διαφωνιών του κ. Λαφαζάνη για τα θέματα συμμαχιών. Και ο φόβος του, ο φόβος τους, δεν είναι άλλος από την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Στη τελευταία ημέρα των εργασιών της Κ.Ε. είπε χαρακτηριστικά: «Υπάρχει ο φόβος μην τυχόν πλατύνει τόσο το μέτωπο που θα δημιουργήσει κρίση της φερεγγυότητάς μας; Υπάρχει λέω εγώ. Ας προσέξουμε να μη συμβεί», και εκτίμησε πως «στις δαγκάνες της Κεντροαριστεράς θα πέσουμε αν την αφήσουμε να ανασυγκροτηθεί. Αν αδιαφορήσουμε για το σχέδιο του μεσαίου χώρου».
Αυτή η αποκάλυψη των πραγματικών φόβων του όλου ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διεγείρει τα αντανακλαστικά όλων μας. Eκείνων, που ονειρεύονται την ανασυγκρότηση του κραταιού ΠΑΣΟΚ και αλληθωρίζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, του Ποταμιού, που θέλει να πορευτεί μόνο του, αλλά και της ΔΗΜΑΡ, που ονειρεύεται ανασυγκρότηση και επιβεβαίωση της πολιτικής, που την οδήγησαν στην κατάρρευση. Κρούει όμως τον κώδωνα του κινδύνου και σε εκείνες τις προσωπικότητες, που προβάλλουν το ΕΓΩ και δεν κάνουν ένα βήμα πίσω για την πραγματοποίηση του τελικού άλματος.
Ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Η πρόσφατη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, με την εμμονή για αριστερή πολιτική με αριστερές συμμαχίες, αλλά και η πολύ ισχυροποιημένη ομάδα Λαφαζάνη, η συνεδρίαση της Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ με εμμονή στην πολιτική που την οδήγησαν στο 1,2%, αλλά και η προσπάθεια ορισμένων υπουργών της ΝΔ, αλλά και της Ελιάς να στραφούν προς παροχές και απαλλαγή από τα Μνημόνια, επιτάσσουν την άμεση και άνευ όρων δημιουργία της ενιαίας παράταξης του Κοινωνικού Κέντρου της ευθύνης και της εντιμότητας, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Μεταρρύθμισης της κοινωνίας και της Πολιτείας στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Συνεχίζω να θεωρώ ως αναγκαιότητα την κυβερνητική σταθερότητα έως το 2016. Πλην όμως η κυβέρνηση θα πρέπει να εμμείνει στην εφαρμογή του πλαισίου – οδικού χάρτη των μεταρρυθμίσεων και εξευρωπαϊσμού του Κράτους και των θεσμών, που περιγράφονται στο Μνημόνιο, δηλαδή στους νόμους που έχει ψηφίσει η Βουλή των Ελλήνων. Ας σταματήσουν να μας προσφέρουν, ως φθηνή και εύπεπτη τροφή, την καραμέλα της απαλλαγής από τα μνημόνια, δηλαδή την απαλλαγή μας από τις υποχρεώσεις μας για μεταρρυθμίσεις, σταθεροποίηση του πρωτογενούς πλεονάσματος και επιτυχία πλεονάσματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Ας επιμείνουμε να γίνουμε μία χώρα που παράγει αγαθά και υπηρεσίες, δαπανά κατά τι λιγότερα, από όσα κερδίζει από την εργασία των πολιτών της, απονέμει άμεση δικαιοσύνη και τοποθετεί την ατομική ευθύνη κάθε πολίτη υπεράνω της συλλογικής ευθύνης.
