Σε όλα τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, «κάποιος» αναθέτει στον στρατό καθήκοντα που ανήκουν σε διαφορετικούς αλλά σαφώς προσδιοριζόμενους φορείς της δημόσιας διοίκησης. Η ανάθεση γίνεται με την διαπίστωση (ρητή ή εξυπονοούμενη) ότι οι νόμιμες διαδικασίες δεν επαρκούν και γιαυτό χρειάζεται η «πειθαρχία» και ο αυταρχισμός της διαχείρισης των συγκεκριμένων καθηκόντων. Αφήστε τον νόμο και δείξτε την κάνη του όπλου σας. Συνήθως τα πραξικοπήματα γίνονται ξαφνικά, μυστικά και καλύπτουν όλους τους τομείς της εθνικής ζωής. Το πρώτο βήμα των στρατοκρατών είναι πάντα η επίκληση της αποτελεσματικότητας του «λοχία» σε σύγκριση με τον «πολιτικάντη». Έτσι αρχίζει πάντα το αφήγημα εξύμνησης του ηθικού προτερήματος των ενόπλων δυνάμεων.
Αυτές τις μέρες, για πρώτη φορά στην νεώτερη ιστορία μας, βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας στρατιωτικό πραξικόπημα με διατάκτη την κοινοβουλευτικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να σκεφτεί ο χειρότερος εχθρός της δημοκρατίας: Και το πραξικόπημα γίνεται, αλλά και το κοινωνικό σώμα εθίζεται στην ανοχή του με την ίδια τακτική που ο Μιθριδάτης εθίζονταν στα δηλητήρια. Η τακτική του Τσίπρα φτάνει στα όρια του συναγερμού: «Σιγά-σιγά και με τετελεσμένα, και ο κόσμος θα το συνηθίσει όλα ». Είναι ώρα πια για να αντιδράσουν αποφασιστικά οι πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου.
Η ανάμιξη του στρατού στην πολιτική διακυβέρνηση άρχισε με μια δήθεν αφέλεια. Τη γνωστή δήλωση του Καμένο για το καθήκον του στρατού να φροντίζει για την εσωτερική ασφάλεια. Προχώρησε σε πιο πρακτικά βήματα με την ανασύσταση της ΜΟΜΑ. Τώρα ο στρατός δεν έχει μόνο όπλα αλλά και μηχανήματα για εργολαβίες. Έτσι και η κυβέρνηση βάζει στην εικόνα την πρώτη κρατική εργολαβική εταιρεία, παρακάμπτοντας το ευρωπαϊκό κεκτημένο για τον ανταγωνισμό και την διαφάνεια των δημόσιων έργων. Μπορεί οι κρατικοί εργολάβοι της να είναι ντυμένοι στο χακί, αλλά τι πειράζει; Για το κράτος και Λαό δουλεύουν και μάλιστα χωρίς κέρδος!
Παίρνοντας θάρρος από την έλλειψη αντιδράσεων, χθες έκανε το πιο αποφασιστικό βήμα: Το υπουργείο Άμυνας ανέλαβε την ευθύνη να συντονίσει και να εκτελέσει τις εργασίες που αφορούν στην δημιουργία των κέντρων καταγραφής των μεταναστών (hot spots).
Έτσι, χωρίς να ακουστούν ερπύστριες των τανκς στην άσφαλτο των πόλεών μας, πρώτον ο Στρατός συντονίζει πολιτικές υπηρεσίες, διαχειρίζεται σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες κατασκευαστικά έργα του δημοσίου, διαθέτει «περιουσίες του» για την εφαρμογή πολιτικών που δεν έχουν σχέση με πόλεμο, και δημιουργεί μονάδες «εθνικού catering” που θα λειτουργούν ως σύμβολα της στήριξης των φτωχών και κατατρεγμένων από τους ένστολους της πατρίδας. Αύριο – μεθαύριο μπορεί κάλλιστα να επεκτείνει τα μαγειρεία του και για το τάϊσμα των φτωχών μαθητών, των αστέγων και κατατρεγμένων κερδίζοντας αντίστοιχα πόντους στο κοινωνικό σώμα ως «αυτόνομος παράγων ηθικής συμπεριφοράς» σε μια περίοδο που ακούγονται εκτεταμένες καταδίκες της πολιτικής και των πολιτικών. Ποιος στρατοκράτης δεν θα ζήλευε τις συνθήκες για τέτοια προκοπή;
Από τις στήλες αυτές για χρόνια τώρα επιμένω ότι ο εθνικολαϊκιστικός ολοκληρωτισμός επιχειρείται από τον ΣΥΡΙΖΑ με την πονηρία του αμοραλισμού που διακρίνει όσους έχουν εμμονές σε πρακτικές «σωτηρίας» του Λαού. Βήμα προς βήμα και χωρίς να αποκαλύπτουμε τον τελικό στόχο. Ήλθε η ώρα που η τακτική αυτή γίνεται τόσο φανερή ώστε δεν δικαιολογεί την οποιαδήποτε απροσεξία από εκείνους που συνειδητά υπηρετούν την φιλελεύθερη αστική μας δημοκρατία. Ας μη υποτιμούν πια τον κίνδυνο.