Και είχε απαντήσει σε όλες τις απορίες μας εκείνη η συναρπαστική φράση του Μαρξ, από τον  πρόλογο στην «Κριτική της πολιτικής οικονομίας»: «Το τι είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους αλλά, αντίστροφα, το κοινωνικό τους είναι καθορίζει την συνείδησή τους».

Έλα όμως που «το κοινωνικό είναι» - ανθρώπινη και αυτό δημιουργία - αποτελεί έναν μόνον από τους αναρίθμητους παράγοντες, που επηρεάζουν την ανθρώπινη συνείδηση.

Και μάλιστα, όχι προς μία κατεύθυνση αλλά προς  τις πιο αλλόκοτες και απροσδόκητες κατευθύνσεις. Μέχρι σημείου, οι ευνοημένοι της ιστορίας να ανεμίζουν σημαίες «της αριστεράς και της προόδου», ενώ «της γης οι κολασμένοι» να τρέχουν πίσω από φασίστες και ναζί. Σκέτος γρίφος δηλαδή.

Πρόκειται γι’ αυτό που διαδραματίστηκε ενώπιόν μας μαζί με την οικονομική κρίση, με την δημιουργία ομάδας αντιμεταρρυθμιστικών κομμάτων, για να αποτρέψουν τον εξορθολογισμό της χώρας, ώστε να μην αλλάξει τίποτε.

Δηλαδή να μη θιγούν τα συντεχνιακά προνόμια, τα θαλασσοδάνεια ημετέρων, οι συντάξεις των «αθάνατων» νεκρών (εμφανίζονταν «αθάνατοι», ώστε οι κληρονόμοι να εισπράττουν αιωνίως τις συντάξεις τους), η διαφθορά στο δημόσιο και όλες οι μορφές λεηλασίας των κοινών αγαθών.

Έτσι, από την ίδια την πραγματικότητα ανατράπηκαν ξανά οι θεωρίες για δήθεν καθορισμό της πολιτικής ένταξης (άρα και της συνείδησης) από το «κοινωνικό είναι», όταν:

α) «Περιφρονημένοι» της πελατειακής περιόδου που δεν είχαν γίνει δεκτοί στην λεηλασία των κοινών αγαθών, ανταπέδωσαν την «περιφρόνηση», προσχωρώντας σε ό,τι θεωρούσαν ότι θα κατέστρεφε την κοινωνική συνύπαρξη, στη λογική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

Έτσι, ενώ η «Χρυσή Αυγή» μέχρι τότε ήταν απλώς μια μικρή ομάδα του ποινικού υποκόσμου, αιφνιδίως απέκτησε ψηφοφόρους στο σώμα των πληβείων και των απόβλητων της πελατειακής περιόδου! 

Οι δηλώσεις του τύπου «θα ψηφίσω Χ.Α. για να τους τρελάνω», «το έκανα για να τους την σπάσω», «έτσι για να μάθουν», ήταν απλώς εκδηλώσεις ανταπόδοσης μίσους  προς την κοινωνία, εκ μέρους του λούμπεν τμήματός της.

β) Εκτός όμως από τους οικονομικά και κοινωνικά παρίες, που βρήκαν «νόημα» στην Χρυσή Αυγή, είχαμε και τους «καθαρόαιμους» πολιτισμικούς παρίες. Πρόκειται για το πιο ανορθολογικό, εθνοκάπηλο και συνωμοσιολογικό τμήμα της κοινωνίας μας, που θεωρεί ότι τα πάντα είναι έργο των εχθρών. Και τρέφεται από την Μεγάλη Ιδέα της αποκάλυψής  τους. Το οποίο ταυτίστηκε με το δημαγωγικό παραλήρημα του Καμένου, ότι δεν υπήρχε οικονομική κρίση, αλλά όλα ήταν συνωμοσία των εταίρων μας, για να μας πάρουν τους «υδατάνθρακες», όπως αποκαλούσε τα πετρέλαια ο εν λόγω. Και μας προέκυψε κόμμα.

γ) Τη «μερίδα του λέοντος» όμως σε όλα έλαβε το κόμμα των προνομιούχων. Το οποίο εγεννήθη ημίν, ως αποτέλεσμα μιας  γιγαντιαίας «μετανάστευσης συμφερόντων».