Όσον αφορά στη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκουν κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ, στη ΔΗΜΑΡ ή στο ΠΟΤΑΜΙ, ας μας πουν: με ποια συνιστώσα θα συνεργαστούν; Με εκείνη που θέλει συνεργασία μόνον με ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες εξωκοινοβουλευτικές ομάδες; Ή μήπως με εκείνην που επιθυμεί συνεργασία με πρώην «μνημονιακούς», αρκεί να έχουν προηγουμένως αποτάξει το Σατανά των υποχρεώσεων της χώρας, των μεταρρυθμίσεων και της προοδευτικής μετεξέλιξης του Κράτους, που απορρέουν από τους νόμους, που ψήφισε το Κοινοβούλιο; Ας αντιληφθούμε όλοι ότι οι αντιφάσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επιδιορθώσιμες, αλλά κεφαλαιώδεις. Η κυβερνητική προοπτική είναι ο μόνος συνδετικός κρίκος μεταξύ των διαφόρων τάσεων και η αναρρίχηση στην κυβέρνηση θα αποτελέσει καταστροφικό γεγονός για τη χώρα και, κυρίως, για τις φτωχές ομάδες εργαζομένων και ανέργων.
Μόλις χθες άρχισε η «κάθοδος στο λαό», όπως ονόμασε ο κ. Τσίπρας τη νέα προσπάθεια αύξησης της εκλογικής του πελατείας. Στόχος είναι η διατήρηση του μονοπωλίου της ΔΕΗ, παρά τον λεκτικό πόλεμο, που έχει κηρύξει ενάντια στα μονοπώλια. Όμως, εδώ θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις. Θέλει ή όχι την παραμονή της χώρας στην ΕΕ; Εάν ναι, θα πρέπει να σεβαστεί τους κανόνες του ευρωπαϊκού κεκτημένου και των ευρωπαϊκών οδηγιών, ψηφισμένων από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η ύπαρξη πολλών παρόχων ενέργειας, δηλαδή η πάταξη των μονοπωλίων τόσο ιδιωτικών όσο και κρατικών.
Μόνη λύση για την επιβίωση της χώρας είναι η εμμονή στις μεταρρυθμίσεις, η πιστή εφαρμογή των νόμων με τις απαιτούμενες διορθωτικές κινήσεις, όταν διαπιστώνονται λάθη και παραλείψεις, και η απονομή δικαιοσύνης. Θα επαναλάβουμε ότι το Μνημόνιο αποτελεί στο μεγαλύτερο μέρος του τον οδικό χάρτη μεταρρυθμίσεων του Κράτους και των θεσμών, ώστε να έχουμε κάποια στιγμή μία ευνομούμενη Πολιτεία, εναρμονισμένη με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ακούμε συχνά ότι «η Ελλάδα έχει απεμπολήσει την εθνική της κυριαρχία, μέσω των Μνημονίων» και, επομένως, η λύση είναι η επανάκτηση της κυριαρχίας μας με το σκίσιμο των μνημονίων. Ελεεινά ψεύδη από ψεκασμένους, λαϊκιστές και συντηρητικούς. Και ο νομός Χανίων έχει χάσει την «κυριαρχία» του (δηλαδή τη δυνατότητα να νομοθετεί κατά το δοκούν) από τη στιγμή που είναι τμήμα της Ελληνικής Επικράτειας και υπάγεται στους νόμους που θεσπίζει το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τι προτείνουν; Μήπως την έξοδο ων Χανίων από την Ελλάδα και στη συνέχεια την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, ώστε κάθε πόλη και χωριό να αποκτήσουν την «κυριαρχία» τους;
Είναι πλέον εκ των ων ουκ άνευ η διαπίστωση ότι η χώρα πρέπει να πορευθεί στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων. Η μεν ΝΔ δεν μπορεί να τιθασεύσει τη λαϊκή δεξιά, παρά την προσπάθεια του αρχηγού της, αλλά και άλλων εκσυγχρονιστών (Μπακογιάννη, Δένδιας, Χατζηδάκης, κ.α.), ο δε ΣΥΡΙΖΑ τρέφεται και συντηρείται από την υποσχεσιολογία προς άπαντες και την άρνηση κάθε μεταρρύθμισης. Η διασφάλιση της συνέχισης μιας μεταρρυθμιστικής και εξυγιαντικής πορείας προϋποθέτει μία ισχυρή παράταξη του Κοινωνικού Κέντρου της ευθύνης και της εντιμότητας, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Μεταρρύθμισης της κοινωνίας και της Πολιτείας στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Η συνεχιζόμενη απουσία της από το πολιτικό σκηνικό αφήνει χώρο τόσο στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές όσο και στον συντηρητικό και καταστροφικό λαϊκισμό (δεξιό και αριστερό).