‘’Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. […]

………………………………………………..

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κ.Π. Καβάφης, «Τείχη»

Τα ριζοσπαστικά κόμματα του Ευρωκοινοβουλίου συνεργάζονται στην ίδια Κοινοβουλευτική Ομάδα (GAU). Το νεαρό ισπανικό κόμμα Podemos, εξέλιξη του αυθόρμητου κινήματος των «δυσαρεστημένων», το κόμμα Die Linke, εξέλιξη του ΚΚ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κ.ά., με ενθουσιασμό υποστήριξαν την υποψηφιότητα του Αλ. Τσίπρα για την προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου. Αν και η παρουσία του Ελληνα δεν είχε την αναμενόμενη εκλογική επιτυχία, η στήριξη αυτή συνεχίστηκε αμείωτη μέχρι σήμερα.

Και ξαφνικά εκδηλώθηκαν στοιχεία διακριτής αποστασιοποίησης.

Στην Ισπανία οι Podemos, ανεπαισθήτως. Στη γεμάτη χαρά υποδοχή του εκλογικού θριάμβου του ΣΥΡΙΖΑ, ο ηγέτης του Podemos Ιγκλέσιας ψιθύρισε ότι η Ελλάδα είναι διαφορετική περίπτωση από την Ισπανία. Είχε ήδη καταθέσει πρόγραμμα διακυβέρνησης το οποίο ο ίδιος χαρακτήριζε σοσιαλδημοκρατικό. Και έναν χρόνο πριν από τις δικές τους εκλογές οι Ισπανοί δήλωναν καθαρά ότι οποιαδήποτε αλλαγή θα γίνει όχι σε σύγκρουση με τους δανειστές αλλά σε συνεργασία μαζί τους. Στις δημοσκοπήσεις μετά τον Σεπτέμβριο οι Podemos καταγράφηκαν πρώτοι με διαφορά. Ομως στην τελευταία δημοσκόπηση, μετά τις δικές μας εκλογές, αν και ακόμη πρώτο κόμμα, έχουν μειωθεί δραματικά τα ποσοστά τους. Οι λόγοι είναι τρεις. Η ανάπτυξη της Ισπανίας τους τελευταίους μήνες, η εμφάνιση ενός νέου ζωηρού κεντρώου κόμματος και η παγωνιά που προκαλεί η ελληνική διαπραγμάτευση.

Στη Γερμανία οι βουλευτές του Linke διασπάστηκαν. Η πλειοψηφία ψήφισε υπέρ του ελληνικού προγράμματος. Ομως η χαρισματική αντιπρόεδρος Βάγκενκνεχτ και άλλοι συνάδελφοί της καταψήφισαν την ελληνική παράταση. Η πλειοψηφία των Γερμανών του Linke, άλλωστε, επιθυμεί να συγκυβερνήσει με το SPD και τους Πράσινους. Μια πρώτη γεύση έχουμε στο κρατίδιο της Θουριγγίας. Βλέπετε, η διακριτική καταδίκη της παρουσίας των ΑΝΕΛ σε μια αριστερή διακυβέρνηση είναι το τελευταίο επεισόδιο που δείχνει ότι η Αριστερά στην Ευρώπη δεν επιθυμεί να κτίζονται τείχη εν ονόματί της. Αυτά είναι «προνόμιο» της Λεπέν και του συντρόφου Φάρατζ. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που είναι πλέον ορατή όσο ποτέ, θα αφήσει εκτός όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν.