Όταν ήμουν φοιτητής  στη Θεσσαλονίκη το 1974 - 78  στα μαγέρικα υπήρχαν άνθρωποι που παραγγέλνανε  ρύζι ή μακαρόνια με ολίγη.
Αυτό το ολίγη ήταν η δυνατότητα του πελάτη, που φυσικά μετρούσε και το πενηνταράκι, να προσθέσει γεύση  από  σάλτσα  κοκκινιστού ή ψητού. Ξεγελούσε έτσι την έλλειψη ποικιλίας, αφού χόρταινε και γεύονταν μια άλλη γεύση πληρώνοντας ελάχιστα χρήματα. 

Βλέποντας τον Στέφανο Κασσελάκη συνειδητοποιώ  ότι η τεχνική του «με ολίγη»  έχει ακόμα πέραση.

Ο Στέφανος Κασσελάκης  έκανε ολίγον Στρατό, έπαιξε ολίγον Μπάσκετ  με αναπηρικό αμαξίδιο. Η τεχνική του «με ολίγη» που  χρησιμοποιεί  του επιτρέπει να  ισχυρίζεται,  για την  ακρίβεια να πουλάει ευαισθησία και επίγνωση του προβλήματος που οι κοινοί θνητοί, συχνά άτυχοι, το γεύονται σε τεράστιες ποσότητες.

Αυτός  έχει τη δυνατότητα  μετά  την παράσταση του tik tok να συνεχίσει τη ζωή του  στα θεωρία  των επισήμων ακούγοντας τον Αργυρό κάνοντας  μια επαναστατική γροθιά. 

Οι πραγματικοί ανάπηροι θα συνεχίσουν τον Μαραθώνιο της ζωής. Το ίδιο και οι άνθρωποι που μετράνε  τα λιγοστά χρήματα προσπαθώντας να τα βγάλουν πέρα, τη στιγμή που αυτός  χωρίς  συστολή επιδεικνύει το πλούτο του αλλά ελπίζει να τους εκπροσωπήσει.

Κανείς δεν αρνείται να  ότι ένας πλούσιος μπορεί να  υποστηρίζει την Αριστερά. Προφανώς  κάτι τέτοιο εμπεριέχει και μια αντίφαση. Ουκ ολίγοι ήσαν εκείνοι που πάλεψαν με την αντίφαση, ιδίως  σε καιρούς  χαλεπούς προσπαθώντας όμως  να κρατήσουν το μέτρο.

Από εκεί κι έπειτα το σύνδρομο του ενταγμένου σε αριστερά σχήματα  γόνου μεγαλοαστικής  οικογένειας που αντί  να αξιοποιήσει την οικονομική του δυνατότητα για να στηρίξει τις ιδέες του, περιφέρεται σαν ποβέρτος. Ο σκοπός  του είναι να ζήσει το μύθο του και όχι το αποτέλεσμα.

Ο Στέφανος  με την ολίγη αυτό κάνει, μόνο που  το πουλάει και αυτό είναι το πρόβλημα.

Διότι αυτός που βρίσκεται σε δεινή θέση κολακεύεται, ίσως και να τον πιστεύει. Είναι ανθρώπινο.  Όμως ο Στέφανος  με ολίγη δεν έχει καμία δικαιολογία. Χρησιμοποιεί τα πάντα  για να θρέψει τον ναρκισισμό του.