…..κι ούτε πρόκειται να γίνει σε ορατό μέλλον.
Η επικεφαλίδα είναι παραπλανητική καθώς δεν πρόκειται για απόπειρα αγιοποίησης του ΠΑΣΟΚ μα ούτε για τον συνήθη – εύλογο κατ΄εμέ – καταγγελτικό λόγο κατά του ΣΥΡΙΖΑ ή ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ , όπως την προτιμάει ο καθείς την ονομασία.
Αποπειρώμαι να αναδείξω το βαθύ και μακρύ οριζοντίως χάσμα ανάμεσα στην μέση τιμή καθενός από τα κόμματα.
Το ΠΑΣΟΚ ορίστηκε εν πολλοίς από την αμφιθυμική διέργεση με πρώιμα λαϊκιστικά χαρακτηριστικά , από τα οποία εμφορείτο ο ιδρυτής. Χαρακτηριστικά που αφενός εδράζονταν στο πνεύμα των καιρών και στην πολιτικοπατροκτονική διάθεση του Ανδρέα έναντι των πατρικών συμβόλων ..μα εδώ έναντι του Κ.Καραμανλή το 74 ως μεταβιβαστικού πολιτικού πατέρα μιάς και ήταν αυτός που σε συνδυασμό με τον φυσικό του πατέρα τον επανεγκατέστησε στην χώρα μετά Βαϊων και Κλάδων ..και ορθώς. Επιπλέον η μακρόχρονη κουλτούρα – ακαδημαϊκή και πολιτική – του Ανδρέα στις παρυφές των πιο προοδευτικών οικονομολόγων του Δημοκρατικού Κόμματος τον έκανε να αντιλαμβάνεται αρχικά λειψά τα επιγενόμενα στην Δύση με ματιά Αμερικανού επιστήμονα , που έβλεπε τους – απίθανους – κινδύνους παγκόσμιας αποικιοποίησης κατά το μοντέλο αδρά των παλιών και νέων – τότε – δυνάμεων έναντι της Αφρικής ή κομματιού και της Ασίας.
Όμως και τότε το κόμμα που φτιάχτηκε είχε ως βασικό κορμό στελεχών είτε τα πιο έμπειρα στελέχη της παλιάς ΕΚ , είτε μετριοπαθείς κεντροαριστερούς όπως ο Λάζαρης ή ο Σημίτης ή ο Καράγιωργας , ακόμα και ο Παπούλιας αρχικά , που διαμορφώθηκαν μέσα σε συνθήκες διπολικού αστισμού εδώ ή έξω. Γι ΄αυτό και ουσιαστικά τα ψευδοπερονιστικά στοιχεία – άλλωστε τον γοήτευε τον Ανδρέα ο Περόν , όπως κι άλλους Δημοκρατικούς στην Αμερική – κράτησαν μετά βίας ως το 1977. Αποκεί και μετά , παρά τις λεκτικές διολισθήσεις το όλον Κέντρο κατοικοέδρευσε στο ΠΑΣΟΚ , μηδέ του Γ.Μαύρου ή του Γ.Ζίγδη εξαιρουμένων , ενώ οι ακρότητε;ς για την ΕΟΚ , το ΝΑΤΟ ή την Δυτική Σ/δημοκρατία υποχώρησαν έως εξαφανίσεως γύρω στο 78.
Όπως λέει κι ο Κ.Σημίτης στο αυτοβιογραφικό του ΄΄ ΔΡΟΜΟΙ ΖΩΗΣ ΄΄ , παρά τις απαρχής διαφωνίες του με πτυχές του ΠΑΣΟΚΙΚΟΥ λόγου ήταν ως το τέλος εκεί καθώς ήταν τα πρώτα αβέβαια βήματα δομήσεως ενός ιδιότυπου λαϊκιστικού κόμματος ή μάλλον κινήματος στον τόπο της αμιγούς Κ/Αριστεράς ….σαν να λέμε η επίσημη ελληνική Σ/δημοκρατία εν τη γενέσει.
Επιπλέον το 81όλοι εκεί ήταν έτοιμοι ενώ ο Παπανδρέου γελούσε όταν ο Πρόεδρος Καραμανλής του θύμιζε τις παλιότερες διαμάχες και η πλειονότητα του Υπουργικού Συμβουλίου ήταν εν πολλοίς της παραδοχής – προσέξτε , όχι αναγκαστικά της αποδοχής – του ΠτΔ.
Δεν πήγαν όλα καλά , μα οι άνθρωποι που κατά κανόνα ήταν στις θέσεις ευθύνης γνώριζαν ή μάθαιναν ορθά . Ήλθαν τα περίφημα ΜΟΠ του Σημίτη , ήλθαν κάποια ανώδυνα βέτο στα πλαίσια αναγκαίων ισορροπιών μα το σπουδαιότερο ήταν αυτογνωσιακό δηλαδή άπαξ κι έγινε αντιληπτό πως ο ΠΑΣΟΚΙΚΟΣ πελατειασμός ήταν ή άλλη όψη του πελατειακού Δεξιού Κράτους , άρχισαν οι πρώτες προσπάθειες θεραπείας γύρω στο 85. Θέλω να πω πως η υφή του ΠΑΣΟΚ είχε όλα τα στοιχεία ώστε το 81 να γνωρίζει μέσες άκρες που θα πατήσει , έχοντας στο μεταξύ στο πλευρό του τους παλιούς νέους φίλους …τον Πάλμε , τον Μιτεράν , τον Σοάρες , κοκ ενώ δεν δίστασε να συνεχίσει την βαλκανική πολιτική του Κ.Καραμανλή .