Όταν οι προνομιούχες συντεχνίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που παρασιτούσαν στο σώμα της κοινωνίας προικοδοτημένες με τα πιο αντικοινωνικά προνόμια, μετακόμισαν μαζικά από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού με τις, επίσης προνομιούχες, συντεχνίες του ιδιωτικού τομέα.

Με τον «ευγενή» στόχο να διατηρήσουν, με όλους τους τρόπους, τα «κεκτημένα» τους εις βάρος της κοινωνίας, όπως ονόμαζαν τα προνόμιά τους. 

(Οι πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ, απλώς τους ακολούθησαν, όπως ακολουθούσαν πάντοτε την πελατεία τους οι πλανόδιοι έμποροι και πραματευτάδες).

Έτσι, σε μια νύχτα ο ΣΥΡΙΖΑ, από μικρό και ασήμαντο κόμμα «αταξικών αργόσχολων», μεταλλάχθηκε σε φορέα  ενός ετερόκλητου «όχλου» προσώπων,  ομάδων συμφερόντων και παρασιτούντων στο σώμα της κοινωνίας, με μοναδικό  ενοποιητικό στοιχείο την πειρατεία στα κοινά αγαθά.

Συνασπίστηκαν δηλαδή υπό την σημαία του ΣΥΡΙΖΑ εύποροι ιδιοκτήτες των βορείων προαστίων για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τζαμπατζήδες των διοδίων, οι μανδαρίνοι του δημοσίου που υπερασπίζονταν το «δικαίωμα στην τεμπελιά» και κάθε «μοναχικός κυνικός», που θεωρούσε ότι η κοινωνία είναι ένα αχρείαστο κακό, στο οποίο δεν οφείλουμε τίποτε.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το αυθεντικό τέκνο της ανάγκης, που γέννησε ο πόλεμος κατά της κανονικότητας, ο οποίος κηρύχθηκε εναντίον της κοινωνίας για την προστασία των πιο άνομων και αντικοινωνικών «κεκτημένων».

Επρόκειτο δηλαδή για την πρώτη κυβέρνηση «λουδιτών» της ιστορίας μας, που επιχείρησε να «γυρίσει προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας». (Πάλι Μαρξ). Απλώς τρόμαξε και η ίδια, όταν αντίκρυσε το πρόσωπο του Άδη, στον οποίο οδηγούσε τη χώρα.

Δεν είναι τυχαίο ότι όταν μία ομάδα υπερηλίκων «αναξιοποίητων» αποφάσισε να ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρήκε τίποτε από την εσωτερική πολιτική για να επικαλεστεί, έστω ως δικαιολογία. Και κατέφυγε στην εξωτερική πολιτική! (Συμφωνία των Πρεσπών). Γνωρίζοντας βεβαίως ότι ο τότε πρωθυπουργός προχώρησε σ’ αυτήν, αποσκοπώντας να προκαλέσει την δημιουργία ακροδεξιού κόμματος στην Β. Ελλάδα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι την ίδια ώρα τορπίλιζε την λύση του κυπριακού.

Ακριβώς όμως επειδή τα αντιμεταρρυθμιστικά κόμματα ήταν γεννήματα της εποχής των τεράτων, είχαν και έναν φοβερό εχθρό: την κανονικότητα. Μπροστά στην οποία παθαίνουν ό,τι και οι βρυκόλακες με το φως, όπως μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας: εξαφανίζονται.

Έτσι, μόλις ήρθε η κανονικότητα και τα τρία κόμματα της εποχής των τεράτων (Χρυσή Αυγή, κόμμα Καμένου και ΣΥΡΙΖΑ), το καθένα με τον δικό του ρυθμό, άρχισαν να εξαφανίζονται.  

Γι’ αυτό και το γεγονός ότι στις εκλογές κατέρρευσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς όμως να επωφεληθεί κάποιο όμορο πολιτικά κόμμα, ήταν ανεξήγητο για τα συνήθη  «εργαλεία» ανάλυσης.

Ενώ η εξήγηση ήταν το ανθρώπινο μέτρο: η κανονικότητα.

Σύμφωνα με την οποία, μαζί με την Χρυσή Αυγή και το κόμμα Καμένου, ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να φύγει.

Πηγή: www.athensvoice.gr