Κάποτε ο Παπανδρέου είπε στον Καραμανλή -…λέγεται για κάποια δεξίωση – πως ΄΄εγώ έλεγα πως θα φύγω από το ΝΑΤΟ κι έμεινα , εσύ το υμνούσες κι έφυγες ‘’ ..( με δυσμενείς τότε επιπτώσεις ) .
Ο Περονισμός μετά κρατήθηκε ως ύφος μιας και η βεμπεριανή χαρισματικότητα παρέμενε. Ποτέ μα ποτέ όμως η Ελλάδα δεν παίχτηκε στην ΜΠΛΟΦΑ , ποτέ μα ποτέ μειράκια δεν ομιλούσαν περί ερχομού της δραχμής και τανκς και ανθρωπιστικής από αέρος όπως στον Εμφύλιο . Ποτέ ο ναρκισσισμός του Παπανδρέου δεν καθηγεμόνευσε την Δικαιοσύνη ..από τον Ματθία ως τον Κρουσταλλάκη .., γνωρίζω από πρώτο χέρι τι ήθελε για τα ΑΕΙ και το Άσυλο – γι ΄αυτό και τοποθέτησε τον καθ.Μηχανικής Γιώργο Λιάνη στο Υπ.Παιδείας – μα δεν το πήγε ως το τέλος και υποχώρησε στην ΚΝΕ , στην Ν.ΠΑΣΟΚ του Τζουμάκα και στο αδηφάγο ΕΔΠ εν ώ και ο Γιάννης Πανούσης.
Εν πολλοίς ο διχασμός που πόλωνε , οφείλονταν στην συνύπαρξη με τον μεγάλο ιστορικό αντίπαλο Κων/νο Μητσοτάκη και τις αρχαϊκές απόψεις και των δύο για τα γεγονότα του 65 και τις δράσεις τους.
Φανατικοί ή υποκριτικοί φανατικοί υπήρχαν κι αποδώ κι αποκεί και πάντα θα υπάρχουν . Όμως βάλτε μου μισή μερίδα Κουλουριάνου με ολίγη ή πολλή από Λάζαρη , μην ίσως και Δρεττάκη , δειγματοληπτικώς , και πάρτε τον άχρωμο δικαστή – Υπουργό το 15 , τον Π.Νικολούδη καμμιά 65 αριά χρονών που πανηγύριζε νυχτιάτικα με τον Παππά και τον Λαφαζάνη και την Ζωή το 15 για την επί θύραις – καθώς λέγανε – επιστροφή στην δραχμή.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν μια περίεργή μετάλλαξη της παλιάς Κεντρώας Παράταξης , με φιγούρες στις μνήμες τον Καρτάλη και τον Σβώλο , με εκλεκτούς Κ/δεξιούς συνοδοιπόρους σαν τον Γιάννη Μπούτο και τον Βασίλη Κοντογιαννόπουλο και παρολίγον τον ευπατρίδη Μιχάλη Παπακωνσταντίνου . Ο λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ ακολούθησε με υστέρηση αυτόν της Δεξιάς συν την χαρισματική αμφιθυμία του επικεφαλής…τις υπερβολές , τις αλαζονείες , τις αποτυχίες μα και τον εξαστισμό καθηλωμένων δομών …ως εκεί πήγαινε η Επανάσταση των ΠΑΣΟΚΩΝ Μπολίβαρ….
Εδώ ο αναχωρών ΣΥΡΙΖΑ απλώς δανείστηκε το πιο ομιχλώδες πλειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας , ανέδειξεν ένστικτα καταστροφικά και τάκαμε συλλογικά και οιονεί φονικά. Λειτούργησε σαν ένα πρωτομουσολινικό σπέρμα και ωάριο σμιγμένα ενός παρηκμασμένου κομμουνισμού και του παρακμάζοντος Τσαβισμού , όμως κι εδώ πέρασε μα δεν ακούμπησε καθώς τι να λέμε τώρα , άλλο Τσάβες που ήξερε τι ήθελε παρότι λάθος , άλλο Τεοντόρ Ζίβκοβ της Βουλγαρίας , που θεμελίωσε τότε αρχικά με τον Καραμανλή , στην συνέχεια με τον Παπανδρέου την τριπολική Άμυνα έναντι της Τουρκίας…..κι άλλο Τσίπρας , Λαφαζάνης , Φλαμπουράρης …..άλλο Γ.Μαύρος κι άλλο Π.Καμμένος , άλλο Γιάννης Μπούτος κι άλλο Ελένη Κουντουρά.
Είθε να βρούν τον δρόμο τους μέσα στα έδρανα της Αντιπολίτευσης με Αρετή και Τόλμη και Παιδεία – μέσα κι έξω , η οποία τους έλειψεν -, που ίσαμε τώρα δεν επέδειξαν…το πολύ πολύ καρικατούρες του ΠΑΣΟΚ , του Περόν , του Σάντσεθ , του Μακρόν , του …Τίντμαν – Τίντερμαν , όλων αποδώ κι αποκεί ήταν – είναι , υποδύονταν ασφαλώς αποπροσωποποιημένοι , μα τα φώτα της ράμπας κλείνουν γρήγορα για τους καθηγητάδες υπουργούς του ΕΜΠ που ρεζίλαψαν στα γεράματα το Ήθος που παράγει η Παιδευτική διαδικασία , όπως αφ΄υψηλού αναζητούσαν από τότε πούσαν νιοί….
Κατά τα άλλα η ιστορία γράφει και το δίκιο είναι ζόρικο πολύ….